Η συχνότητα των νομοθετικών παρεμβάσεων που αφορούν τη λειτουργία των ΑΕΙ προβληματίζει. Σχεδόν δεν υπάρχει υπουργός Παιδείας που δεν εισηγήθηκε ευρύτατες αλλαγές στο δίκαιο που διέπει τη λειτουργία των ΑΕΙ, είτε για να διορθώσει αστοχίες του προκατόχου του είτε γιατί διολίσθησε στη ματαιοδοξία της «νέας σελίδας» για τα ΑΕΙ. Οι περισσότερες από αυτές τις αλλαγές δεν μακροημέρευσαν, εξαιρουμένης της εμπνευσμένης και ουσιαστικής παρέμβασης της Μαριέττας Γιαννάκου που αφορούσε την αξιολόγηση ως βασικό παράγοντα ανάπτυξης μιας ποιοτικής ανώτατης παιδείας. Οι περισσότερες των προσπαθειών αποδείχθηκε ότι, παρά τον παραληρηματικό μεταρρυθμιστικό τους οίστρο, υπηρετούσαν λιγότερο τη ρυθμιστική αναβάθμιση των ΑΕΙ και περισσότερο την αυταρέσκεια του «ράβε – ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει».
Η κυβέρνηση ανακοίνωσε στις 26.5.2022 το νέο σχέδιο νόμου για τα ΑΕΙ. Κεντρικός άξονας παρέμβασης είναι η αλλαγή του μοντέλου διοίκησής τους. Η επιχειρούμενη, για δεύτερη φορά τα τελευταία έντεκα χρόνια, ριζική αλλαγή του μοντέλου διοίκησης ουσιαστικά επιχειρεί να χρεώσει όλες τις αδυναμίες και δυσλειτουργίες του ελληνικού πανεπιστήμιου στο αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Ομως, επειδή το αυτοδιοίκητο του ελληνικού πανεπιστημίου έχει ιστορία όσο και ο θεσμός του πανεπιστημίου στη Ελλάδα, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο και αποτελεί συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς του, οι εμπνευστές του νέου μοντέλου προσπαθούν με ακροβατικές κινήσεις να εγκαθιδρύσουν ένα μοντέλο διοίκησης που αφενός μοιάζει ότι σέβεται το αυτοδιοίκητο και αφετέρου ακολουθεί τα πρότυπα της διοίκησης εμπορικών επιχειρήσεων, όπου οι μέτοχοι είναι οι καθηγητές και η εξουσία μονοπωλείται από ένα παντοδύναμο Συμβούλιο Διοίκησης που αναδεικνύεται με πλειοψηφικό σύστημα εκλογών και κηδεμονεύεται από αγνώστου ταυτότητος «αρίστους».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
