Εφέτος κλείνουν ουσιαστικά 50 χρόνια κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η κρίση ξεκίνησε το 1973, αν και οι απαρχές της βρίσκονται στο 1955, όταν κυρίως λόγω Κυπριακού και τουρκικών αγριοτήτων στην Κωνσταντινούπολη τερματίστηκε η ελληνοτουρκική φιλία που εγκαθίδρυσαν οι Ελ. Βενιζέλος, Κ. Ατατούρκ και Ι. Ινονού από το 1930. Από το 1973 και μέχρι σήμερα δεν έχει σημειωθεί απολύτως καμία πρόοδος για την επίλυση της κρίσης. Το αντίθετο, τα πράγματα επιδεινώθηκαν με ευθύνη κυρίως της Τουρκίας λόγω πράξεων/τετελεσμένων αλλά όχι αποκλειστικά (εξαιτίας πρωτίστως παραλείψεων και της Ελλάδας). Βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν, με μάλλον σκοτεινό τον ορίζοντα.
Μπορούμε να αντλήσουμε ορισμένες κύριες διαπιστώσεις, μαθήματα από τα 50 χρόνια της κρίσης; Οπωσδήποτε η αφετηριακή διαπίστωση υποβάθρου είναι ότι όταν κυριαρχούν σε οποιαδήποτε πλευρά ανορθολογισμός, ακραίος μαξιμαλισμός, τοξικός εθνικισμός, απουσία ενσυναίσθησης (αδυναμία κατανόησης της «αλήθειας των άλλων» – Ν. Θέμελης), απόρριψη κάθε έννοιας έστω οριακών έντιμων συμβιβασμών, και μάλιστα με διακομματική συναίνεση, δεν μπορεί να λυθεί κανένα απολύτως πρόβλημα. Και στο πλαίσιο αυτό εγείρονται ερωτήματα για τα μέσα επίλυσης και τον τρόπο που χρησιμοποιείται για την επίλυση των προβλημάτων, όπως π.χ. η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS – 1982) και η νομικίστικη/λεγκαλίστικη ερμηνεία της που τη μετατρέπει τελικά σε μέσο μη επίλυσης και προστασίας των δικαιωμάτων. Από εκεί και πέρα πέντε βασικές διαπιστώσεις:
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
