Σε δυο μέρες συμπληρώνονται σαράντα πέντε χρόνια από τη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Στο απλουστευτικό, όχι μόνο σήμερα αλλά και το 1974, σχήμα της για τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο, η χώρα συμπεριλαμβανόταν στην καπιταλιστική περιφέρεια ως χώρα με εξαρτημένη εκβιομηχάνιση και στρεβλή ανάπτυξη. Κάτι σαν αυτό που κάποιοι σήμερα αποκαλούν «κρυπτο-αποικιοκρατικό κράτος». Κανένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό πνεύμα δεν ενέπνεε αυτή τη Διακήρυξη. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να είναι σοσιαλδημοκρατική η Διακήρυξη ενός κόμματος με τον όρο «Κίνημα» στην ονομασία του, όταν η σοσιαλδημοκρατία γεννήθηκε ως αντίδραση σε «κινήματα» που απαξίωναν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία για χάρη δήθεν της άμεσης (σοβιέτ); Εμπνέονταν όμως από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ορισμένοι από τους «ιδρυτές» του ΠαΣοΚ, πράγμα ιδιαιτέρως σημαντικό για τη συνέχεια.
Οι τελευταίες εκλογές φανερώνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία, όλων όσοι κατά καιρούς συγκινήθηκαν από αυτή τη Διακήρυξη, κατοικεί σήμερα στην Κουμουνδούρου, όχι στη Χαριλάου Τρικούπη. Οχι γιατί δεν αγαπούν ακόμη τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά γιατί περισσότερο από αυτόν αγαπούν τον λαϊκισμό. Είχα υποστηρίξει εδώ στο «Βήμα» σε άρθρο με τίτλο «ΚΙΝΑΛ-ΠαΣοΚ: ευθανασία με την ευγενή χορηγία του ΣΥΡΙΖΑ» (31-03-2019) πως η εμμονή στο ΚΙΝΑΛ-ΠαΣοΚ θα μπορούσε να εξηγηθεί μόνο αν χορηγός της ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός θα ήταν ο κερδισμένος από αυτή την εμμονή. Δυστυχώς οι εκλογές του Ιουλίου έδειξαν πως μάλλον είχα δίκιο. Οι «μη προνομιούχοι» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και «οι πολλοί» του Τσίπρα σήμερα αποτελούν την ίδια τροφοδοτούμενη από τον κρατισμό και τις πελατειακές σχέσεις δεξαμενή, η οποία και κράτησε το ΠαΣοΚ το 1989 και τον ΣΥΡΙΖΑ τριάντα χρόνια αργότερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
