Στην αγορά εργασίας βγήκα το καλοκαίρι του 2004, ως αγροτικός ιατρός, λίγους μήνες μετά την αποφοίτησή μου από την Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Τότε ακριβώς που οι επιτυχίες της Εθνικής του Ρεχάγκελ, του Χαριστέα και του Ζαγοράκη αποτελούσαν το αθλητικό αντιστοίχισμα μιας περιόδου η οποία έμοιαζε να επιφυλάσσει ιδιαίτερα ξεχωριστούς ρόλους για τη χώρα μας. Η Ελλάδα των Ολυμπιακών και των μεγάλων έργων και η Ελλάδα που μετρούσε, ήδη, δύο χρόνια ένταξης στους ισχυρούς της ευρωζώνης. Τα πράγματα, όμως, αρχίζουν να παρεκκλίνουν όταν οι επιτυχίες του αθλητισμού λειτουργούν ως υποκατάστατο ενθουσιασμού, ελλείψει άλλων εθνικών επιτευγμάτων, κάτι που, στη δεδομένη κατάσταση, φαινότανε πως δεν συνέβαινε. Ή μήπως συνέβη;
Από το καλοκαίρι του 2004 σε εκείνο του 2022, 18 χρόνια μετά, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι της ιστορίας αλλά και της καθημερινότητάς μας. Νέος ιατρός τότε, μολονότι είχα ήδη αποφασίσει ότι θα γίνω Ψυχίατρος και ότι θα πραγματοποιήσω μεταπτυχιακές σπουδές στα Οικονομικά της Υγείας και είχα, σχεδόν, καταλήξει στον τίτλο του Διδακτορικού μου, δεν μπορούσα να φανταστώ πως 18 χρόνια μετά θα βρισκόμουν στο τιμόνι ενός Οργανισμού ο οποίος είναι επιφορτισμένος με την αντιμετώπιση όλων των εξαρτήσεων, οι οποίες πέρα από τα ναρκωτικά περιλαμβάνουν τον τζόγο, το αλκοόλ, το Διαδίκτυο και άλλες εθιστικές συμπεριφορές, ούτε πως αυτό θα γινόταν εν μέσω πρωτόφαντα ψυχοπιεστικών, ιδιαίτερα για τους εξαρτημένους συνανθρώπους μας, διεθνών και εγχώριων συνθηκών και, στην αρχή μάλιστα της ανάληψης των καθηκόντων μου, υπό το κράτος συγκυριών που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν και ως εσωτερικά κρίσιμες για το ΚΕΘΕΑ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
