Στη διάρκεια των σαράντα χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ βιώσαμε γεγονότα και περιόδους ευρωπαϊκών κρίσεων που αμφισβήτησαν την ίδια την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, η οποία δυσκολεύτηκε – και ακόμη δυσκολεύεται – να δώσει ικανοποιητικές λύσεις σε ευρωπαϊκά προβλήματα, όπως η οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας, που στην Ελλάδα τη βιώσαμε δραματικότερα από όλα τα κράτη-μέλη, οι εντεινόμενες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες, το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα που δεν έπαψε ποτέ, η κρίση χρέους, η τρομοκρατία και, τέλος, η σημερινή κρίση της πανδημίας.
Τον τελευταίο χρόνο, με επιταχυντή την πανδημία, έχουν επιτευχθεί βήματα που πριν φάνταζαν αδιανόητα. Οπως η δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης, η έκδοση κοινού χρέους της ΕΕ με ισχυρό το σκέλος των επιχορηγήσεων και όχι μόνο των δανείων προς τα πιο αδύναμα κράτη-μέλη ή η αναστολή των δημοσιονομικών κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας έως και το τέλος του 2022.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
