Δεν τα κατάφερε λοιπόν ο Μιθριδάτης του ΣΥΡΙΖΑ να μπει στη Βουλή. Τι έφταιξε, εκτός από τη σοκαριστική καταβαράθρωση του κόμματός του που παρέσυρε στα Τάρταρα ακόμα και υποψηφίους που θεωρούσαν πως είχαν την εκλογή στο τσεπάκι τους; Ισως και η πρόσφατη τοποθέτησή του σύμφωνα με την οποία: «Σαν καλλιτέχνης δεν είμαι ο άνθρωπος που θα δουλέψω με το ζόρι, θα δουλέψω όσο θέλω εγώ, θα δουλέψω μέσα στη νύχτα ενώ μπορεί να κοιμάμαι όλη μέρα». Δεδομένου ότι οι κοινοβουλευτικές υποχρεώσεις υπακούουν συνήθως σε πρωινά ή απογευματινά ωράρια, πιθανώς οι ψηφοφόροι επέλεξαν να τον απαλλάξουν με μεγαλοψυχία από την Κόλαση του πρωινού ξυπνήματος. Κρατώντας για τον εαυτό τους το κοψοχόλιασμα του ξυπνητηριού και τη ρουτίνα της πρωινής (και όσο τραβήξει, ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες της κάθε οικογένειας) καθημερινής εργασίας.
Τον έστειλαν… παραλία
Δεν ήταν βεβαίως ο Μιθριδάτης ο μοναδικός υποψήφιος-celebrity που στις πρόσφατες εκλογές είδε το όνειρό του για καριέρα στο Κοινοβούλιο να καταλήγει στη σακούλα σκουπιδιών, εκείνη την γκρίζα σακούλα που κατάπινε τα τσαλακωμένα, άχρηστα, απορριμμένα ψηφοδέλτια πίσω από το παραβάν των εκλογικών κέντρων. Απλώς το παράδειγμά του δείχνει πως η ενασχόληση με τα κοινά δεν μπορεί να διέπεται από τους ίδιους όρους και κώδικες με τους οποίους αντιμετωπίζει κάποιος τη hip hop μουσική.
Αλλοι celebrities-πολιτικοί χρειάστηκαν λίγο χρόνο για να ξετυλίξουν την ανεπάρκειά τους. Και το εκλογικό σώμα αντιλήφθηκε πόσο λίγοι ήταν για τον ρόλο που τους είχε αναθέσει αφού προηγουμένως, θαμπωμένο από τη λάμψη της δημοφιλίας τους, τους είχε στείλει στη Βουλή.
Αντιθέτως ο Μιθριδάτης, με τα διαρκή αυτογκόλ που έβαζε κάθε φορά που εμφανιζόταν, επιβεβαίωνε κάθε λεπτό του προεκλογικού αγώνα πως είναι απολύτως ακατάλληλος για να ασχοληθεί με τα κοινά, καθώς η προσπάθειά του να τα προσεγγίσει με αντισυμβατικό τρόπο αποτύγχανε να τον καταστήσει πειστικό. Οσο και αν δεν ήταν η πρώτη φορά που ένας πολιτικός (εν προκειμένω ο Αλέξης Τσίπρας) επέλεγε ως υποψήφιο του κόμματός του έναν καλλιτέχνη για τη δημοφιλία του και όχι για εκείνα τα προσόντα που θα εξασφάλιζαν μια συνεπή και ωφέλιμη κοινοβουλευτική παρουσία – όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί το έχουν κάνει στο παρελθόν – η περίπτωση του μουσικού από τα «Ημισκούμπρια» φώναζε από μακριά «πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία» (για να θυμηθούμε μία από τις επιτυχίες του συγκροτήματός του). Εκεί τον έστειλαν και οι ψηφοφόροι.
Κατώτεροι των περιστάσεων;
Εκτός Βουλής έμειναν όμως και ο Σπύρος Μπιμπίλας και η Τζόρτζια Κεφαλά («Μπλε») της Πλεύσης Ελευθερίας, και ο Διονύσης Τσακνής, ο Μάριος Αθανασίου και η Αννα Χατζησοφιά του ΣΥΡΙΖΑ και ο Παύλος Ορκόπουλος, ο Βαγγέλης Σερίφης (Dj Rico) και η Ελένη Γερασιμίδου του ΚΚΕ, και ο Σταύρος Νικολαΐδης, ο Ποσειδώνας Γιαννόπουλος και η Νόνη Δούνια της ΝΔ. Η Ραλλία Χρηστίδου του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μοναδική τραγουδίστρια που κατάφερε να εκλεγεί (για δεύτερη μάλιστα φορά), ενώ η Ράνια Θρασκιά της ΝΔ είναι η δεύτερη (μαζί με τη Χρηστίδου) περίπτωση celebrity (αν και ο όρος όπως τον χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα είναι τραβηγμένος από τα μαλλιά) που κέρδισε την ψήφο του εκλογικού σώματος.
Τι συνέβη αυτή τη φορά και οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη σε καλλιτέχνες και λοιπούς διάσημους; Μήπως έπαθαν και έμαθαν, αναλογιζόμενοι αντίστοιχες περιπτώσεις ανθρώπων που εκλέχθηκαν στο παρελθόν να μας εκπροσωπήσουν στη Βουλή ή στο Ευρωκοινοβούλιο αλλά αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων; Μήπως απλώς αυτή τη φορά οι υποψήφιοι δεν είχαν τη λάμψη που διέθεταν προηγούμενες περιπτώσεις όπως η Αντζελα Γκερέκου, ο Απόστολος Γκλέτσος (στην Τοπική Αυτοδιοίκηση) ή ο (θορυβωδώς αποκαθηλωθείς) Αλέξης Γεωργούλης, αυτή τη λάμψη και τη γοητεία που είναι ως φαίνεται απαραίτητες (και από τους επαγγελματίες πολιτικούς) για να πείσεις τους πολλούς και να σου δώσουν το πολυπόθητο διαβατήριο για τη Βουλή;
Μάχη μόνο για δύο σταρ
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά η πολιτικο-θεατρική σκηνή δεν είχε χώρο για πολλούς. Η παράσταση διεξήχθη σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, κυρίως των εξής δύο: του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα. Απόλυτοι σταρ της εκλογικής αναμέτρησης ο πρόεδρος της ΝΔ και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψαν την αντιπαράθεση των παρατάξεών τους σε μάχη μέχρι τελικής πτώσεως δύο ορκισμένων αντιπάλων. Και άλλοτε εμφανιζόμενοι σε lifestyle εκπομπές, άλλοτε χρησιμοποιώντας μέσα όπως το TikTok, αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν τους δυνητικούς ψηφοφόρους με όρους celebrities. Με τους άλλους, ακόμα και με σκληροπυρηνικά στελέχη των κομμάτων τους που συνήθως δεν κρατούν τα λόγια τους, να παρακολουθούν τη σύγκρουση τηρώντας ασυνήθιστη για την ελληνική πολιτική ζωή σιωπή, έστω διατηρώντας τόνους πιο χαμηλούς από εκείνους στους οποίους μας έχουν συνηθίσει. Υπό αυτές τις συνθήκες, με το κοινό επικεντρωμένο στη μονομαχία των δύο ισχυρών είναι εύλογο να μην υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους άλλους. Εκείνους που ακόμα και αν τα κόμματα επιχείρησαν για άλλη μια φορά, πιστά στις πολιτικές παραδόσεις του τόπου, να τους χρησιμοποιήσουν ως κράχτες, στην πραγματικότητα δεν τους είχαν ανάγκη. Οταν όλα τα φώτα πέφτουν πάνω στους μονομάχους, τι να τα κάνεις τα μπαλέτα που πλαισιώνουν το θέαμα;
ΥΓ.: Προφανώς και μπορεί ένας καλλιτέχνης ή κάποιος διάσημος να αποδειχθεί επαρκής ή επιτυχημένος σε έναν πολιτικό ρόλο – υπάρχουν σχετικά παραδείγματα. Αλλά για να το αποδείξει θα πρέπει να υπερβεί το εύκολο πλεονέκτημα της δημοφιλίας που του προσέφερε η προηγούμενη πορεία του. Να προσεγγίσει τον διεκδικούμενο ρόλο του με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, με συστηματικότητα και συνέπεια, με μέτρο και με ταπεινότητα, με σκληρή προετοιμασία και εργατικότητα. Οπως ξέρουν να προσεγγίζουν την τέχνη τους επί σκηνής οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες και όχι οι διακοσμητικοί κομπάρσοι.
