Το σκοτεινό φινάλε του «House of Cards»

Στις 2 Νοεμβρίου το Netflix παρουσίασε τον 6ο και τελευταίο κύκλο της επιτυχημένης σειράς «House of Cards». Το σίριαλ αποτελεί σταθμό στην ιστορία της διαδικτυακής πλατφόρμας. Ηταν η πρώτη παραγωγή της και σύντομα έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών: θα μπορούσε να πει κανείς ότι το «House of Cards» έβαλε το Netflix στον χάρτη της πρωτογενούς τηλεοπτικής παραγωγής. Τα δύο πρώτα επεισόδια του πρώτου κύκλου είχε σκηνοθετήσει ο Ντέιβιντ Φίντσερ, δημιουργός ταινιών όπως το «Κοινωνικό Δίκτυο», το «Seven» και το «Zodiac», βάζοντας την προσωπική του σφραγίδα και στους υπόλοιπους κύκλους της σειράς, καθώς συνέχισε να είναι ένας από τους παραγωγούς.

Αδιαμφισβήτητα ένας από τους βασικούς λόγους της επιτυχίας του σίριαλ ήταν ο πρωταγωνιστής του, ο Κέβιν Σπέισι, ο οποίος ήταν απολαυστικός στον ρόλο του Φρανκ Αντεργουντ, ενός πολιτικού που δεν διστάζει να πατήσει επί πτωμάτων προκειμένου να ανελιχθεί στα σκαλοπάτια της εξουσίας. Αδίστακτος και κυνικός, ανελέητος και μακιαβελικός ο Αντεργουντ, όπως τον ερμήνευσε ο Σπέισι, ήταν ένας από τους πιο απωθητικούς και ταυτόχρονα σαγηνευτικούς ήρωες της σύγχρονης τηλεοπτικής μυθοπλασίας. Σε συνδυασμό με τη σύζυγό του Κλερ, την οποία υποδύεται η Ρόμπιν Ράιτ, οι Αντεργουντ ήταν ένα ζευγάρι αποφασισμένο να μην αφήσει τίποτε να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο προς τον Λευκό Οίκο.

Το «House of Cards» έριχνε φως στα σκοτεινά παιχνίδια που παίζονται γύρω από την πολιτική, τη δύναμη και τη διαφθορά. Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Ουάσιγκτον, η οποία, όπως παρουσιάζεται στο σίριαλ, είναι το κέντρο του Κακού, μια σκηνή για τα καταχθόνια παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι που είναι εθισμένοι στην εξουσία. Οι χαρακτήρες κινούνται γύρω από τον Λευκό Οίκο και το Καπιτώλιο αποφασισμένοι να πλησιάσουν όσο γίνεται περισσότερο τα ανώτατα αξιώματα και να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν και τα οποία αλλάζουν με την ταχύτητα του φωτός. Για τους ανθρώπους αυτούς, και πάνω απ’ όλα για τον Αντεργουντ, τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που καλείται να λύσει η πολιτική δεν είναι παρά χαρτιά στο παιχνίδι των εντυπώσεων και της προσωπικής ανέλιξης. Δεν υπάρχει κάθαρση στο δράμα, ούτε η αίσθηση ότι ένα δίκαιο σύστημα έχει προσωρινά αλωθεί από διεφθαρμένες δυνάμεις. Στο «House of Cards» η Ουάσιγκτον είναι γεμάτη υποκριτές, οι οποίοι χρησιμοποιούν τις δημοκρατικές δομές όπως οι τύραννοι τις δομές της τυραννίας.

Με συνεχείς ανατροπές, εξαιρετική παραγωγή και δυνατές ερμηνείες από σχεδόν όλους τους ηθοποιούς, οι τρεις πρώτες σεζόν καθήλωσαν εμπρός στις οθόνες τους εκατομμύρια τηλεθεατές σε ολόκληρο τον κόσμο. Η απόφαση του Netflix να διαθέσει όλα τα επεισόδια της πρώτης (και των μετέπειτα) σεζόν ταυτόχρονα αποδείχθηκε ευφυής. Το «House of Cards» άλλαξε τις τηλεοπτικές μας συνήθειες και μας έκανε να παρακολουθούμε περισσότερα από ένα επεισόδια τη φορά, αυτό που αποκαλούν binge watching («μαραθώνιος» παρακολούθησης).

Για πολλούς από τους φανατικούς θαυμαστές της σειράς η τέταρτη και η πέμπτη σεζόν έκαναν μια κοιλιά, καθώς οι Αντεργουντ είχαν πια φτάσει στον Λευκό Οίκο και η ίντριγκα είχε περάσει στο πώς θα έκρυβαν τα ένοχα μυστικά που τους έφεραν μέχρι εκεί. Παρ’ όλα αυτά το τέλος της πέμπτης σεζόν, με την Κλερ να ζητάει διαζύγιο από τον Φρανκ, άφησε κάποιες υποσχέσεις ότι η σειρά θα ξανάβρισκε τον αλύπητο ρυθμό της.

Το Netflix είχε εγκρίνει την έκτη σεζόν και τα γυρίσματα είχαν αρχίσει τον Οκτώβριο του 2017. Ωστόσο λίγες εβδομάδες αργότερα δόθηκε η εντολή να σταματήσει η παραγωγή. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι ένας ηθοποιός, ο Αντονι Ραπ, κατηγόρησε τον Κέβιν Σπέισι πως τον είχε κακοποιήσει σεξουαλικά πριν από αρκετά χρόνια. Μπορεί η αντίδραση του Σπέισι να ήταν σπασμωδική, αλλά η αντίδραση του Netflx ήταν απρόβλεπτη. Εκπρόσωποι της πλατφόρμας ανακοίνωσαν ότι η σειρά ακυρωνόταν. Η Ρόμπιν Ράιτ έκανε πραγματικό πόλεμο για να ανατρέψει αυτή την απόφαση και τον Δεκέμβριο του 2017 ο Τεντ Σαράντος, διευθυντής προγράμματος της πλατφόρμας, ανακοίνωσε ότι η έκτη σεζόν θα γυριζόταν κανονικά, χωρίς όμως τη συμμετοχή του Σπέισι.

Ηταν μια απόφαση που έβαλε την ταφόπλακα (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) στην καριέρα του διάσημου ηθοποιού και πολλοί έσπευσαν να επισημάνουν ότι το Netflix χειρίστηκε την όλη υπόθεση όχι μόνο άτσαλα αλλά και άδικα. Ο σταρ που ουσιαστικά «έφτιαξε» το Netflix πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων με την πρώτη δυσκολία. Οταν πριν από μερικούς μήνες είχα κάνει την επισήμανση αυτή σε εκπρόσωπο της εταιρείας, απάντησε ότι το «σύστημα αξιών» του Netflix δεν επέτρεπε τη συνέχιση της συνεργασίας με τον Σπέισι. Οταν αναρωτήθηκα αν αυτό το σύστημα επιτρέπει να αμείβονται λιγότερο οι γυναίκες πρωταγωνίστριες από τους άνδρες, μου απάντησε ότι αυτή ήταν μια πολύ καλή ερώτηση. Που όμως δεν πήρε απάντηση.

Στην τελευταία σεζόν η Κλερ έχει πάρει όλο το παιχνίδι επάνω της και το παίζει με αξιοθαύμαστη μαεστρία, αποδεικνύοντας ότι πίσω από κάθε αδίστακτο άνδρα υπάρχει μια πολύ επικίνδυνη γυναίκα. Είναι πλέον πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά έχει απέναντί της ως αντιπάλους τα αδέλφια Σέπαρντ, που ηγούνται ενός επιχειρηματικού κολοσσού. Υποτίθεται ότι οι Σέπαρντ είναι βασισμένοι στους αδελφούς Κοκ και στην επιρροή που ασκούν στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Η κόντρα της Κλερ με τους Σέπαρντ είναι ανηλεής και τα χτυπήματα περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο κάτω από τη μέση. Στον ρόλο της Ανέτ Σέπαρντ η Ντάιαν Λέιν είναι εξαιρετική, καταφέρνοντας να δώσει στην ερμηνεία της την παγερή ισορροπία ανάμεσα στην ανθρώπινη αδυναμία και την απόλυτη δύναμη του πλούτου.

Η σεζόν ολοκληρώνεται σε οκτώ επεισόδια αντί των 13 που διέθεταν οι προηγούμενοι κύκλοι. Το σενάριο ορισμένες στιγμές φαίνεται βιαστικό και τα τρία τελευταία επεισόδια απογειώνονται πλέον σε «οπερατικά» επίπεδα, με την Κλερ να μένει αιφνιδίως έγκυος, ενώ στο φόντο παίζουν πολλά από τα διεθνή ζητήματα της εποχής, όπως ο πόλεμος στη Συρία. Η Ρόμπιν Ράιτ αποδεικνύεται άξια διάδοχος του Σπέισι, αν και η απουσία του είναι αισθητή. Η Κλερ όχι μόνο κρατάει τα ηνία αλλά καταφέρνει να βγει αλώβητη από την κόντρα της με τους Σέπαρντ, τα βάζει με τον ρώσο πρόεδρο και ξεφεύγει από τις Ερινύες που την κατατρέχουν. Φυσικά η σειρά κλείνει με ένα έγκλημα, που για μια ακόμα φορά δεν είναι πάθους αλλά στρατηγικής. Η τελευταία σεζόν δίχασε θεατές και κριτικούς, με τους μεν να κάνουν διθυραμβικά σχόλια και τους δε να εκφράζουν την πλήρη απογοήτευσή τους. Ωστόσο, όπως και να έχει, το «House of Cards» θα μείνει στη μνήμη όσων το παρακολούθησαν σαν ένα από τα καλύτερα σίριαλ για ενηλίκους, σκεπτόμενους τηλεθεατές.