Συνέντευξη στους Σεβαστιανή Βασιλάκη, Λευτέρη Θεοδώρου, Ιωάννα Δ. Κουτσουράκη, Δέσποινα Λυγερού
Ο γεννημένος στη Χίο Γιάννης Μακριδάκης είναι μαθηματικός, συγγραφέας, πρόσφατα αγρότης με πλούσιο συγγραφικό και εκδοτικό έργο. Τον συναντήσαμε στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας και μας αποκάλυψε όλες τις σκέψεις του του για τα 15 βιβλία του που όλοι αγαπήσαμε, αλλά και τις ανησυχίες του για την πορεία της Χίου προς το μέλλον.
Γιατί επιλέξατε τη Βόρεια Χίο για να μείνετε; Σας βοηθάει στο γράψιμο των βιβλίων σας;
«Εχω γυρίσει όλο το νησί με τα πόδια από πάνω μέχρι κάτω από την κορυφή του Πελινναίου μέχρι το πιο βαθύ σπήλαιο στο Λιθί. Ομως είχα την επιθυμία να βρω ένα μικρό κτήμα στη Βολισσό, γιατί μου άρεσε, έχει ωραίο κλίμα, ωραία θάλασσα, γη, νερά, ένας φυσικός παράδεισος. Τα περισσότερα βιβλία, τα έγραψα στη Βολισσό αφού πήγα το 2010. Είναι ένας τόπος έμπνευσης. Πριν από τρία χρόνια στην Αθήνα, μου ήρθε μία ιδέα να γράψω ένα βιβλίο, «Το ενάμισι δευτερόλεπτο στο φως», που διαδραματίζεται σε έναν φάρο στην περιοχή της Ικαρίας όπου βρίσκεται ένας φαροφύλακας. Είχα πάει και έζησα μαζί με τον φαροφύλακα λίγο για να πάρω εμπειρίες. Για να το γράψω όμως γύρισα στη Βολισσό».
Μετά την οικονομική κρίση η Χίος και ειδικά τα βορειόχωρα παρουσιάζουν μείωση του πληθυσμού και οι νέοι φεύγουν. Τι μέλλον βλέπετε για αυτές τις περιοχές;
«Τα χωριά της Αμανής ήταν μία περιοχή πιο φτωχή σε σχέση με τα νότια που έχουν τα μαστίχια και σε σχέση με τα Καρδάμυλα, που είχαν τη ναυτιλία, οι άνθρωποι ασχολούνται με το βουνό, να το ημερέψουν να σπείρουν σιτάρια. Παλιά είχαν μεγάλο πλούτο. Ερχονταν καΐκια κατευθείαν από τον Πειραιά στα Λιμνιά και έπαιρναν τις σοδειές – αμύγδαλα, καρύδια, κάστανα, σιτάρια. Βέβαια της Βολισσού η ζωή είναι πολύ πιο εύκολη από ό,τι των ανθρώπων στα βουνά. Η περιοχή της Βολισσού είναι μία εξαιρετικού φυσικού κάλλους περιοχή, πολύ πλούσια σε φυσικούς πόρους. Αυτός είναι ο πραγματικός μας πλούτος. Οι φυσικοί πόροι δεν είναι τα λεφτά, τα λεφτά μετράνε τον πλούτο. Εμείς πρέπει να εστιάζουμε στους φυσικούς πόρους, να τους σεβόμαστε και να μην τους καταστρέφουμε. Η Χίος έχει κρατήσει πάρα πολλά μέρη της, τα οποία δεν είναι παραδομένα στην οικιστική και στην τουριστική ανάπτυξη. Αυτά ψάχνουν οι σύγχρονοι επισκέπτες-περιηγητές για τις διακοπές τους, παρθένες παραλίες, γραφικά χωριά, ωραία παραγωγή σε φυτά, σε πόρους, σε ζωντανά. Αν δεν τα καταστρέψουμε η νέα γενιά θα βρει έναν τόπο όμορφο να ζήσει εκεί. Πρέπει να κρατήσουμε τον παράδεισο αυτόν, γιατί μας δίνει και του δίνουμε ζωή. Εκτός από το χωριό της Βολισσού που είναι πολύ γραφικό, όμορφο με το κάστρο, έχει και τα Αγιάσματα, το σπήλαιο στο Αγιο Γάλας, τη Μονή Μουνδών και φυσιολατρικές διαδρομές. Νομίζω ότι μπορούμε να φέρουμε μια ισορροπημένη ανάπτυξη στη Βόρεια Χίο με σεβασμό στο φυσικό τοπίο και στην πολιτιστική κληρονομιά, που μπορεί να φέρει πίσω νέους ανθρώπους».
Πώς συνδυάζετε τα μαθηματικά με τη λογοτεχνία;
«Τα μαθηματικά είναι η βάση των επιστημών. Ολες οι επιστήμες και όλες οι τέχνες συνδυάζονται με τα μαθηματικά. Τα μαθηματικά είναι ένα μάθημα σπουδαίο για να κάνεις τέχνη. Με βοήθησαν να καταλάβω ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη λογοτεχνία. Δεν ήξερα τι σημαίνει λογοτεχνία. Εμείς όταν ήμασταν στην ηλικία σας δεν συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που είχαν γράψει βιβλία. Εγώ έφτασα 30 χρόνων και νόμιζα ότι οι συγγραφείς είναι όλοι πεθαμένοι και ότι δεν υπάρχουν ζωντανοί. Μια μέρα είδα έναν συνομήλικο και μου λέει «είμαι συγγραφέας» και του λέω «τι;». Και τον ρώτησα τι γράφει, μου έδωσε και το διάβασα και όντως ήταν καλό. Ετσι ξεκίνησα να γράφω. Είχα κάνει το περιοδικό «Πελινναίο» και γύρισα τη Χίο, την πόλη, τα χωριά, αυτό που κάνω και τώρα δηλαδή. Εχω μια σελίδα στο Facebook που λέγεται «Επιμελητείον Περιβάλλοντος». Γυρίζω γύρω-γύρω και γράφω θέματα».
Σκοπός του περιοδικού ήταν η αρχειοθέτηση, η διάδοσή, η έρευνα, η μελέτη των τεκμηρίων της Χίου. Πιστεύετε πως έχετε καταφέρει αυτούς τους στόχους;
«Πολύ ωραίες οι ερωτήσεις σου! Ξεκίνησε ακριβώς για αυτόν ακριβώς τον λόγο, με αυτό το όραμα. Είχα βρει συνεργάτες που ασχολούνταν με πάρα πολλές πτυχές του νησιού και καταφέραμε να κάνουμε ένα τριμηνιαίο περιοδικό που έβγαινε για σχεδόν 15 χρόνια. Εβγαλε 56 τεύχη μέχρι το 2010 που έκλεισε γιατί εγώ στράφηκα προς τη λογοτεχνία και ένιωσα πως έκλεισε ο κύκλος μέσα μου. Εχω κάνει μια αρχή και μπορεί κάποιοι άνθρωποι να πάνε παρακάτω. Σήμερα έχουμε και το Ανοιχτό Μουσείο Χίου, τοποθετούμε Qr codes, σκανάρεις με το τηλέφωνο και σου λένε ιστορίες μέσα στην πόλη».
