«Ανοίγοντας το κουτί του κορωνοϊού οι συμφορές κατακλύζουν την ανθρωπότητα και η κοινωνία ασφυκτιά και πνίγεται στη δίνη των προβλημάτων».
«Οι ηλικιωμένοι κινδυνεύουν», «οι τηλεργαζόμενοι αγανακτούν», «οι εκπαιδευτικοί δίνουν τον δικό τους αγώνα» και εμείς, οι μαθητές; Η ζωή μας άλλαξε σε μια μέρα. Το σχολείο δεν είναι πια όπως το ξέραμε. Οι φίλοι είναι μακριά μας, μας λείπει το άγγιγμα, η αγκαλιά τους. Ακόμα, προσπαθούν να μας πείσουν πως είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε και να υπομένουμε κάθε απόφαση χωρίς καμία ένσταση και διαμαρτυρία, γιατί έτσι θέτουμε «σε κίνδυνο» την κοινωνία!
Τι γίνεται όμως με τα όνειρά μας; Μήπως το μέλλον μας είναι υποθηκευμένο;
Η εξέλιξη, η καλλιέργεια και η συγκρότηση της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς μας είναι πλέον καταδικασμένες να αναπτύσσονται στο ασφυκτικά στενό και μικρό περιβάλλον του σπιτιού μας. Σταδιακά, στη διάρκεια του εγκλεισμού, η όρεξη για αλληλεπίδραση και επικοινωνία μειώνεται, η επαφή με τη φύση και γενικότερα το περιβάλλον υποχωρεί, οδηγώντας μας έτσι, σε πολλές περιπτώσεις, στην απομόνωση στην απώλεια κάθε επιθυμίας για συναναστροφή. Αρχίζουμε να περιοριζόμαστε αποκλειστικά στις δικές μας σκέψεις και συναισθήματα, γινόμαστε εσωστρεφείς, παραιτούμαστε από την προσπάθεια να ζήσουμε μια υγιή και στα πλαίσια του «φυσιολογικού» καθημερινότητα, κατευθυνόμαστε προς τον πλανήτη των καταθλιπτικών και τοξικών συναισθημάτων, που αποτελούν μεγάλο κίνδυνο διάλυσης της ισορροπίας και της υγείας του ψυχισμού μας.
Ο κορωνοϊός ήρθε και αναίρεσε αυτό που πιστεύαμε τότε πως ήταν μια βάναυση για εμάς συνήθεια, το πρωινό ξύπνημα. Πλέον, δεν ξυπνάμε παρά δύο ή τρία λεπτά πριν αρχίσει το μάθημα, δεν σηκωνόμαστε από το κρεβάτι καθώς έχουμε αφήσει από το βράδυ τα βιβλία δίπλα στο κομοδίνο και παίρνουμε το κινητό ή το λάπτοπ μας, έτοιμοι να βυθιστούμε στον επτάωρο εικονικό εφιάλτη. Η τηλεκπαίδευση, αν και σωτήρια μέσα στην πανδημία, μας έχει απομακρύνει σημαντικά από τις σχολικές συνήθειες.
«Εξοικονόμηση χρόνου, αλλά
προβληματική επικοινωνία»
Ας δούμε πώς την αντιμετωπίζουν οι μαθητές. Η συμμαθήτριά μας Αργυρώ Παλιαρούτη απάντησε στις ερωτήσεις μας.
Με την αιφνίδια αλλαγή στον τρόπο παρακολούθησης των μαθημάτων σου πώς διαφοροποιήθηκε η καθημερινότητά σου;
«Με τις νέες αυτές συνθήκες δημιουργήθηκαν πολλές αλλαγές, σε όλους. Πρωτίστως, βρήκα περισσότερη άνεση, καθώς βρίσκομαι στον προσωπικό μου χώρο, αν και αρκετές φορές οι παρεμβολές από το οικογενειακό περιβάλλον δεν βοηθούν. Παράλληλα, έχω τη δυνατότητα να δουλεύω πάνω σε άλλα ζητήματα εξοικονομώντας χρόνο, αφού σταμάτησαν οι μετακινήσεις από το σχολείο στο σπίτι και αντίστροφα. Από την άλλη πλευρά, δημιουργείται απίστευτη κούραση λόγω της συνεχόμενης πολύωρης έκθεσής μας στις οθόνες των συσκευών. Προσωπικά στο τέλος της μέρας είναι συχνοί οι πονοκέφαλοι που αισθάνομαι και μεγάλωσαν και τα θέματα οράσεως».
Πόσο αποτελεσματική, κατά τη γνώμη σου, είναι η «ηλεκτρονική» επικοινωνία των μαθητών με τους καθηγητές;
«Η επικοινωνία ήταν και εξακολουθεί να είναι προβληματική, καθώς αρκετά συχνά υπάρχει έλλειψη καλού σήματος και έτσι εμποδίζεται η σύνδεση. Ακόμη, κάποιοι καθηγητές δεν γνωρίζουν ορισμένες ιδιότητες της πλατφόρμας, με αποτέλεσμα η κατάσταση να γίνεται πιο δύσκολη. Στα μείον της εξ αποστάσεως διδασκαλίας περιλαμβάνεται το γεγονός ότι κάποιος αριθμός παιδιών δεν έχει την οικονομική ευχέρεια ώστε να αποκτήσει τα απαραίτητα εργαλεία που απαιτούνται. Αντιθέτως, προτέρημα αποτελεί η κατάσταση αυτή για καθηγητές που ασχολούνται με υπολογιστές, οι οποίοι με την προσθήκη προγραμμάτων μας προσφέρουν την καλύτερη κατανόηση των μαθημάτων».
Θεωρείς πως η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με το αίσθημα της απομόνωσης, έχει επηρεάσει την απόδοσή σου και κατά συνέπεια την ψυχολογία σου;
«Η βαθμολογία μου δεν επηρεάστηκε αρνητικά, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι όλη αυτή η ρουτίνα είναι κουραστική. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες που πρέπει να παρακολουθώ, οι οποίες απαιτούν την ανάλογη αφοσίωση, γιατί θα δώσω και για πτυχίο Αγγλικών, έχουν ως αποτέλεσμα ο τρόπος αυτός εκμάθησης να μη βοηθάει, αλλά αντιθέτως η εκπαίδευση να επιβραδύνεται. Πέρα από αυτό, οι καθηγητές, επειδή νομίζουν πως έχουμε πολύ χρόνο, μας επιβαρύνουν με περισσότερη δουλειά κι αν θέλεις να είσαι συνεπής η κούραση είναι διπλή. Επτά επιπλέον υποχρεωτικές ώρες μπροστά σε μια οθόνη σίγουρα δεν βοηθάνε στην εξάλειψη του φαινομένου του εθισμού των νέων στο Διαδίκτυο. Επιπλέον, επειδή μένουμε συνεχώς στο σπίτι η διαρκής τριβή με την οικογένεια επιφέρει συγκρούσεις, σύγχυση, καβγάδες και έτσι διαταράσσεται η ισορροπία και η αρμονία στο οικογενειακό περιβάλλον, γεγονός που μας επηρεάζει αρνητικά».
«Ως πρωτοετής δεν πέρασα
το κατώφλι του πανεπιστημίου»
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε όμως και τους περσινούς συμμαθητές μας, πρωτοετείς εφέτος σε… κλειστά πανεπιστήμια. Ας δούμε πώς αντιμετωπίζει την κατάσταση ο πρωτοετής φοιτητής Πέτρος Ραχούτης που απαντά στις ερωτήσεις μας.
Πώς ονειρεύτηκες το πρώτο σου έτος στη σχολή που πέρασες και πώς τελικά ήταν με την καραντίνα;
«Κανένας από τους εφετινούς πρωτοετείς φοιτητές δεν είχε φανταστεί ποτέ πως το πρώτο έτος θα διεξαχθεί κάτω από τις πιο ιδιάζουσες συνθήκες. Εγώ επέλεξα την επιστήμη της φιλολογίας, λόγω της έντονης αγάπης για τη γλώσσα. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ονειρεύτηκα πώς θα είναι το πρώτο μου έτος στη σχολή. Πάντοτε σκεφτόμουν πως θα πάω σ’ ένα μεγάλο κτίριο, σε μία οποιαδήποτε πόλη, με πάρα πολλούς και κάθε λογής ανθρώπους, προκειμένου να λάβουμε τ’ απαραίτητα εφόδια γύρω από μία επιστήμη. Συνάμα να κοινωνικοποιηθούμε και σφυρηλατήσουμε τους εαυτούς μας. Εν τέλει, αυτή η νόσος αφενός δεν μου επέτρεψε να περάσω το κατώφλι του πανεπιστημίου, αφετέρου με έχει ακινητοποιήσει στο σπίτι, μπροστά στην ψυχρή οθόνη του υπολογιστή».
Αντιμετώπισες κάποιο πρόβλημα με το σπίτι στον τόπο σπουδών σου;
«Ο τόπος σπουδών μου είναι τα πανέμορφα Ιωάννινα. Αν και μπορεί να δυσκολεύτηκα λίγο στην αναζήτησή της φοιτητικής κατοικίας μου, σε γενικές γραμμές όλα πήγαν καλά. Η επικρατούσα όμως κατάσταση με εμποδίζει να βρίσκομαι εκεί και να χαρώ τον χώρο που δημιούργησα».
Πώς αντιμετώπισες την καραντίνα ως μαθητής και πώς ως φοιτητής;
«Ως μαθητής, νομίζω, δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει γύρω μου, διότι το μυαλό μου και η προσοχή μου ήταν στραμμένα στο διάβασμα και κατ’ επέκταση στις επικείμενες πανελλαδικές εξετάσεις. Από την άλλη, όντας φοιτητής πλέον, βλέπω μία άλλη καθημερινότητα. Μπορεί η καραντίνα να συνεχίζει να με κρατά στο σπίτι, ωστόσο αυτή τη φορά έχω άλλες υποχρεώσεις. Η ζωή μου εφεξής στρέφεται γύρω από το πανεπιστήμιο, τα μαθήματα που κάνω, τις ατελείωτες τηλεδιασκέψεις με τους δικούς μου ανθρώπους, το διάβασμα, τις πνευματικές μου αναζητήσεις και οτιδήποτε άλλο μου προσφέρει τέρψη και με κάνει να ξεχνιέμαι. Βέβαια, υπάρχουν και μέρες που η ψυχολογία μου δεν είναι και στα καλύτερά της, αφού αναλογίζομαι τι συμβαίνει γύρω μου».
Εχεις γνωρίσει τους συμφοιτητές σου και αν όχι, πώς νιώθεις γι’ αυτό;
«Είμαι ευγνώμων και ευτυχής που κατάφερα και γνώρισα, αν όχι όλους, τους περισσότερους συμφοιτητές μου. Ευτυχώς έχουμε έναν πολύτιμο αρωγό να μας συνοδεύει και να μας λύνει σε πολλά επίπεδα τα χέρια, την τεχνολογία. Ας είναι καλά τα κοινωνικά δίκτυα που συντηρούν την επαφή μεταξύ μας. Φαντάζεστε να μην υπήρχαν κι αυτά; Επιθυμία τόσο δική μου όσο και των συμφοιτητών μου είναι να τελειώσει αυτή η τρικυμία και να βρεθούμε διά ζώσης. Καταλήγοντας, η πανδημία μας έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουμε πόσο πιο αποτελεσματική ήταν η διά ζώσης διδασκαλία, πόσο πιο πολλά πράγματα μας πρόσφερε η τάξη και πόσο πιο ευτυχισμένοι ήμασταν όταν πηγαίναμε σχολείο!».
