Στον Βόλο, όπως και σε άλλες πόλεις, κάποιες λέξεις δεν έχουν την ίδια σημασία όπως αλλού. Αλλάζουν, μετουσιώνονται και γίνονται ένα από αυτά τα πράγματα που σε κάνουν το λιγότερο να χαμογελάς, όταν τα θυμάσαι.
Μια από αυτές τις λέξεις για εμάς τα παιδιά ή για όσους δεν έχουν σκοτώσει το παιδί μέσα τους είναι τα Πεζούλια: γένους ουδετέρου, πληθυντικού αριθμού, ουσιαστικού αφηρημένου (για να μιμηθούμε την ποιήτρια). Και ως γνωστόν, τα αφηρημένα ουσιαστικά ζούνε μέσα από εμάς και για εμάς, δηλώνουν αξίες και χρήζουν προστασίας (ή μήπως και όχι;).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
