Φύση, θρύλοι, τοξωτά γεφύρια, καλντερίμια, μονοπάτια της εξοχής και της ιστορίας. Αυτή είναι η εικόνα του Πηλίου που έχουμε όταν επισκεπτόμαστε τα ξακουστά χωριά του. Εκτός όμως από τα ξακουστά χωριά, αυτά που υποδέχονται τον τουρισμό – χειμερινό και καλοκαιρινό -, υπάρχουν και εκείνα που απευθύνονται σε ταξιδιώτες, σε ανήσυχα πνεύματα, σε περιηγητές και όχι απλώς σε τουρίστες. Ενα από αυτά είναι και η Κερασιά.
Χτισμένη στις δυτικές πλαγιές του Βορείου Πηλίου, την επισκεφθήκαμε με το σχολείο χωρίς κανείς να είναι προετοιμασμένος για το ξεσκέπασμα της ομορφιάς και της ιστορίας που βρίσκεται τόσο κοντά στον Βόλο, τόσο καλά κρυμμένη από τις πιο εύκολες και ανέξοδες λύσεις διασκέδασης. Φτάνοντας, αντικρίζει κανείς ένα οικείο τοπίο: ζωηρή βλάστηση, φροντισμένα σπίτια, η εκκλησία και το Δημοτικό Σχολείο του χωριού. Τίποτα που να προϊδεάζει τον επισκέπτη για τον ρόλο του χωριού αυτού στο διάβα του χρόνου. Μέχρι που φτάσαμε στο πέτρινο μουσειακό κτίριο του Κέντρου Ιστορίας – Πολιτισμού Κερασιάς (ΚΙ.ΠΟ.ΚΕ.). Σκοπός του Kέντρου είναι η έκθεση αντικειμένων που αφορούν ιστορικά, πολιτιστικά, κοινωνικά και άλλα συναφή θέματα της ευρύτερης περιοχής, καθώς και η ευαισθητοποίηση παιδιών, νέων και ενηλίκων. Στην εξαιρετική δουλειά που γίνεται στο Μουσείο συγκαταλέγεται και η αξιοποίηση του φωτογραφικού υλικού των φωτογράφων αδελφών Στουρνάρα. Ο ρόλος τους στάθηκε καθοριστικός, ώστε η περιοχή της Μαγνησίας να διαθέτει σήμερα ίσως το πληρέστερο φωτογραφικό υλικό της περιόδου της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
