Ποια είναι τα προβλήματα ενός νέου μαθητή που αποφασίζει να κάνει πρωταθλητισμό, ιδιαίτερα στην εποχή της πανδημίας; Βοηθά η εξέλιξη και τα κίνητρα που του δίνονται, ώστε να αποφασίσει να συνδυάσει τις υποχρεώσεις και τη φοίτηση στο σχολείο και ποια είναι συνήθως η καθημερινότητά του;
Πριν από δύο χρόνια, ο Χρήστος Κουτσουνίδης, μαθητής στη Β’ Λυκείου, πραγματοποίησε πολύ καλές εμφανίσεις στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα παίδων υδατοσφαίρισης με αποτέλεσμα να τραβήξει τα βλέμματα του ομοσπονδιακού τεχνικού. Μια ξαφνική ίωση του στέρησε το δικαίωμα της συμμετοχής στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο οποίο είχε κληθεί να συμμετάσχει. Η πολύ καλή του πορεία, τον καθιστά σήμερα υποψήφιο τερματοφύλακα της Εθνικής Εφήβων. Λόγω ιδιαίτερων συνθηκών η ομάδα δεν μετέχει ακόμη σε αγώνες. Περιμένει λοιπόν τη μετά COVID εποχή για το βάπτισμα του πυρός στον διεθνή χώρο, και την ίδια στιγμή μετέχει ως παίκτης του ΟΥΚ Βόλου στο πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής ανδρών. Είναι αναγκασμένος να περνά συνεχή COVID τεστ ακολουθώντας την ομάδα του για τις αγωνιστικές ανάγκες σε όλη τη χώρα, πέρα από τις απαγορεύσεις μετακίνησης.
«Η κατάσταση ενός νέου που βρίσκεται στη θέση μου είναι πάρα πολύ συγκεκριμένη, προσδιορισμένη από τις απαιτήσεις και τα προβλήματα που συχνά σε ξεπερνούν. Χρειάζεται συνεχώς να τα ιεραρχείς, να γνωρίζεις αν προηγείται ή ακολουθεί η μαθητική σου ιδιότητα. Οι προπονήσεις που μπορούν να σε βοηθήσουν να εξελιχθείς είναι σκληρές και επίπονες. Λόγω της πολύωρης ενασχόλησης με το διάβασμα, την πολύωρη φοίτηση στο σχολείο και το φροντιστήριο έχω αποφασίσει να μην αθλούμαι καθημερινά με το όποιο κόστος, περιορίζοντας τη δραστηριότητά μου πέρα από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις στις τρεις-τέσσερις ή και πέντε προπονήσεις εβδομαδιαία, ανάλογα. Φίλοι μου που ακολουθούν τον ίδιο δρόμο προπονούνται νωρίς το πρωί πριν την έναρξη του σχολείου, γεγονός που το θεωρώ ασύμφορο λόγω των μετακινήσεων, αφού θα έπρεπε να στερηθώ πολύτιμες ώρες από τον ύπνο που κρίνω ως απαραίτητο. Η κατανόηση που δείχνει το σχολείο συχνά και οι καθηγητές είναι πολύτιμη, χωρίς αυτή δεν θα μπορούσα να συνεχίσω, είναι πολύ εύκολο για ένα παιδί στο Λύκειο να χάσει την επαφή αν δεν έχει τη συνεχή υποστήριξη».
«Πολλές φορές αισθάνομαι», λέει ο Χρήστος, «ότι σχολείο και αθλητισμός είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι. Δρόμοι που παρ’ όλα αυτά κρύβουν και οι δύο θετικά στοιχεία και χωρίς έναν από τους δύο αδυνατώ να αντιληφθώ τον εαυτό μου. Γι’ αυτό και πρέπει να τους κάνω να πλησιάσουν. Οι γονείς μου με προτρέπουν συνήθως να δώσω περισσότερη βάση στα μαθήματα, αφού δεν σκέφτομαι ακόμα να ακολουθήσω επαγγελματικά, κάτι που προς στιγμήν πιστεύω είναι και το σωστό. Οσο καλός και να είσαι οι ευκαιρίες επαγγελματικής επιτυχίας ως παίκτης του πόλο δεν είναι πολλές. Οι παρέες μου από την άλλη παραξενεύονται όταν τους λέω ότι έχω προπόνηση και δεν θα βγω μαζί τους. Κάτι που γίνεται συχνά. Με συμβουλεύουν λοιπόν να το σταματήσω ή να το περιορίσω σημαντικά για να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Δεν καταλαβαίνουν ίσως τις απαιτήσεις και τις υποχρεώσεις που έχει αυτός ο δρόμος. Ούτε την αποφυγή της καθημερινής ρουτίνας που μου προσφέρει. Θέλω να πιστεύω ότι εγώ θέτω τους περιορισμούς που έχουν να κάνουν με τις δικές μου προτεραιότητες. Μας λείπει σε όλους η αίσθηση οικειότητας και κοινωνικότητας που είχαμε αποκτήσει με τους φίλους μας πριν την καραντίνα. Και για να είμαστε ρεαλιστές, έχουμε μείνει λίγο πίσω, μέσω του webex. Η κατανόηση των μαθημάτων είναι αρκετά δύσκολη. Πάνω-κάτω και οι συμμαθητές μου έχουν το ίδιο σκεπτικό».
Δεν ξέρουμε πόσο απέχουμε από τη δημιουργία ενός ευέλικτου σχολείου, που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις δυνατότητες αυτών των παιδιών με δεδομένη τη χρόνια πλέον έλλειψη αθλητικών σχολείων. Αρκετά προβληματισμένη στο παρελθόν η Επιτροπή Πολιτισμού και Παιδείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κάλεσε τα κράτη-μέλη να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή σε καταστάσεις στις οποίες γίνεται εκμετάλλευση του ταλέντου παιδιών με προοπτική την επιτυχία στον αθλητισμό και επέμεινε στο πλαίσιο των αθλητικών επαγγελματικών δραστηριοτήτων, στις οποίες λαμβάνουν μέρος παιδιά, να γίνονται σεβαστά τα θεμελιώδη δικαιώματα και το ανώτερο συμφέρον των τελευταίων. Το σίγουρο στην περίπτωση του Χρήστου είναι ότι η ωριμότητα και η αυτοπειθαρχία αποτελούν χαρακτηριστικά που ο ίδιος ανέπτυξε από πολύ νωρίς λόγω της ενασχόλησής του και μπορούν να τον προσανατολίσουν στις μελλοντικές του επιλογές.
