Ο Στέλιος Βάσκος ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν φοβούνται να «θυσιαστούν», προκειμένου να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο και να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση, θέτοντας τα υψηλά ιδανικά του και την ορμή του σώματος και της ψυχής του πάνω απ’ όλα, ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Κατέκτησε αμέτρητα μετάλλια, έκανε απίθανες διαδρομές, διετέλεσε βασικό στέλεχος στην εθνική ομάδα ποδηλασίας, ενώ ανήκε στο δυναμικό της ΑΕΚ. Πρωταθλητής Ελλάδος επί σειρά ετών, μεσογειονίκης, βαλκανιονίκης αλλά και παγκόσμιος πρωταθλητής με την ομάδα της Πυροσβεστικής.
Ασχολήθηκε με τις μεγάλες αποστάσεις, αψηφώντας τους κινδύνους, τη σωματική καταπόνηση και τις επιπτώσεις στην υγεία του. Παράδειγμα, η διαδρομή Τρίκαλα -Αθήνα – Τρίκαλα (2006), χωρίς στάση, 645 χλμ. σε 24 ώρες και 52 λεπτά! Επίσης, διαδρομές απίθανες και φανταστικές, όπως Τρίκαλα – Κωνσταντινούπολη – Τρίκαλα (2009, 1.600 χλμ.), Τρίκαλα – Μόναχο – Τρίκαλα (2012, 4.000 χλμ.). Το 2017 ο Στέλιος ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια και αντοχές πραγματοποιώντας τον γύρο της Ευρώπης σε 22 ημέρες κάνοντας ένα παγκόσμιο ρεκόρ, μια συγκλονιστική προσπάθεια σε ένα αδιανόητο ταξίδι που έμοιαζε με τιτάνια οδύσσεια. Τιμήθηκε με το μεγαλύτερο αξίωμα της πόλης, με το χρυσό μετάλλιο από τον Δήμο Τρικκαίων.
Συναντήσαμε τον Στέλιο Βάσκο και μας μίλησε για τη ζωή του, τα πιστεύω του και τις δυσκολίες της ζωής του.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την ποδηλασία; Τι αγαπάτε στο συγκεκριμένο άθλημα;
«Ξεκίνησα βλέποντας τυχαία έναν ποδηλατικό αγώνα στα Τρίκαλα, έναν λαϊκό αγώνα που ξεκινούσε από την Καλαμπάκα και τερμάτιζε στην πλατεία Χατζηπέτρου. Αυτό έγινε το 1967 και αυτό ήταν που με έκανε να ασχοληθώ με το άθλημα της ποδηλασίας, αλλά δυστυχώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αγωνιστική ποδηλασία στα Τρίκαλα, έτσι ώστε να μπορώ να βγάλω δελτίο και να τρέχω επίσημα σε αγώνες. Ετσι, αναγκάστηκα από μικρή ηλικία, 16 χρονών, να φύγω με το ποδήλατο από τα Τρίκαλα, και συγκεκριμένα από το χωριό μου, τις Καρυές, από όπου και κατάγομαι, για να πάω στην Αθήνα. Το ταξίδι μου διήρκεσε μιάμιση μέρα και έπειτα συνέχισα τον αγώνα μου στην Αθήνα βγάζοντας το πρώτο μου δελτίο στην ΑΕΚ. Τώρα το συγκεκριμένο άθλημα το αγαπάω περισσότερο γιατί από πολύ μικρός έχω πολλά βιώματα. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάνω σε ένα ποδήλατο. Με το ποδήλατό σου αλλάζεις παραστάσεις, βλέπεις καινούργια μέρη, και αυτό είναι που με τράβηξε και ασχολήθηκα και επαγγελματικά με το ποδήλατο».
Ποια είναι η ζωή ενός ανθρώπου που κάνει πρωταθλητισμό; Ποιες αρετές πρέπει να διαθέτει;
«Ο πρωταθλητισμός είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι. Πρέπει να κοιμάσαι νωρίς, πρέπει να προσέχεις τη διατροφή σου, να προπονείσαι στα πολλά χιλιόμετρα, στις εντάσεις, στις καιρικές συνθήκες (βροχή, ζέστη, κρύο). Πρέπει να αγαπάς αυτό που θέλεις να κάνεις και όσο το αγαπάς μέσα από την ψυχή σου σίγουρα θα προχωρήσεις μπροστά».
Ποιες είναι οι διαφορές του πρωταθλητισμού από τον αθλητισμό;
«Ο πρωταθλητισμός είναι πάρα πολύ δύσκολος, θέλει πάρα πολλές θυσίες και είναι και το αγώνισμα τέτοιο το δικό μας που έχει μεγάλη διάρκεια, πάρα πολλά χιλιόμετρα. Είμαστε συνέχεια στον δρόμο. Στον δρόμο αντιμετωπίζουμε πολλά εμπόδια. Είναι τα βουνά που ανεβαίνεις: ανεβαίνεις στο βουνό, ιδρώνεις· κατεβαίνεις το βουνό, κρυώνεις. Εκεί ο οργανισμός σου παθαίνει ένα σοκ. Γενικά, σε όποιο άθλημα κάνει κάποιος πρωταθλητισμό είναι δύσκολα. Τώρα ο αθλητισμός είναι ένα πάρα πολύ καλό κομμάτι που μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε, διότι είναι πάρα πολύ καλό για την υγεία μας».
Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που αγαπούν αυτό το άθλημα και κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον πρωταθλητισμό;
«Πρέπει να έχουν θέληση, πρέπει να αγαπούν αυτό που θέλουν να κάνουν και να έχουν και μια εσωτερική δύναμη μέσα τους».
Πώς θεωρείτε ότι πρέπει κάποιος να αντιμετωπίζει τη νίκη και πώς την ήττα;
«Σίγουρα η νίκη είναι ένα άλλο κομμάτι, αλλά και η ήττα έχει και αυτή καλά αποτελέσματα, γιατί αν δεν χάσεις, δεν μαθαίνεις».
Ποια είναι η πιο όμορφη και ποια η πιο δύσκολη στιγμή της μέχρι τώρα αθλητικής σας πορείας;
«Εχω πάρα πολλές όμορφες στιγμές αλλά έχω και δύσκολες. Δύσκολες στιγμές πάντα όταν είσαι στον δρόμο, ο δρόμος εγκυμονεί κινδύνους. Εχω κινδυνέψει πάρα πολλές φορές μέσα στους αγώνες, στις προπονήσεις. Η πιο όμορφη στιγμή; Σίγουρα έχω πάρα πολλές μέσα από τον αθλητισμό, αλλά η πιο όμορφη και αυτό που απολαμβάνω τώρα είναι η οικογένειά μου».
Υπήρχε κάποιο διάστημα που να σκεφτήκατε να σταματήσετε;
«Πάρα πολλές φορές, γιατί, όπως είπα, ο πρωταθλητισμός έχει πολλή πίεση. Θυμάμαι το 1979 που πήγαμε και τρέξαμε στο Μεξικό, διανύσαμε 1.500 χιλιόμετρα σε δύσκολες συνθήκες, με πάρα πολλή ζέστη, είχαμε λιώσει. Γυρίσαμε πίσω και ήμασταν αγνώριστοι, είχαμε στεγνώσει όλοι από τα πολλά χιλιόμετρα, από τη ζέστη, από το υψόμετρο (έλλειψη οξυγόνου), ήταν ένα δύσκολο κομμάτι το συγκεκριμένο. Αλλά μόλις τελειώσει ο αγώνας, την επόμενη ημέρα ξαναπάς στην προπόνηση και περνάνε όλα».
Από πού αντλείτε δύναμη όταν διανύετε μεγάλες αποστάσεις με το ποδήλατό σας;
«Σίγουρα υπάρχει κάποια εσωτερική δύναμη και σίγουρα υπάρχει και η αγάπη του κόσμου».
Εχετε κάποιο πρότυπο, κάποιον που να θαυμάζετε πολύ;
«Σίγουρα έχω πρότυπο, έχω τον Eddy Merckx, έναν βέλγο ποδηλάτη».
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
«Είμαι αφοσιωμένος πιο πολύ στην οικογένειά μου και υπάρχει μια περίπτωση – δεν είμαι σίγουρος, γιατί είναι και θέμα επιτροπής – να κάνουμε τον γύρο της Ελλάδας».
Συνέντευξη στους Θωμά-Μάριο Αντωνόπουλο, Κωνσταντίνο Φαλαγκάρα
