Η Μελίνα πιστεύει ότι ένα νέο παιδί που ξεκινά να γίνει ηθοποιός, πρέπει να έχει πίστη στο όνειρο και να δουλεύει σκληρά. Πρέπει να έχει ένα σημείο αναφοράς και να ξέρει τι είναι αυτό που θέλει, τι είναι αυτό που θαυμάζει. Μέσα από την καθημερινή τριβή με τον χώρο ξεχωρίζει ποια παραδείγματα ανθρώπων θέλει να κρατήσει και ποια να αποφύγει.
«Συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους τυχερούς αυτού του χώρου» λέει χαρακτηριστικά στη συνομιλία μας. «Στην πορεία μου μέχρι σήμερα βρέθηκα σε άριστες συνθήκες εργασίας, αλλά και συνεργασίας, από άποψη συμπεριφοράς με ανθρώπους του χώρου και συναδέλφους. Φυσικά είμαι ευγνώμων».
«Υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν να εξελιχθώ όχι απαραίτητα μόνο πρακτικά και δίνοντάς μου ευκαιρίες να εργαστώ, αλλά κυρίως με τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν την ώρα της δουλειάς. Οταν επιστρέφω στον πρώτο μου ρόλο στο θέατρο, σκέπτομαι τα συναισθήματα που βίωνα, όχι τόσο σε σχέση με τον ρόλο μου αλλά σε σχέση με τους ανθρώπους που μοιραζόμασταν τη σκηνή. Ηταν μια μαγική παράσταση, με μαγικούς ανθρώπους» συνεχίζει.
«Ωστόσο, το εργασιακό περιβάλλον ενός ηθοποιού εμπεριέχει και άλλα πολύ σημαντικά κομμάτια πέραν του συμπεριφορικού, τα οποία αισθάνομαι ότι χωλαίνουν. Αφορά την αμοιβή, τις συνθήκες εργασίας, το ωράριο, την ασφαλιστική κατοχύρωση, και άλλα ποιοτικά και αξιακά ζητήματα, τα οποία δυστυχώς δεν έχουν κατοχυρωθεί όπως θα έπρεπε. Οι ηθοποιοί, δυστυχώς, αγνοούμε βασικά εργασιακά μας δικαιώματα, συχνά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ένα συμφωνητικό και κάνουμε λάθη στις οικονομικές μας διαπραγματεύσεις. Η ανεργία στον χώρο μας είναι χρόνιο και μείζον πρόβλημα. Οι ευκαιρίες που δίνονται δεν είμαι σίγουρη ότι είναι ισότιμες για όλους, δεδομένης της ζήτησης και της προσφοράς που υπάρχει» καταλήγει.
Των Φρειδερίκης Αναστασίου, Χαράς Ζώτου, Μαρίας Πάντενα
