Αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που ωθεί κάποιους «μεγάλους» στο να προσφέρουν εθελοντικά και τόσο γενναιόδωρα τον ελεύθερο χρόνο τους σε μας. Συναντηθήκαμε με τρεις από αυτούς και τους ρωτήσαμε ακριβώς αυτό. Βέβαια, υπάρχουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι που το κάνουν και τους ευχαριστούμε, ωστόσο στον δικό μας δρόμο έχουν σταθεί συγκεκριμένοι άνθρωποι και μας έχουν βοηθήσει.
Οι ναυτοπρόσκοποι
Μεταξύ αυτών, ο κ. Βαλάντης Μακράκης, είναι ο αρχηγός των προσκόπων («ναυτοπροσκόπων» για την ακρίβεια) και μας μιλάει λίγο για την ιστορία του Ομίλου τους. Ο Ομιλος αυτός είχε μείνει ανενεργός και επανιδρύθηκε το 2016, ενώ ο ίδιος έγινε μέλος του πριν από 4 χρόνια. Τα μέλη του συναντιούνται δύο με τέσσερις φορές τη βδομάδα και οργανώνουν συχνά ολοήμερες μέχρι και διήμερες εκδρομές στη φύση. Ασχολούνται με καθαρισμό παραλιών, εθελοντικές δράσεις, βασικές πρώτες βοήθειες και πολλά άλλα. Αυτή τη στιγμή, τα παιδιά που συμμετέχουν στον Ομιλο είναι 18 διαφόρων ηλικιών από το Δημοτικό αλλά τελευταία μέχρι και το Λύκειο. Ο ίδιος ο κ. Μακράκης μάς μιλάει για την ωφέλεια τα παιδιά να μένουν για λίγο χωρίς… κινητό.
Τι είναι αυτό που σας κάνει να ασχολείστε με τον προσκοπισμό; Ενα σωρό πιτσιρίκια χωρίς τους κηδεμόνες τους στη φύση ακούγεται μάλλον… τρομακτικό.
«Οχι, καθόλου. Με ακούνε και περνάνε πραγματικά καλά. Με ευχαριστεί να βλέπω τα παιδιά να ασχολούνται με τον εθελοντισμό, όταν τα βλέπω να αγαπούν τη φύση όπως εγώ, να τα βλέπω χωρίς το κινητό στο χέρι. Οταν πάμε εκδρομές μπορούν να περάσουν και 48 ώρες χωρίς κινητό. Το φαντάζεστε;».
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
«Είμαστε ναυτοπρόσκοποι και δεν έχουμε βάρκα. Στόχος μας είναι η αγορά μιας τετράκωπης ή καλύτερα μιας οκτάκωπης βάρκας. Οταν τα καταφέρουμε θα είναι θαυμάσιο».
Για το θέατρο!
Η κυρία Σμαράγδα Πετρίδη είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας ΕΘΟΣ. Η σημερινή ομάδα θεατρικού παιχνιδιού ξεκίνησε όταν πριν από 20 χρόνια Συμιακοί με πάθος για το θέατρο αποφάσισαν να συναντηθούν σε μια κοινή πορεία. Το σχέδιό τους ήταν να ανεβάζουν παιδικά έργα ώστε να γνωρίσουν τα παιδιά την τέχνης του θεάτρου. Πολύ σύντομα συνειδητοποίησαν ότι ήθελαν και τα ίδια τα παιδιά να συμμετάσχουν, και έτσι η ομάδα πήρε τη σημερινή μορφή της: μια ομάδα θεατρικού παιχνιδιού.
Τι σημαίνει το θέατρο για σας και τι νομίζετε ότι μπορεί να προσφέρει στα παιδιά;
«Μέσα από το θέατρο εκφράζω πολλές απόψεις μου και πολλές ανάγκες μου, που δεν είναι εύκολο να τις εκφράσω στην καθημερινότητα και να προβάλλω πολλούς προβληματισμούς μου ή πράγματα που με απασχολούν. Τα παιδιά μέσα από το θέατρο αρχίζουν να σκέφτονται βαθιά και να προβληματίζονται: κάνουμε θεατρικά που έχουν να κάνουν με την οικολογία, τη δημοκρατία, τον ρατσισμό. Μέσα από αυτά παίρνουν μηνύματα που δεν μπορείς να εκφράσεις και να γίνουν κατανοητά έτσι απλά: δεν μπορείς να πεις σε ένα παιδί «αγάπα το περιβάλλον» και να γίνει! Μέσα από το θέατρο όμως του το μαθαίνεις».
Σας αρέσει αυτό που κάνετε;
«Μου αρέσει πάρα πολύ: είναι από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή μου και αυτό που λέω για μένα με μεγάλη περηφάνια! Δεν είμαι περήφανη για μένα, είμαι περήφανη για την ομάδα. Το θέατρο δεν είναι ένα άτομο – είναι πολλά. Και μόνη μου δεν θα έκανα τίποτα».
Και οι παραδοσιακοί χοροί
Σε όλες τις τοπικές εκδηλώσεις πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι παραδοσιακοί χοροί. Κορίτσια και αγόρια, ντυμένα με τις παραδοσιακές φορεσιές της Σύμης – η γυναικεία στολή ονομάζεται «γουνελάτη» και είναι πολύ χαρακτηριστική, ενώ οι άντρες φορούν την κλασική νησιωτική «βρακάτη» – χορεύουν μπάλο, συρτό και φυσικά τη συμιακιά σούστα. Η οργάνωση αυτή των παραστάσεων, από τη διδασκαλία των χορών μέχρι το ντύσιμο των χορευτών, γίνεται από την Ενωση Γυναικών Σύμης. Ολοι μας ξέρουμε να χορεύουμε παραδοσιακά, γιατί σχεδόν όλοι κάποια στιγμή μάθαμε χορούς στην Ενωση. Εκτός αυτού η Ενωση οργανώνει αναβιώσεις εθίμων όπως ο «κουκουμάς» (κλύδωνας) και έχει δημιουργήσει ένα βεστιάριο με πάνω από 350 στολές.
Η πρόεδρός του, κυρία Σεβαστή Νικολή, λέει ότι «η Ενωση Γυναικών Σύμης Αγία Αικατερίνη ιδρύθηκε το 1946 ως φιλανθρωπικός σύλλογος και βοήθησε πολύ τα παιδιά της Σύμης μετά τον πόλεμο που είχαν ανάγκες και οικογένειες που ήταν ακόμα σε κατάσταση πτώχευσης. Εως το 1980 όμως το σωματείο είχε πέσει σε αδράνεια, οπότε μαζευτήκαμε μερικά άτομα που φοβόμασταν ότι η κουλτούρα της Σύμης θα εξαφανιστεί με τον τουρισμό και φτιάξαμε πάλι καταστατικό και προσθέσαμε τον πολιτιστικό χαρακτήρα του συλλόγου, αφού τότε πια το πρόβλημα δεν ήταν η φτώχεια αλλά η διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και παραδόσης στη Σύμη. Τώρα έχουμε 350 στολές-ακριβή αντίγραφα των παλαιών».
Εχετε και ευρωπαϊκά ρούχα του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Πώς ταιριάζουν αυτά με τη λαογραφία της Σύμης;
«Οι Συμιακοί είχαν εμπορικούς οίκους σφουγγαριών στην Ευρώπη από τα μέσα του 19ου αιώνα, και έφερναν πίσω τις ευρωπαϊκές μόδες. Τα παραδοσιακά ρούχα εγκαταλείφθηκαν από τότε, εξευρωπαΐστηκαν πολύ νωρίτερα από τα άλλα νησιά. Σπάνια βρίσκουμε παλαιά φωτογραφία με παραδοσιακά ρούχα».
Πόσα μέλη έχετε και ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
«Μέχρι τώρα, για φέτος έχουμε 15 παιδάκια που μαθαίνουν χορούς και το μεγάλο τμήμα βέβαια, με 20 – 25 άτομα. Εχουμε βρει και δασκάλα που μένει μόνιμα εδώ και προσθέσαμε σχολή μπαλέτου!».
«Μουσική, ιστιοπλοΐα ή σκάκι;»
Σε ένα νησί οι κοινωνικοί περισπασμοί είναι σίγουρα περιορισμένοι. Πώς περνούν οι νέοι τον ελεύθερο χρόνο τους; Ποια είναι τα χόμπι και ποιες οι ασχολίες τους; Ενα γνωστό στερεότυπο για τη ζωή στα νησιά είναι η έλλειψη ερεθισμάτων και γενικά ευκαιριών. Στη Σύμη, ωστόσο, τα παιδιά έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο και περισσότερη αυτονομία, ενώ συνήθως κυκλοφορούν ελεύθερα από νεαρή ηλικία, χωρίς την αυστηρή επιτήρηση των γονιών τους, που επίσης δεν ρυθμίζουν τις βόλτες ή τη μεταφορά τους.
Τι κάνουν όμως οι νέοι για να περάσουν όμορφα τον ελεύθερο χρόνο τους; Ορίστε τι απάντησαν στη μικρή έρευνά μας οι συμμαθητές μας: «Παίζω σκάκι», «πηγαίνω μουσική», «μαθαίνω κιθάρα», «κάνω SUP», «είμαι μέλος των προσκόπων», «ανήκω στα Λυκόπουλα», «μαθαίνω ισπανικά», «κάνω παραδοσιακούς χορούς στον Σύλλογο Γυναικών». Και ακόμη: «Είμαι μέλος της ομάδας ποδόσφαιρου ΑΟΣ», «κάνω σύγχρονο χορό», «μου αρέσει η ιστιοπλοΐα», «είμαι στη χορωδία του ωδείου», «μαθαίνω πιάνο», «παίζω μπάσκετ στον ΑΟΣ», «είμαι μέλος της θεατρικής ομάδας», «μαθαίνω ρωσικά».
Στο νησί λειτουργούν ιδιωτικές σχόλες μπαλέτου και σύγχρονου χορού και φροντιστήρια για πολλές ξένες γλώσσες, ενώ υπάρχουν οργανωμένες μη κερδοσκοπικές ομάδες όπως ο Σύλλογος Γυναικών Σύμης, η Εθελοντική Διασωστική Ομάδα Κρίσεων που οργανώνει εκπαιδεύσεις δύο φορές τον χρόνο και έχει οργανώσει σεμινάρια πρώτων βοηθειών για εφήβους, οι πρόσκοποι, ο αθλητικός όμιλος Σύμης ΑΟΣ, η ομάδα θεατρικού παιχνιδιού ΕΘΟΣ και πολλές ακόμα. Δεν έχουμε δικό μας ωδείο, αλλά υπάρχει ο σύλλογος «Φίλοι του Ωδείου Σύμης» που οργανώνει τη μεταφορά και διαμονή καθηγητών μουσικής από το Ωδείο Ρόδου για μαθήματα τα Σαββατοκύριακα.
Πολλά παιδιά παραπονιούνται για την έλλειψη ομάδας βόλεϊ, ενώ άλλα αναρωτιούνται για τη μοίρα του σκακιστικού ομίλου που οργάνωσε ένας καθηγητής την προηγούμενη χρονιά…
Σε γενικές γραμμές κάνουμε ό,τι και τα παιδιά της πόλης: περνάμε πολλές ώρες στα φροντιστήριά μας, στον υπολογιστή μας και φυσικά στα social media όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μας, όμως, όπως βλέπετε, δεν μας λείπουν και άλλα ενδιαφέροντα και όταν υπάρχει θέληση γίνονται πολλά! Μακάρι να υπήρχε περισσότερος χρόνος!
