Ο επισκέπτης της περιοχής του Σουφλίου έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει ποικίλες διαδρομές, ώστε να έρθει σε επαφή με τον πολιτισμό του τόπου. Θα συναντήσει κανείς πολλές εκκλησίες, μικρά ξωκκλήσια, καθώς και μουσουλμανικά τεμένη. Το θαυμαστό του τόπου αυτού είναι η συνύπαρξη και η συνεργασία χριστιανικών και μουσουλμανικών πληθυσμών εδώ και πολλά χρόνια, με ορατό τον σεβασμό των ηθών και εθίμων κάθε ομάδας, με συμμετοχή αμφοτέρων σε γιορτές και εκδηλώσεις των άλλων. Στα θρησκευτικά μνημεία της περιοχής συγκαταλέγονται τα εξής:
Αγιος Γεώργιος
Ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου είναι ο μητροπολιτικός ναός της. Η ακριβής ημερομηνία κτίσης παραμένει άγνωστη. Γνωρίζουμε ότι θεμελιώθηκε στα 1818 και τελείωσε στα 1862-1863.
Είναι βασιλικού ρυθμού, με διπλούς πέτρινους ορόφους στον γυναικωνίτη. Οι τοίχοι του ναού έχουν κτιστεί με πέτρα πελεκητή και αρκετά στέρεη, άριστης ποιότητας και μεγάλης αντοχής, που τη μετέφεραν από το χωριό Πετράδες του Διδυμότειχου και από το Πύθιο. Το οκταγωνικό καμπαναριό κτίστηκε το 1910. Εχει 25 μέτρα ύψος και είναι κτισμένο με πωρόλιθο. Τα τέσσερα ρολόγια είναι ελβετικού μηχανισμού, δωρισμένα από τη συντεχνία των υποδηματοποιών.
Αυτό που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη, ωστόσο, είναι το σκαλιστό τέμπλο, αλλά και ο άμβωνας και το Δεσποτικό. Ολα δουλεμένα με ιδιαίτερη τεχνοτροπία από τον φημισμένο τεχνίτη Ταλιαδούρο Σταμάτη τον Μαδυτινό, ο οποίος μάλιστα δεν έζησε να δει το έργο του ολοκληρωμένο.
Αγιος Αθανάσιος
Στην πάνω συνοικία του Σουφλίου, δίπλα στην πλατεία Νίκης, είναι χτισμένος ο ιερός ναός του Αγίου Αθανασίου. Ο ναός περατώθηκε το 1848 και το εξαιρετικό του τέμπλο κατασκευάστηκε από τον Στρατή Κελεδούρη ή Σταματιάδη (σε άλλη πηγή), τεχνίτη από την Κεσσάνη της Ανατολικής Θράκης.
Οποιος εισέρχεται στον ναό αισθάνεται έντονα μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, μια αίσθηση που επιτείνεται από το λιγοστό φως που μπαίνει στο εσωτερικό του καθώς και από το γεγονός ότι για να φτάσει κανείς από τον νάρθηκα στον κυρίως ναό, πρέπει να κατέβει σκαλοπάτια, γεγονός που δίνει στον επισκέπτη την αίσθηση ότι κατεβαίνει σε κάποιον υπόγειο χώρο.
Ενα από τα σημαντικότερα κειμήλια είναι ένα ιερό ευαγγέλιο γραμμένο σε βυζαντινή γραφή, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του ιερού, χρονολογείται από το 1671 και προσφέρθηκε στον ναό το 1862.
Μονή Παναγίας Πορταϊτίσσης Κορνοφωλιάς
Η Ιερά Μονή Κορνοφωλιάς ή Παναγίας της Πορταΐτισσας είναι μετόχι της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Ορους. Είναι κτισμένη ένα χιλιόμετρο δυτικά του χωριού Κορνοφωλιά Εβρου.
Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς χτίστηκε το μοναστήρι, αλλά λέγεται ότι ιδρύθηκε πριν από τέσσερις με πέντε αιώνες. Εχει παλιές εικόνες μεταξύ των οποίων η Δέσποινα των Ισλαμών, η οποία είναι στολισμένη με τάματα που έχουν κάνει οι πιστοί, και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Επίσης, αξίζει κανείς να θαυμάσει το παλιό ξυλόγλυπτο τέμπλο, που είναι σκαλιστό και επίχρυσο με τις παλιές εικόνες του ναού.
Ιερά Μονή Γενεσίου Θεοτόκου Δαδιάς
Η Ιερά Μονή Γενεσίου Θεοτόκου Δαδιάς βρίσκεται μέσα στο Εθνικό Πάρκο Δαδιάς – Λευκίμμης – Σουφλίου στην τοποθεσία «Παλαιοχώρα». Είναι κτισμένη στη βάση ενός κατάφυτου και επιβλητικού βράχου που έχει ύψος 80 μέτρα. Η χρονολογία ίδρυσής της δεν είναι ακριβής αλλά υπάρχουν αναφορές για την ύπαρξη μονής στις αρχές του 17ου αιώνα. Σε ενεπίγραφη πλάκα που υπήρχε στη βρύση της μονής δηλωνόταν ως έτος ανέγερσης το 1727 με τη συνδρομή της συντεχνίας των «τσιφτσίδων» (γεωργών) της περιοχής.
Γύρω στα 1850 η μονή αναφέρεται να παρουσιάζει μεγάλη ακμή και να κατέχει μεγάλη περιουσία. Το 1912 οι τότε μοναχοί εκτελούνται από τους Τούρκους αφού πρώτα βασανίζονται και το μοναστήρι ανατινάζεται.
Το 1959, με πρωτοβουλία του τότε Μητροπολίτη Κωνσταντίνου (Πούλου), γίνεται ανασύσταση της μονής και από το 1962 και εξής φιλοξενήθηκαν εκεί οι κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως.
Ιερό τέμενος τoυ Γονικού
Δεν υπάρχουν στοιχεία για το πότε ακριβώς χτίστηκε, αλλά οι κάτοικοι αναφέρουν ότι ανακαινίστηκε πριν από 25-30 χρόνια, όπως και το τέμενος του Μ. Δερείου και της Αγριάνης.
Τεκές Ρούσσας ή Τεκές του Σεγίτ Αλή Σουλτάν
Είναι ένας οθωμανικός αλεβίτικος τεκές, δηλαδή σημείο συνάθροισης δερβίσηδων (συγκεκριμένα του τάγματος των Μπεκτασήδων), που έχει ανακαινιστεί και ημιλειτουργεί μέχρι και σήμερα. Θεωρείται από τους παλαιότερους διατηρημένους τεκέδες στον χώρο των Βαλκανίων και ένα από τα δύο σημαντικότερα κέντρα του Μπεκτασισμού. Ανεγέρθηκε το 1400 και είναι αφιερωμένος στον Σεγίτ Αλή Σουλτάν που ήταν δερβίσης και πέθανε το 1402. Ο Ζεκί Τσολάκ, ο νεότερος επιστάτης, ζει στον τεκέ μαζί με τη σύζυγό του Χατιτζέ και τις τρεις κόρες τους.
