Αγαπητοί αναγνώστες,
Είμαι μαθήτρια της Β’ Λυκείου και θέλω να αναφερθώ σε ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε πολλοί μαθητές που ζούμε στην επαρχία κατά τις πανελλαδικές εξετάσεις. Ειδικότερα, το ζήτημα αυτό σχετίζεται με τις σχολές που απαιτούν την εξέταση σε σχέδιο και τις δυσκολίες που προκύπτουν.
Πρωταρχικά, στην κρίσιμη ηλικία των 16 πρέπει να αποφασίσουμε το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας και να επιλέξουμε τον θεωρητικό ή θετικό προσανατολισμό. Λίγοι, όμως, είναι αυτοί που ξέρουν τι θέλουν και τι ονειρεύονται να γίνουν. Αλλοι πάλι, όπως εγώ, ενδιαφερόμαστε για επαγγέλματα που είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε.
Η ζωγραφική είναι το χόμπι μου, η χαλάρωσή μου, η μεγάλη μου αγάπη. Ονειρό μου άπιαστο η αρχιτεκτονική και αν αναρωτιέστε το γιατί, η απάντηση είναι εύκολη. Επειδή οι δυσκολίες για να την ακολουθήσω είναι πολλές, ειδικά στην ακριτική πόλη που κατοικώ. Αυτό συμβαίνει διότι απαιτείται από το σύστημα των εξετάσεων η γνώση και η εξέταση σχεδίου γραμμικού και ελεύθερου σε πανελλήνιο επίπεδο, παρ’ όλο που δεν το διδασκόμαστε στο σχολείο. Συνεπώς, αναγκάζομαι εγώ και όποιος άλλος χρειάζεται να εξεταστεί στο σχέδιο να παρακολουθήσει μαθήματα εξωσχολικά και φυσικά με δικά του έξοδα! Ετσι, σε πόλεις όπως το Σουφλί, όπου δεν υπάρχει κάποιος καθηγητής σχεδίου να καθοδηγήσει τον μαθητή ακόμη κι αν θέλει να ασχοληθεί, αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα όνειρά του.
Ευελπιστώ στο μέλλον η πολιτεία να κατανοήσει την ανισότητα και τις δυσκολίες και να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ισες ευκαιρίες σε όλους και παντού, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας!
