21ος αιώνας: εκεί που η απόσταση εκμηδενίζεται χάρη στην τεχνολογία και μπορεί κάποιος να μιλάει και να βλέπει ανθρώπους που βρίσκονται μίλια μακριά. Ξαφνικά, όμως, δεν μπορούμε να βλέπουμε τα πρόσωπα των ανθρώπων δίπλα μας. Σίγουρα παράδοξο. Ομως, πραγματικό.
Σήμερα, οι άνθρωποι κυκλοφορούν σαν μασκοφόροι, καθώς η απειλή του κορωνοϊού καραδοκεί. Ετσι, και για τους μαθητές στα σχολεία η μάσκα έγινε απαραίτητο σχολικό αξεσουάρ. Σε όλες τις τάξεις επικρατεί η ίδια εικόνα: είκοσι παιδιά το ένα δίπλα στο άλλο και το μόνο χαρακτηριστικό του προσώπου που μπορείς να διακρίνεις είναι τα μάτια τους. Προφανώς, τα μάτια είναι, όπως λένε, ο καθρέφτης της ψυχής και μπορεί κάποιος μέσω του βλέμματος να καταλάβει τα συναισθήματα του άλλου. Αλλά είναι ικανά για να φανερώσουν όλες τις πτυχές του εαυτού σου; Το πρόσωπο μένει μισό, το ίδιο και οι εκφράσεις του μαθητή, γεγονός το οποίο δυσκολεύει και τον καθηγητή, ο οποίος, υπό κανονικές συνθήκες, μέσα από την κινησιολογία και την έκφραση του προσώπου μπορεί να καταλάβει καλύτερα τον συνομιλητή του και να «μπει» στην ψυχή του μαθητή. Διαμορφώνεται, λοιπόν, ένας απρόσωπος και ανέκφραστος μαθητής. Οπότε πώς μπορεί να γίνει το μάθημα, όταν ουσιαστικά οι μαθητές δεν έχουν πρόσωπο; Οταν δεν μπορούν να δουν τα πρόσωπα των καθηγητών και των συμμαθητών τους;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
