Το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, ακλόνητο, αδιαμφισβήτητο και – θεωρητικά τουλάχιστον – ανεμπόδιστο σε όλα τα μήκη και πλάτη της πατρίδας μας. Ισχύει όμως αυτό και για τα σχολεία των ακριτικών περιοχών; Επηρεάζει άραγε η γεωγραφική θέση μιας πόλης την εκπαιδευτική λειτουργία;
Προς απάντηση των προαναφερόμενων ερωτημάτων ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της έρευνας που διεξήχθη ανάμεσα σε μαθητές και καθηγητές του σχολείου μου, οι οποίοι κλήθηκαν να απαντήσουν σε σχετικό ερωτηματολόγιο. Πιο συγκεκριμένα, το 84,5% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η γεωγραφική θέση του σχολείου επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την οργάνωση και πραγματοποίηση εκπαιδευτικών εκδρομών, ενώ παράλληλα το 76,9% πιστεύει ότι οι μαθητές της ακριτικής ζώνης στερούνται σε μεγάλο βαθμό των ερεθισμάτων που έχουν στη διάθεσή τους οι μαθητές των αστικών κέντρων.
Το αποτέλεσμα μοιάζει λογικό αν σκεφτεί κανείς αφενός μεν το οικονομικό κόστος που καθιστά απέλπιδα την οποιαδήποτε προσπάθεια διοργάνωσης και πραγμάτωσης μιας εκπαιδευτικής εκδρομής στην ηπειρωτική Ελλάδα και αφετέρου το γεγονός ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί το διαδίκτυο να υποκαταστήσει τα πλούσια ερεθίσματα που παρέχουν τα αστικά κέντρα: Μουσεία, θέατρα, εγκαταστάσεις, χώροι αναψυχής, πολιτιστικά κέντρα κ.λπ.
Περαιτέρω, το 84,6% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η καθυστέρηση που παρουσιάζει η στελέχωση του σχολείου επηρεάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την εκπαιδευτική λειτουργία, ενώ στο ίδιο πλαίσιο το 96,1% θεωρεί ότι η χορήγηση κινήτρων στους εκπαιδευτικούς από την πολιτεία για την τοποθέτησή τους σε σχολεία της παραμεθορίου είναι απαραίτητη για την έγκαιρη στελέχωσή τους και την εξασφάλιση της απαραίτητης σταθερότητας της εκπαιδευτικής λειτουργίας.
Πράγματι, αν αναλογιστεί κανείς το κόστος ζωής στις ακριτικές περιοχές σε συνδυασμό με τις οικογενειακές και προσωπικές θυσίες στις οποίες πρέπει να προβεί ο εκάστοτε εκπαιδευτικός, αντιλαμβάνεται εύκολα τους λόγους για τους οποίους τα σχολεία των ακριτών στελεχώνονται πλήρως τελευταία. Και φυσικά, το βάρος αυτό βαρύνει τον χρόνο και την ποιότητα μάθησης. Για ποια ισότιμη συμμετοχή στην εκπαίδευση μπορεί κανείς να κάνει λόγο όταν οι μαθητές των πόλεων προχωρούν απρόσκοπτα τη στιγμή που τα σχολεία της παραμεθορίου μένουν αστελέχωτα;
Από τα παραπάνω συμπεραίνει κανείς ότι η ακριτική ζώνη λειτουργεί ως αντικίνητρο για τους εκπαιδευτικούς και οι μαθητές διακατέχονται από αίσθημα αδικίας και απογοήτευσης, κάτι που σαφώς θα σηματοδοτήσει και τις μελλοντικές τους επιλογές.
