«Η πολιτιστική κληρονομιά δεν χρειάζεται να απέχει χιλιάδες χρόνια για να είναι σεβαστή και να σου βγάζει συναισθήματα» λέει η αρχαιολόγος Νατάσσα Ψαρολογάκη στη συζήτησή μας στον προαύλιο χώρο της Κοσμητικής Συλλογής Δωδεκανήσου, στην πλατεία Αργυροκάστρου, στη μεσαιωνική πόλη της Ρόδου. Και φαίνεται ότι έχει απόλυτο δίκιο. Αυτό ακριβώς νιώσαμε σε όλη την ερευνητική μας διαδρομή για τον «Ικαρο»: σεβασμό και έντονα συναισθήματα.
Και ποια είναι η ιστορία του; Αυτή κινείται στην πορεία των αιώνων. Η κεραμική ήταν παρούσα στη Ρόδο από την αρχαιότητα. Ωστόσο, τα κεραμικά έμελλε να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στην τοπική οικονομία κατά την προσπάθεια εκβιομηχάνισης των Δωδεκανήσων την περίοδο της Ιταλοκρατίας. Στις 19 Δεκεμβρίου του 1928 ιδρύεται από τους Ιταλούς η βιομηχανία ICARO (Industria Ceramiche Artistiche Rodio Orientali) στη Ρόδο, για την κατασκευή καλλιτεχνικών κεραμικών, με την παράγωγη τους να φτάνει στα ύψη τη δεκαετία του 1930. Μετά την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, η βιομηχανία πωλείται στον ρόδιο επιχειρηματία Κωνσταντίνο Δ. Χατζηκωσταντή, που μετονομάζει το εργοστάσιο σε «Ικαρο» από το ακρωνύμιο του ιταλικού τίτλου και με αφορμή τον τουρισμό και την ανάπτυξη του νησιού, δημιουργεί το δεύτερο μεγαλύτερο εργοστάσιο κεραμικών στην Ελλάδα μετά τον αθηναϊκό «Κεραμεικό». Απασχόλησε από την αρχή της λειτουργίας του (1948) έως το 1988 περίπου 400-500 νέους, κυρίως, Ρόδιους. Η παραγωγή καλλιτεχνικών κεραμικών γίνεται μία από τις βασικές δραστηριότητες στο νησί και ο «Ικαρος» είναι το κέντρο της. Ωστόσο, η μεγάλη αυτή βιομηχανία έλαβε τέλος το 1988, μετά τον αναπάντεχο θάνατο του Χατζηκωσταντή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
