Βρισκόμασταν στην τελική ευθεία για τις πανελλαδικές εξετάσεις και, όπως είναι φυσικό, τα θέματα που σχετίζονταν με αυτές κυριαρχούσαν στις συζητήσεις των τελειόφοιτων του Λυκείου. Εχουμε «βγάλει» την ύλη; Πόσες επαναλήψεις έχουμε κάνει; Πώς αντιμετωπίζουμε το άγχος; Ή μάλλον… μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;
Και εντελώς ξαφνικά το θέμα συζήτησης άλλαζε και η ερώτηση ξεκινούσε με τη φράση «θυμάσαι τότε που…;». Οι αναμνήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη και γρήγορα φτάναμε να συζητούμε όλα τα προηγούμενα χρόνια μας στο σχολείο. Και κάπου εκεί συνειδητοποιούσαμε ότι το τέλος του σχολείου είναι ταυτόχρονα και η αρχή της ενήλικης ζωής μας!
Ποια σχέδια έχουμε για το μέλλον μας; Χωράνε τα όνειρά μας στην πόλη που ζούμε ή περιμένουμε με αγωνία τη στιγμή που θα ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας; Εκείνη τη στιγμή ακριβώς (πολλά ερωτήματα για να απαντηθούν άμεσα) ξαναθυμόμασταν τις εξετάσεις και οι παλμοί ανέβαιναν!
Θέμα 1ο: Το άγχος και η διαχείρισή του
Αναπόφευκτο και κυρίαρχο θέμα αυτές τις ημέρες, λίγες εβδομάδες πριν από τις Πανελλαδικές, ήταν το άγχος! Ολοι και όλες μας, λιγότερο ή περισσότερο, είχαμε άγχος το οποίο αυξανόταν μέρα με τη μέρα. Η διαχείρισή του είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση: κάποιο χόμπι, ο χορός, η μουσική, η άθληση, οι φίλοι μας ή οι παρέες βοήθησαν να ξεκουράσουμε τον νου και να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας. Αλλες φορές πάλι εξίσου καλή επιλογή ήταν μια καλή και απολαυστική… ξάπλα στο κρεβάτι.
Θέμα 2ο: Η προετοιμασία και η συμπαράσταση
Ημασταν έτοιμοι να δώσουμε εξετάσεις; Για τους περισσότερους και τις περισσότερες από εμάς η προετοιμασία φαινόταν να είναι επαρκής, αλλά σίγουρα όχι τέλεια. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα μπορούσαμε να είμαστε απολύτως έτοιμοι, ούτε να νιώσουμε την απόλυτη ασφάλεια. Πώς γίνεται άλλωστε; Ελπίζαμε μόνο να αποδειχθεί αρκετή τις ημέρες των εξετάσεων. Εξίσου απαραίτητη ήταν και η στήριξη από τους γύρω μας. Κάποιες φορές νιώθαμε πως κανείς δεν μας στηρίζει και κανείς δεν μας καταλαβαίνει, αλλά η αλήθεια είναι πως στις δύσκολες στιγμές σχεδόν πάντα θα βρισκόταν ένας φίλος, ένα οικογενειακό μέλος που θα φώτιζε λίγο το σκοτεινό τούνελ που οδηγεί στις εξετάσεις.
Θέμα 3ο: Ο απολογισμός των σχολικών μας χρόνων
Πέρα από τις εξετάσεις, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή είναι και η τελευταία μας σχολική χρονιά. Ναι, κι όμως, αυτά τα 6 χρόνια στο Μουσικό Σχολείο Πρέβεζας, που κάποτε μας φαινόταν ατελείωτα, πέρασαν τελικά πολύ γρήγορα. Ατελείωτες όμως είναι οι αξέχαστες στιγμές, εμπειρίες και σχέσεις που δημιουργήσαμε. Εκδρομές και αστεία, ανεπανάληπτες συναυλίες με τα όργανά μας και κυρίως οι φίλοι ζωής που αποκτήσαμε αποτελούν πράγματα για τα οποία πάντα θα είμαστε ευγνώμονες και ποτέ δεν θα τα αφήσουμε πίσω.
Θέμα 4ο: Ενηλικίωση
Η χρονιά αυτή δεν αφορά μόνο τις Πανελλαδικές και το κλείσιμο της πολύχρονης σχολικής μας εμπειρίας. Είναι επίσης η χρονιά που ενηλικιωνόμαστε. Πλέον παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας αυτούσια, χωρίς τους περιορισμούς και την προστασία που θα μπορούσε να μας προσφέρει ένας ενήλικος. Η συνειδητοποίηση αυτής της τεράστιας αλλαγής αρχικά φέρνει έναν αέρα ενθουσιασμού και χαράς για την ανεξαρτητοποίηση, στη συνέχεια, όμως, εξελίσσεται σε εξίσου στρεσογόνο παράγοντα όπως οι εξετάσεις! Σίγουρο είναι το αίσθημα της ανασφάλειας και η προοπτική ενός εντελώς νέου κεφαλαίου αντισταθμίζει τις δύο αυτές αντίρροπες τάσεις της ψυχής μας: τον φόβο και τον ενθουσιασμό.
Θέμα 5ο: Τα σχέδια για το μέλλον
Το τι σκεφτόμαστε να κάνουμε στο μέλλον ίσως να είναι και το πιο δύσκολο ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε, ειδικά σε αυτή τη φάση της ζωής μας. Πολλοί από εμάς, όπως είναι αναμενόμενο, δεν ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε στο μέλλον και πόσω μάλλον στη σύγχρονη κοινωνία που μεταβάλλεται με ραγδαίους ρυθμούς. Προς το παρόν ο κύριος στόχος είναι η εισαγωγή στη σχολή της επιλογής μας και έπειτα η συλλογή εμπειριών, ιδιαίτερα με ταξίδια. Πάντως σχέδια για το μακρινό μέλλον είναι η αλήθεια πως δεν υπάρχουν.
Θέμα 6ο: Η πόλη και εμείς
Πρέβεζα. Η πόλη που μας φιλοξένησε 18 χρόνια. Η πόλη στην οποία μεγαλώσαμε, ζήσαμε την παιδική μας ηλικία, περάσαμε την εφηβεία μας. Πώς βλέπουμε αλήθεια αυτή την πόλη που μας ανέθρεψε; Σίγουρα βλέπουμε και τα θετικά και τα αρνητικά της. Εκτιμάμε την πρόσβαση στη θάλασσα για τα ατέρμονα εκείνα καλοκαιρινά πρωινά, μεσημέρια και βράδια, την ομορφιά του τοπίου και την αίσθηση ηρεμίας και ασφάλειας που αποπνέει η ζωή σε μια επαρχία.
Δυστυχώς, όμως, οι περιορισμένες ευκαιρίες και δυνατότητες σε μια τόσο μικρή πόλη δεν μπορούν να ικανοποιήσουν όλες μας τις ανάγκες και συχνά βιώσαμε τις ελλείψεις σε σχέση με άλλες πόλεις μεγαλύτερες, πολυπληθέστερες και με καλύτερες υποδομές. Επομένως, το ενδεχόμενο επιστροφής στην Πρέβεζα μας βάζει σε σκέψεις. Κάποιοι από εμάς δεν έχουν σκοπό να επιστρέψουν και θέλουν να αρχίσουν τη ζωή τους σε έναν καινούργιο τόπο. Δεν είναι, όμως, λίγοι αυτοί που θεωρούν την επιστροφή στην Πρέβεζα μια ρεαλιστική πιθανότητα ή που τη θεωρούν δεδομένη σε ένα μετέπειτα στάδιο της ζωής μας, κατά το οποίο θα είμαστε έτοιμοι να κατασταλάξουμε σε κάτι πιο σταθερό και ήρεμο.
