Του Γιώργου Λαϊνά
Εμείς οι νέοι ζούμε σε μια σταθερή κατάσταση άγχους για πολλούς και διάφορους λόγους. Βλέπουμε τους γονείς μας να είναι άνεργοι ή ακόμα και όταν έχουν δουλειά να δυσκολεύονται να τα βγάζουν πέρα, αφού δεν τους φτάνει ο μισθός για τα φροντιστήρια και τόσες άλλες υποχρεώσεις που έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Επίσης, μας κατακλύζει το άγχος του σχολείου και των φροντιστηρίων. Καθημερινά περνάμε τον περισσότερο χρόνο της ημέρας μας στο σχολείο και στα φροντιστήρια και ο ελεύθερος χρόνος είναι για μας πολυτέλεια. Το εκπαιδευτικό σύστημα που καλείται να μας μορφώσει είναι τουλάχιστον ανεπαρκές. Περνάμε 6 η 7 ώρες την ημέρα στο σχολείο στο οποίο μαθαίνουμε για να γράφομε εξετάσεις και αμέσως μετά ό,τι μάθαμε το έχουμε ξεχάσει. Πηγαίνουμε σε ένα σχολείο στο οποίο κάθε τάξη έχει 23, 24, 25 παιδιά και οι καθηγητές δεν προλαβαίνουν να κάνουν σωστά το μάθημά τους. Ετσι οι μαθητές οδηγούμαστε στα φροντιστήρια τα οποία χρυσοπληρώνουν οι γονείς για να καλύψουμε τα κενά και να κατανοήσουμε τα μαθήματα. Και εκεί, όμως, δεν μαθαίνουμε πραγματικά, αλλά μας προετοιμάζουν για να γράψουμε πάλι εξετάσεις και το μετά δεν τους νοιάζει. Μας φορτώνουν με επιπλέον ασκήσεις για το σπίτι εκτός από αυτές που μας βάζουν οι καθηγητές στο σχολείο.
Εχουμε άγχος για τις πανελλήνιες. Ολοι μάς τρομοκρατούν ότι αν δεν γράψουμε καλά χάθηκε όλη μας η ζωή, αν δεν γράψουμε καλά δεν θα περάσουμε σε μια καλή σχολή για να βρούμε μια καλή δουλειά. Για αυτό και τα παιδιά της Γ’ Λυκείου δεν θα τα βρεις στο σχολείο αλλά θα τα βρεις όλη την ημέρα στα φροντιστήρια.
Εχουμε άγχος για τις επιλογές μας. Την κατεύθυνση που θα επιλέξουμε στο σχολείο, τη σχολή που θα διαλέξουμε, το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε και φοβόμαστε μην τυχόν και κάνουμε τη λάθος επιλογή καθώς ποτέ δεν είχαμε ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό.
Εχουμε άγχος για την επαγγελματική μας αποκατάσταση καθώς βλέπουμε ότι οι δημόσιες σχολές υποβαθμίζονται μέρα με τη μέρα και η ανεργία παραμονεύει. Μία μόνιμη πραγματικότητα είναι να βλέπουμε πολλούς νέους είτε να μην έχουν δουλειά είτε να δουλεύουν delivery ή σερβιτόροι, αφού πρώτα κοπίασαν 5-6 χρόνια για να πάρουν ένα πτυχίο και άλλα δύο για ένα μεταπτυχιακό για να βρουν «μια καλή δουλειά» όπως τους έλεγαν.
Βλέπουμε τις συνθήκες γύρω μας και αναρωτιόμαστε τι να κάνουμε. Να φύγουμε στο εξωτερικό, όπως χιλιάδες άλλοι νέοι, για να βρούμε δουλειά ή για να φοιτήσουμε σε καλύτερες σχολές, εφόσον βέβαια υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, ή να προσπαθήσουμε να περάσουμε σε μια αξιοπρεπή σχολή εδώ, μήπως είμαστε τυχεροί και βρούμε δουλειά στον κλάδο μας; Δύσκολα διλήμματα και δύσκολες αποφάσεις! Και είμαι μόλις στην Α’ Λυκείου!
