Τέσσερις σύγχρονοι λογοτέχνες που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Πρέβεζα θυμούνται, προβληματίζονται και απαντούν σε ένα κοινό ερώτημα: «Πώς επηρέασε ο τόπος σας το συγγραφικό σας έργο;»
Οι ανοιχτοί λογαριασμοί
Ο Θωμάς Ιωάννου, βραβευθείς ποιητής, μέλος της συντακτικής ομάδας του τριμηνιαίου ποιητικού περιοδικού «Τα Ποιητικά» και νευρολόγος, μας λέει: «Το σχολείο μου στην Πρέβεζα ήταν σε απόσταση βολής από τους θρυλικούς ευκαλύπτους. Διάβασα πολλές φορές την επιγραφή «Εδώ βρήκε τη γαλήνη με μια σφαίρα στην καρδιά ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης», αλλά ποτέ μου δεν την πίστεψα. Τον φανταζόμουν να μην ησυχάζει ούτε στο μνήμα του. Να τρώγεται με το χώμα του και να επιστρέφει να αλλάξει μια λέξη στην τελευταία του επιστολή. Κάθε ποίημα είναι το σημείωμα ενός οιονεί αυτόχειρα που επείγεται να κλείσει τους λογαριασμούς του. Ομως, αυτοί μένουν για πάντα ανοιχτοί και ο απόηχος γίνεται πιστολιά αφέτη για τον δικό σου δρόμο αντοχής σε ζωή και ποίηση».
Ψηφίδες από την Ηπειρο
Η βραβευμένη πεζογράφος και φιλόλογος Δήμητρα Λουκά, που ζει και εργάζεται στην Αθήνα, σημειώνει για την επίδραση της Πρέβεζας στο έργο της: «Οι λέξεις, οι εικόνες, η απλότητα των ανθρώπων, η μικροϊστορία της ιδιαίτερης πατρίδας μου – κατάγομαι από ένα μικρό χωριό της Πρέβεζας – είναι συχνά το υλικό πάνω στο οποίο χτίζω τις ιστορίες μου. Δεν προσεγγίζω νοσταλγικά το παρελθόν, ούτε εξωραΐζω τον πρωτογονισμό, τη δεισιδαιμονία, τον συντηρητισμό και την καθυστέρηση. Παίρνω σίγουρα ψηφίδες από τον λαϊκό πολιτισμό της Ηπείρου, αλλά τις ανασυνθέτω και φτιάχνω τον δικό μου μικρόκοσμο, όπως οφείλει να κάνει ένας συγγραφέας. Οι ήρωές μου μπορεί να αναπνέουν τον ιδιαίτερο αέρα του τόπου μου, αλλά θέλω να πιστεύω ότι αυτό δεν δεσμεύει τις ιστορίες μου».
Η άφατη μικροϊστορία
Ο Σπύρος Γ. Μπρίκος, ποιητής, πεζογράφος και υποψήφιος διδάκτορας της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, μιλά για την έννοια του τόπου στη λογοτεχνία: «Εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία για έναν συγγραφέα δεν είναι τόσο ο τόπος του όσο η αναπαράστασή του. Η πρώτη αναπαράσταση συντελείται στην παιδική ηλικία, πριν την άρθρωση λόγου. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι κάτι βαθύτερο και πλατύτερο εννοιολογικά από τη γραφή του. Οι πρωταρχικές εικόνες της πόλης, που εγγράφονται στη μνήμη, μετουσιώνονται στο συγγραφικό έργο. Αυτή η δεύτερη αναπαράσταση είναι μία αναδιάταξη, με προβολή των ιδεών. Ο τόπος είναι ταυτόσημος με το χωμάτινο φατνίο των ιδεών. Ο δικός μου τόπος είναι η άλλη Πρέβεζα, η άφατη μικροϊστορία της, μία ανθρωπογεωγραφία που αγγίζει τον ου-τόπο, δηλαδή την Ουτοπία».
Διαρκής πηγή συναισθημάτων
Ο πεζογράφος Απόστολος Τάσσης που ζει και εργάζεται στην Πρέβεζα ως δικηγόρος τονίζει: «Η πόλη της Πρέβεζας αποτέλεσε έμπνευση για το συγγραφικό μου έργο: πηγή νοσταλγίας, τα χρόνια που ήμουν μακριά της και μία διαρκή μνήμη που συσσωρευόταν και που εγώ έπρεπε να βρω τρόπο να κρατήσω ζωντανή. Ολα τα βιβλία που έχω εκδώσει αναφέρονται στην Πρέβεζα. Συνομιλώ μαζί της και μεταφέρω τα όσα μου εκμυστηρεύεται. Πηγή πόνου, για τα «αν» των ανθρώπων της, που δεν έγιναν ποτέ πράξεις. Πηγή έμπνευσης, τις ώρες της βροχής. Πηγή δημιουργίας, μέσα στη δροσερή αρμύρα της και τον καυτό καλοκαιρινό της ήλιο. Πηγή ελπίδας, πως τα παιδιά μας, εσείς, θα κάνετε όσα εμείς παραλείψαμε».
