Αγαπητοί μου αναγνώστες,
Συνήθως τα κείμενά μου αφορούν την αφήγηση χιουμοριστικών γεγονότων και προσωπικών μου εμπειριών ως ενός δεκαοκτάχρονου κοριτσιού που κατοικεί σε χωριό. Σήμερα όμως επέλεξα να αναφερθώ στις δυσκολίες που κατακλύζουν ένα δεκαοκτάχρονο παιδί στη σύγχρονη εποχή.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους να λένε πως η περίοδος αυτή της ζωής μας είναι γεμάτη από συχνές εξόδους, ανάπτυξη φιλικών, ερωτικών σχέσεων και γενικότερα χαρακτηρίζονται ως τα καλύτερα χρόνια που πολλοί νοσταλγούν. Παλιότερα οι δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ένας έφηβος ή έφηβη ήταν κυρίως εργασιακές, ενώ στη σημερινή εποχή το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να διαχειριστούμε είναι η επιβίωση από την τελευταία τάξη του Λυκείου. Προσωπικά, θεωρώ ότι η επιβίωση από τη συγκεκριμένη κατάσταση έχει δύο πτυχές: μια αρνητική και μια θετική.
Ενα από τα κύρια προβλήματα που χαρακτηρίζουν τη ζωή μου αυτή την περίοδο είναι η δυσκολία διαχειρίσης του άγχους. Ειδικότερα, πάντοτε ήμουνα μέτρια μαθήτρια χωρίς να γνωρίζω τι επιθυμώ να ασκήσω ως επάγγελμα στο μέλλον. Στη διάρκεια της εφετινής χρονιάς κατάλαβα τι μαραθώνιος αγώνας με περίμενε για να αποκτήσω κάτι που όντως επιθυμώ. Ετσι, κάθε φορά που δυσκολεύομαι να αποδώσω καλά σε διαγωνίσματα, εξετάσεις, ακόμα και απλά καθημερινά μαθήματα (κάθε δύο μέρες δηλαδή) και θεωρώ πως δεν θα πετύχω, ξεσπάω κλαίγοντας, καθώς δεν γνωρίζω άλλον τρόπο διαχείρισης θυμού και απογοήτευσης.
Εκτός των μαθητικών μου υποχρεώσεων, κύριος παράγοντας για την αύξηση του άγχους μου είναι οι κοντινοί μου άνθρωποι. Οι συγγενείς συνήθως οφείλουν να συμπαραστέκονται στη δύσκολη αυτή τη στιγμή των παιδιών, γεγονός που οι δικοί μου συγγενείς δεν κατανοούν καθώς δεν έχουν περάσει ποτέ την κατάσταση αυτή. Για να καταλάβετε τι εννοώ, πολύ συχνά, όταν αναφέρομαι στο μέλλον μου σε ένα καλό πανεπιστήμιο ή εκτός Θεσσαλονίκης, ακούγονται εκφράσεις όπως «τα όνειρα είναι για τους ονειροπόλους»… Πλέον το να μη με στηρίζει η οικογένειά μου δεν με επηρεάζει, θέλω απλώς να τους αποδείξω ότι μπορώ και ας ήταν αφορμή για πολλά ξεσπάσματά μου.
Εκτός όμως των κρίσεων και των περιόδων άγχους που αντιμετωπίζουμε, συχνό φαινόμενο είναι και η απώλεια ανθρώπων από τη ζωή μας. Και αυτό γιατί ο ελεύθερος χρόνος που διαθέτουμε αυτή την περίοδο είναι περιορισμένος και πολλοί λίγοι άνθρωποι θα σου τον αφιερώσουν. Στη δική μου περίπτωση κατάλαβα πως έχω πέντε πραγματικούς φίλους που νοιάζονται για εμένα και όχι 15.
Η κατάσταση αυτή έχει βέβαια και τα θετικά της! Εφόσον λέμε για θετικά, αν και είμαι μαθήτρια της Γ’ Λυκείου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαι και παιδί. Μπορεί να παραπονιέμαι και να στεναχωριέμαι για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω, δεν παύω όμως να εκτιμώ και ό,τι κερδίζω από την κατάσταση αυτή, όπως οι συμμαθητές μου. Με τους συμμαθητές μου έχουμε μια σχέση αγάπης και υποστήριξης μεταξύ μας που φανερώνεται με το παραμικρό. Είμαι ευγνώμων για τον μεταξύ μας αυτόν δεσμό, καθώς οι αναμνήσεις από τη χρονιά αυτή θα παραμείνουν χαραγμένες για πάντα.
Επιπρόσθετα, αν και προανέφερα πώς είμαι απλά ένα παιδί, οι Πανελλαδικές και γενικότερα η διαχείριση της Γ’ Λυκείου δίνει σε όλους εμάς τους τελειόφοιτους τη δυνατότητα να δοκιμαστούμε και εν τέλει μας βοηθάει να ωριμάσουμε λόγω των ευθυνών που αποκτάμε. Επομένως, όταν μπορέσω να διαχειριστώ τα νεύρα, το άγχος, τη λύπη που με καταβάλλει (ειδικότερα όταν μελετάω… Βιολογία), με οδηγεί στο να πιστέψω πως κατάφερα να διαχειριστώ εμένα και τίποτα άλλο δεν θα με φοβίζει πια!
Συνοψίζοντας ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου εμπειρία σχετικά με τη διαχείριση των πανελλαδικών εξετάσεων ώστε να αναδείξω σε όλα τα παιδιά που με παρακολουθούν ότι όλοι μας αντιμετωπίζουμε τέτοιου είδους δυσκολίες, που όμως στο τέλος δικαιωνόμαστε είτε αποκτώντας αυτό που επιθυμούμε είτε κάτι εναλλακτικό. Σημαντικό είναι να γνωρίζουμε πως υπάρχει η ζωή μετά τις Πανελλαδικές, φτάνει μόνο να κατανοήσουμε πως υπάρχουν και άλλες επιλογές εκτός των εξετάσεων αυτών!
