Σε μια κοινωνία η οποία θεωρεί πως η τριτοβάθμια εκπαίδευση συνδέεται με την επιτυχία, οι μαθητές και οι μαθήτριες καλούνται να αποδίδουν στο μέγιστο κάτω από συνθήκες άγχους και πίεσης. Δεχόμενοι ασφυκτικές επιρροές από όλους, πορεύονται «μόνοι» τους – προσπαθώντας να οριοθετήσουν τους στόχους τους και συχνά να ικανοποιήσουν όχι τις δικές τους επιθυμίες αλλά τις επιθυμίες και τη ματαιοδοξία άλλων…

Κατά την προσπάθειά τους αυτή οι μαθητές και οι μαθήτριες έρχονται αντιμέτωποι με ένα βαθμοθηρικό, εξοντωτικό και πιεστικό σύστημα. Αποτέλεσμα αυτού είναι να «γεννιούνται» άτομα που λειτουργούν «παπαγαλίζοντας», άτομα που στερούνται στοιχειωδών γνώσεων, έχουν όμως παράλληλα έναν «αξιόλογο βαθμό»! Επιπλέον, η καθημερινή πίεση από τον οικογενειακό περίγυρο και οι απαιτήσεις των δασκάλων τους επιδεινώνουν την κατάσταση αυτή. Γονείς, οι οποίοι έχουν θέσει ως αυτοσκοπό τη δημιουργία μιας ζωής των παιδιών τους σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια, με τα δικά τους ιδανικά, τα δικά τους πρότυπα, τα δικά τους «θέλω». Εκπαιδευτικοί, που μέσα από την επιτυχία των μαθητών τους προσπαθούν να καταξιωθούν… να αναδειχθούν και να αποκτήσουν «ξεχωριστό» κύρος. Ετσι, γονείς και εκπαιδευτικοί επιβραβεύουν μια εικόνα η οποία δεν αντιστοιχεί και δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα των νέων. Ολη αυτή η κατάσταση πρέπει να προβληματίσει τόσο τις οικογένειες όσο και την κοινωνία γενικότερα, καθώς αποτελεί έκφανση παθογένειας του «συστήματος».