Οταν ξεκίνησε η περασμένη χρονιά, ήμουν προετοιμασμένη για πολλά. Δεν περίμενα πάντως να στενοχωριέμαι που πλησίαζε στο τέλος της. Καθώς λιγόστευαν οι μέρες πριν τις εξετάσεις, και δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε πολύ περισσότερα από συναρτήσεις, οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις και σώματα που κυλίονται χωρίς να ολισθαίνουν, εγώ θέλησα να μιλήσω για λίγο για το σχολείο.
Οι σχολικές μέρες, για εμάς της θετικής κατεύθυνσης είχαν όλες συμπυκνωθεί στο εξής δρομολόγιο: εργαστήριο-εργαστήριο-τάξη. Στο μάθημα κατεύθυνσης της Φυσικής, εκτός από τα καθορισμένα κεφάλαια, ασχοληθήκαμε την περσινή χρονιά με πάρα πολλά σχετικά πειράματα. Είδαμε δοχεία συμβολής, γεννήτρια ακουστών ήχων και παλμογράφο, στάσιμα κύματα σε χορδή, εξαναγκασμένες ταλαντώσεις, και κλείσαμε τα μαθήματα με το πείραμα του φωτοηλεκτρικού φαινομένου, που είναι κομμάτι της νέας ύλης. Ετσι περνούσαμε κάθε μέρα τις πρώτες ώρες και τα διαλείμματά μας. Ελπίζω να άρεσε στους άλλους αυτό τόσο πολύ όσο σε εμένα…
Πήρα λοιπόν την απόφαση και πέρσι να συμμετέχω πάλι στον όμιλο «τα 4 Φ» (Φυσική, Φύση, Φωτογραφία, Φωτονική), στον οποίο ήμουν τα προηγούμενα δύο χρόνια, παρόλο που δεν συνηθίζεται στη Γ’ Λυκείου η συμμετοχή σε ομίλους. Και ήταν μια πολύ καλή απόφαση. Γιατί κάθε εβδομάδα περίμενα να έρθει η Παρασκευή το μεσημέρι, για να συναντηθούμε. Μάθαμε για πάρα πολλά φαινόμενα του φωτός και τις χρήσεις τους: το ηλιακό ρολόι, την κάμερα obscura, που μετατρέψαμε σε «δωμάτιο» obscura, τα κάτοπτρα και το φάσμα της ακτινοβολίας, την εαρινή ισημερία, πραγματοποιώντας κιόλας το πείραμα του Ερατοσθένη, και κλείσαμε με μελέτη της περίθλασης. Και επίσης κατασκευάσαμε από χαρτόνι τα πλατωνικά στερεά, κάναμε μια εισαγωγή στην κβαντική φυσική και στις 3d εκτυπώσεις… Γενικά ήταν μια γεμάτη χρονιά… Για κάποιον που τον ενδιαφέρει η Φυσική μπορώ να πω ότι ήταν η «ξεκούρασή» μου από τα μαθήματα, και ναι, ήταν και η μοναδική ασχολία που είχα πέρα από το διάβασμα.
Και έτσι πέρασαν οι μέρες στο σχολείο, και το απόγευμα διάβασμα… Ο Σεπτέμβριος έγινε Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα παρέμειναν Χριστούγεννα στην τάξη του Γ1, και κάπως έτσι φτάσαμε στον Μάιο. Υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη μελαγχολία στις άδειες τάξεις, και στις γεμάτες τάξεις τις ημέρες των προσομοιώσεων. Η αίσθηση ότι τελειώνει επιτέλους η Γ’ Λυκείου μάς δημιούργησε μεικτά συναισθήματα. Μαζί με το άγχος των εξετάσεων νιώθαμε ενθουσιασμό και ανυπομονησία για όσα θα έρθουν μετά. Και ίσως ένα μέρος του εαυτού μας να θλίβεται που τελειώνουν τα χρόνια μας ως μαθητών. Σε αυτό το περιβάλλον είχαμε περάσει τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής μας, και πλέον το αποχωριστήκαμε. Μπορώ να πω ότι θα μου λείψει το σχολείο, η οικειότητα των τάξεων, των εργαστηρίων, των καθηγητών. Θα μου λείψει ακόμα και το κουδούνι που χτυπούσε κάθε φορά υπερβολικά πολύ δυνατά. Οι εξετάσεις έφτασαν και εμείς αποχαιρετήσαμε το σχολείο και προχωράμε.
