Ζητήσαμε από τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας να ζωγραφίσουν παίρνοντας αφορμή από κάποια κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη. Μήπως αυτό δεν ήθελε και ο Teriade, μια σύνδεση της ποίησης και της τέχνης; Κάποιοι προτίμησαν να ζωγραφίσουν σε κάρβουνο, κάποιοι προτίμησαν το χρώμα. Τους ζητήσαμε, επίσης, να μας γράψουν κάποιες σκέψεις τους για ό,τι τους ενέπνευσε.
Παρακάτω παραθέτουμε αποσπάσματα πεζών του Ελύτη που ενέπνευσαν τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας, τα κείμενα που έγραψαν και τα έργα τους.
Ράνια Νείρου
«Πλέον είμαι πλούσια»
Από το βιβλίο «Εν λευκώ» γράφει ο ποιητής στα «Μικρά Εψιλον»:
14. Ο δρόμος, αφήνοντας τα τελευταία σπίτια, συνεχίζεται ψηλά, πλάι πάντοτε απ’ τη θάλασσα. Μικροσκοπική φαίνεται από δω μια μηχανότρατα, που περνάει σέρνοντας πίσω της δύο βαρκάκια. Ο αέρας έχει πέσει. Ολα είναι καστρινά κι άσπρα. Μυρίζει καμένο χόρτο κι ο ήλιος πάει να γύρει.
15. Στην επιστροφή λες να περάσεις κι από τον Αγιο Φωκά. Δρασκελάς, για να κόψεις δρόμο, πολλά μποστάνια, βραγιές, πεζούλες. Ολο το εσωτερικό τρεμοσβήνει, από το μοναδικό καντήλι. Στο μάρμαρο του μικρού παραθύρου, κάτι ξεραμένα λουλούδια. Σκοτεινιάζει.
(Ελύτης, 1993)
Και η μαθήτρια Ράνια Νείρου μας γράφει: «Σηκώνεις το πανί και ξανοίγεσαι» Με αυτή τη φράση οδηγό γεννήθηκε αυτή η ζωγραφιά αναμεμειγμένη με μπογιές και όνειρα. Ενα καραβάκι χαμένο στο δειλινό πλέει και ψιθυρίζει καλοκαίρι. Συντροφιά το απαλό αγέρι και η αλμύρα στα χείλη καθώς αυτά σιγομουρμουρίζουν ξεχασμένα τραγούδια. Υμνοι στους θεούς που έπλασαν έναν τόσο όμορφο κόσμο μα συνάμα και στους έρωτες που θα έρθουν. Προς το παρόν κοίτα με μάτια ανοιχτά το χρυσό χρώμα του ηλίου που παίρνει μαζί του στα βάθη της θάλασσας. Μια τέτοια ανάμνηση θέλω να έχω στο μυαλό για να θεωρώ πως κρατώ τον ακριβότερο θησαυρό. «Πλέον είμαι πλούσια!» φωνάζω και χάνομαι στο πέλαγος των ονείρων μου».
Τάνια Νιάρχου
Ο μαγικός δεσμός
Η Τάνια Νιάρχου, μαθήτρια της Α’ Λυκείου, εμπνεύστηκε από το απόσπασμα «Τα ρω του έρωτα»:
«Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μία κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που σε βαστάει στη ζωή…».
Μας γράφει για το έργο της: «Εμπνευσμένη από τον Ελύτη και το άγαλμα του Αντόνιο Κανόβα «Eρως και Ψυχή» προσπάθησα να αποτυπώσω στο σχέδιό μου κάποιες από τις σκέψεις μου γι’ αυτόν τον ανεξήγητο μαγικό δεσμό που ενώνει δύο ανθρώπους, τον έρωτα. Eρωτας είναι η αίσθηση του να ανήκεις κάπου και σε κάποιον. Είναι ένας αέρας που αναπνέεις και σου δίνει ζωή. Είναι η αίσθηση της ευτυχίας που σε πλημμυρίζει σε συναισθήματα και θάρρος για να παλέψεις γι’ αυτό το μοναδικό άτομο που έχεις την τιμή να αποκαλείς δικό σου. Εξάλλου το όλο νόημα να ζεις είναι να αγαπάς».
