Της Βίβιαν Μαυρίκη
Η Τέχνη! Μια από τις ωραιότερες λέξεις. Μουσική, χορός, ποίηση, θέατρο… Αυτό το υπέροχο συναίσθημα όταν ασχολείσαι με κάποια τέχνη, αυτή η φυγή! Πολλοί λένε έκφραση ψυχής, εγώ λέω κατάθεση ψυχής. Και θα μου πείτε πόση αξία μπορεί να έχει η γνώμη μιας μαθήτριας της Β΄ Λυκείου που είναι μέχρι τον λαιμό πνιγμένη με χίλια πράγματα; Οταν οι γονείς σε κυνηγάνε, όταν οι καθηγητές σε κυνηγάνε, όταν η ύλη σε κυνηγάει, όταν όλοι σου λένε «διάβασε» κι εσύ αγχώνεσαι και αγκομαχάς, και φορτώνεις κι άλλο το πρόγραμμά σου και το εικοσιτετράωρο δεν είναι ποτέ αρκετό, η μόνη διέξοδος είναι η τέχνη. Αλήθεια, γιατί στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου θα πρέπει να κάνω επανάληψη μαθημάτων και όχι να παίξω μουσική ή να ζωγραφίσω; Καλό και άγιο το διάβασμα και σημαντικές και οι Πανελλαδικές, κανείς δεν το αμφισβητεί. Ομως ο νέος άνθρωπος έχει κι άλλες ανάγκες. Κανείς δεν αναλογίζεται τι μπορεί να προσφέρει η τέχνη στον νέο άνθρωπο και στον έφηβο. Πόσο μπορεί να διευρύνει τη σκέψη του, να παρηγορήσει την ψυχή του, να εκτονώσει την καθημερινή ποίηση, να δώσει τις στιγμές δημιουργικότητας που το σχολείο του στερεί. Προσωπικά είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι τέχνες θα έπρεπε να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρόγραμμα του σχολείου και κάθε μαθητής και μαθήτρια να αναδεικνύει τις κλίσεις του, αλλά και να μαθαίνει, να διδάσκεται μέσω της τέχνης. Επειδή όμως ένα τέτοιο σχολείο είναι ουτοπικό για τη χώρα μας, θα μπορούσαν ίσως οι γονείς και οι καθηγητές να σεβαστούν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μας και να μας δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθούμε με την τέχνη που αγαπάμε. Για τον έφηβο η τέχνη είναι ένα καταφύγιο, να ονειρευτεί, να δραπετεύσει, να χαλαρώσει. Στην τέχνη δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Μόνο ό,τι αισθάνεσαι, ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο.
Εφηβοι καθημερινά προσπαθούν να ξεκλέψουν λίγο χρόνο για να καταφύγουν στο άσυλο της τέχνης, μακριά από τα «πρέπει» και τα «χρειάζεται». Εκεί που τα παιδιά ελευθερώνουν τη σκέψη τους και ανοίγουν τα μάτια τους να δουν όχι αυτό που τους επιβάλλεται, αλλά αυτό που ονειρεύονται. Δημιουργία, ελευθερία, έκφραση, αυτοπραγμάτωση. Η τέχνη γκρεμίζει τα τείχη που σε κυκλώνουν και βλέπεις μιαν άλλη εκδοχή του κόσμου. Σε αυτό το πανοπτικό και ελεγκτικό σύστημα η τέχνη παραμένει το μόνο ίσως καταφύγιο του νέου.
