Της Μιχαέλας Λίλιου
Βρισκόμαστε την περισσότερη ώρα της ημέρας σε έναν χώρο που λέγεται σχολείο. Στη συνέχεια γυρνάμε στο σπίτι μας, και αμέσως αρχίζουμε το διάβασμα, γιατί το σχολείο και κυρίως οι καθηγητές έχουν πολλές απαιτήσεις. Η πίεση όμως δεν σταματά εκεί. Μέσα στην ημέρα σίγουρα έχουμε φροντιστήριο και ίσως και κάποια άλλη δραστηριότητα. Κι όταν γυρνάμε σπίτι συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι να πέσουμε εξαντλημένοι για ύπνο. Ετσι μέσα στη μέρα σχεδόν ποτέ δεν περισσεύει στον μαθητή λίγος ελεύθερος χρόνος. Δεν υπάρχει η ελευθερία του χρόνου για να κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί, μας ανανεώνει και δεν μας κουράζει. Εχουμε ανάγκη από δραστηριότητες που θα μας βοηθήσουν να εκτονώσουμε την καθημερινή πίεση, θα κάνουν το μυαλό μας να ξεφύγει. Εχουμε ανάγκη από χρόνο για να βρεθούμε με τις οικογένειές μας, να συζητήσουμε, να κάνουμε πράγματα μαζί. Εχουμε ανάγκη από χρόνο για να βρεθούμε με τους φίλους μας, να ανοίξουμε τις καρδιές μας. Εχουμε τέλος ανάγκη να σταματήσουμε λίγο αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς για να σκεφτούμε, να κουβεντιάσουμε με τον εαυτό μας, να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Ιδιαίτερα εμείς, τα παιδιά που προετοιμαζόμαστε για τις Πανελλαδικές και το επόμενο μεγάλο βήμα στη ζωή μας, χρειαζόμαστε τα διαλείμματα που θα μας αποφορτίσουν και θα μας προσφέρουν την απαραίτητη ηρεμία και ψυχραιμία.
Ολοι οι εργαζόμενοι δικαιούνται από τον νόμο ελεύθερο χρόνο, μόνο εμείς οι μαθητές δεν έχουμε αυτό το προνόμιο. Και τι δεν θα ‘δινα για λίγο ελεύθερο χρόνο μέσα στο Σαββατοκύριακο, να ασχοληθώ με τα πράγματα που με ευχαριστούν, όμως ούτε αυτό δεν δικαιούμαστε. Διαγωνίσματα, εργασίες, επαναλήψεις δεσμεύουν και το Σαββατοκύριακο.
Είναι ωραία, λένε, η ζωή για τους νέους. Σωστά, αλλά πού χρόνος για να τη ζήσεις;
