Ο συμπατριώτης, αγαπημένος μας τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός Στέλιος Ρόκκος μάς άνοιξε την καρδιά του σχετικά με τα πρώτα μουσικά βήματά του, τη μεγάλη αγάπη του για τη Λήμνο, τη μουσική, τη θάλασσα, τη ζωή του στο νησί μας… Τα λόγια του και το παράδειγμά του μας δίνουν έμπνευση για να ονειρευόμαστε και δύναμη για να πετύχουμε τους στόχους μας!
Γεννηθήκατε και κάνατε τα πρώτα μουσικά σας βήματα στη Λήμνο. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στο νησί;
«Χαίρομαι πολύ για αυτή τη συνέντευξη. Είναι από τις λίγες φορές που δεν έχει σχέση με περιοδικά, τηλεοράσεις και διάφορα social media, αλλά έχει να κάνει με παιδιά, με πατριώτες μου και γενικότερα με τη Λήμνο.
Το μουσικό μου ταξίδι ξεκίνησε στη Λήμνο, γιατί εδώ έμαθα κιθάρα, με δίδαξε ένας πάρα πολύ καλός φαντάρος τότε, ο Χρήστος Σακοράφας. Ηταν φαντάρος στη Λήμνο και έπαιζε κιθάρα. Τα πρώτα μαθήματα τα πήρα από αυτόν και δεν σταματώ να το λέω και να τον ευχαριστώ από καρδιάς κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όπως όλων των παιδιών τότε. Είμαι γεννημένος το 1965, οπότε πρόλαβα, στα πρώτα πέντε-έξι χρόνια μου, την εποχή που δεν υπήρχε ρεύμα. Η τηλεόραση ήρθε πολύ αργά στις ζωές μας, η ομαδικότητα κυριαρχούσε τότε και στα παιχνίδια γενικότερα, πράγμα που αρχίζει και δεν υπάρχει πια. Οσο μεγάλωνα, με ενδιέφεραν πράγματα που δεν ενδιέφεραν τα υπόλοιπα παιδιά. Ηταν λίγο στενάχωρο, γιατί δεν είχα με ποιον να μοιραστώ – τους χειμώνες ειδικά – τις ανησυχίες και τα γούστα μου. Αυτά που άρεσαν σε εμένα ήταν λίγο ξένα για τα τότε παιδιά. Κατά τ’ άλλα, ήταν πολύ ωραία χρόνια που τα θυμάμαι με μεγάλη ευχαρίστηση».
Ποια ήταν τα πρώτα μουσικά σας ερεθίσματα; Είχατε μουσικά ινδάλματα;
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μουσική υπήρχε γενικότερα. Ο,τι άκουγαν οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, αλλά όχι κάτι να με ταρακουνήσει. Αργότερα, όταν τελείωσα το Δημοτικό, θυμάμαι που άκουσα για πρώτη φορά ροκ μουσική από έναν φίλο που είχε φέρει ένα κασετόφωνο. Δεν θα το ξεχάσω, και αυτό γιατί μόνο ραδιόφωνα υπήρχαν: άκουσα ένα ροκ τραγούδι, θυμάμαι ήταν ο Paul McCartney. Μετά ανακάλυψα τους Purple, τους Zeppelin και τους Pink Floyd. Ανακάλυψα πράγματα τα οποία μέχρι σήμερα είναι σεμινάρια, δεν είναι μουσική. Ως μουσικός πια θαύμαζα το πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να γράφεις μουσική, το να επηρεάζεις πολλές φορές και όλον τον πλανήτη με ένα σου τραγούδι. Δεν μιλάω για μένα, μιλάω για όλους αυτούς που έλεγα πριν. Αλλά ινδάλματα, με την έννοια να έχω αφίσα στο δωμάτιό μου, όχι».
Πώς καταφέρατε από ένα μικρό χωριό της Λήμνου να μεταβείτε στη μουσική σκηνή της Αθήνας και να έχετε αυτή τη λαμπρή εξέλιξη και επιτυχία και να συγκαταλέγεστε σήμερα στους καλύτερους και δημοφιλέστερους ερμηνευτές και τραγουδοποιούς;
«Πώς κατάφερα από ένα χωριό της Λήμνου να κάνω όλα αυτά; Δεν τα κατάφερα μέσα από το χωριό, τα κατάφερα μέσα από μένα. Πίστεψα πάρα πολύ σε μένα. Μου άρεσε, αγαπούσα πάρα πολύ και αγαπώ πολύ αυτό που κάνω, αυτό που έκανα. Εγώ, ό,τι και να γινόταν, θα ήμουν επαγγελματίας μουσικός. Το τραγούδι και η σύνθεση ήρθαν αργότερα και, πιστέψτε με, δεν είχα σκοπό να κάνω κάποιον δίσκο. Εγραφα τραγούδια να τα δώσω σε άλλους, απλώς αυτοί που τ’ άκουσαν με έπεισαν να τα πω εγώ. Οπότε δεν ήταν ο σκοπός μου, σώνει και καλά, να γίνω γνωστός. Το μόνο που μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητος είναι ότι αγαπώ πολύ αυτό που κάνω και δόθηκα ολοκληρωτικά σ’ αυτό και μπορεί αυτό να είναι ένα πάρα πολύ καλό παράδειγμα για νέους ανθρώπους που ξεκινούν. Με την αγάπη, δεν χάνει κανείς!».
Τα σημερινά παιδιά της Λήμνου έχουν ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης και ανέλιξης στον τόπο τους;
«Πιστεύω ότι τα σημερινά παιδιά γενικότερα έχουν να αντιμετωπίσουν πιο μεγάλες δυσκολίες απ’ ό,τι εμείς παλιότερα, γιατί εμείς ζήσαμε σε μια πιο αγνή κοινωνία, με λιγότερες πληροφορίες. Τώρα τα παιδιά έχουν να ξεπεράσουν όλους εμάς, και αυτό δεν είναι δίκαιο. Και όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο πολύ δυσκολεύουν τα πράγματα. Οσον αφορά τη Λήμνο, δεν υπάρχει Λήμνος και Καναδάς. Πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουν πετύχει από τα πιο παράξενα μέρη της Γης. Το μόνο που έχω να πω στα παιδιά της Λήμνου είναι να ξέρουν ότι είναι πολύ τυχερά που είναι από εδώ, γιατί θεωρώ τον τόπο ευλογημένο!».
Το 1994, κυκλοφόρησε το τραγούδι σας «Λήμνος», όπου παρομοιάζετε το νησί με τη θάλασσα. Το 2008, το «Γράμμα από Λήμνο». Βγάζετε μια γλυκιά νοσταλγία, αλλά και έναν καημό. Εχετε αφήσει κομμάτια της ψυχής σας στη Λήμνο;
«Πολλά τραγούδια έχουν τη Λήμνο χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς, γιατί τα περισσότερα γράφονται εδώ. Αν έχω αφήσει τα κομμάτια της ψυχής μου στη Λήμνο; Είμαι ολόκληρος στη Λήμνο! Δεν έχω αφήσει τίποτε! Είμαι και εγώ εδώ. Εδώ ζω, εδώ συνεχίζω την υπόλοιπή μου ζωή, απομονωμένος βέβαια, γιατί μ’ αρέσει αυτή η απομόνωση που έχω επιλέξει, γιατί θεωρώ ότι το να ασχολείσαι με λίγα και καλά πράγματα σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο. Είναι έτσι πιο ποιοτική η ζωή σου από το να αναλώνεσαι μέσα σε ξενέρωτες αγάπες, που λέει και το τραγούδι. Η Λήμνος είναι γενικώς στα κομμάτια ακόμα και όταν δεν αναφέρεται ως τίτλος. Είναι ο τόπος που εμπνέομαι και ο τόπος που γράφω και το στούντιο είναι εδώ και όλα είναι εδώ».
Αν περιγράφατε τη Λήμνο με τρεις μόνο λέξεις;
«Με τρεις λέξεις να περιγράψω τη Λήμνο; Αν μου δώσετε το δικαίωμα, θα τις κάνω πέντε: σαν τη Λήμνο δεν έχει!».
Μπορείτε να ξεχωρίσετε τρεις από τις πιο εντυπωσιακές φυσικές ομορφιές της Λήμνου;
«Είναι άδικο να περιγράψω τα τρία πιο όμορφα μέρη της Λήμνου, γιατί έχει απίστευτα μέρη, τι να πρωτοπείς… Επειδή λένε ότι είμαι σοβινιστής με το Κέρος, δεν θα ξεκινήσω από εκεί. Εχουμε μια φοβερή πρωτεύουσα με το φοβερό της λιμάνι, το κάστρο με τον Ρωμαίικο. Είναι από τα ωραιότερα μέρη που μπορεί να δει κάποιος! Επίσης, οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν ποιοτικό φαγητό, διασκέδαση. Μπορούν να δουν τις Αμμοθίνες και να κάνουν μπάνιο σε 106 αμμουδερές παραλίες, όπως το Φαναράκι, το Κέρος, το Γομάτι, το Πλατύ, το Θάνος, το Ζεματά, την Αλυκή και πολλές ακόμη ωραίες παραλίες. Είμαστε από τα πέντε πιο ωραία νησιά που υπάρχουν στην Ελλάδα».
Στα τραγούδια και γενικότερα στη ζωή σας, δεσπόζει η θάλασσα. Η θάλασσα είναι παντού η ίδια;
«Η θάλασσα είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για μένα. Θέλω να είμαι μέσα της, πάνω της. Ακόμη και όταν δεν ψαρεύω, μου αρέσει να είμαι κοντά της. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από τη θάλασσα. Αν είναι παντού η ίδια; Εντάξει, για έναν επιστήμονα η απάντηση μπορεί να είναι ναι. Εμένα μου αρέσει να βλέπω τις ακτές της Λήμνου. Αυτή η θάλασσα μου αρέσει πάρα πολύ!».
Εχετε δηλώσει σε συνεντεύξεις ότι στον ελεύθερο χρόνο σας ασχολείστε με το υποβρύχιο ψάρεμα, την ξυλουργία και τη γεωργία. Θα προτρέπατε τα παιδιά να ασχολούνται με ανάλογες δραστηριότητες;
«Τα παιδιά είναι παρατηρητές. Παρατηρούν εμάς τους μεγάλους, γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Μπορεί να περιμένεις από αυτά να ασχοληθούν με κάτι, να δημιουργήσουν, αλλά αυτά μένουν αμέτοχα και δεν το κάνουν, είτε γιατί δεν τους λέει τίποτε είτε γιατί δεν είναι η ώρα. Δεν πρέπει να βιαζόμαστε με τα παιδιά. Θα έρθει η στιγμή που θα δείξουν το πραγματικό τους εαυτό και το ταλέντο τους σε κάτι. Οπότε δεν προτρέπω τα δικά μου παιδιά να ασχοληθούν με κάτι που κάνω εγώ. Τα αγόρια έχουν ασχοληθεί, χωρίς να το επιδιώξω, με τη μουσική. Η κόρη μου, η Δέσποινα, είχε άλλους στόχους: ήθελε να σπουδάσει. Σπούδασε Νομική. Η μικρή, είναι μικρή ακόμη. Αλλά γενικώς δεν πρέπει να βιαζόμαστε με τα παιδιά. Θα έρθει η ώρα που θα καταλάβουν την κλίση τους και θα μεγαλουργήσουν».
Αν αποφασίζατε να απομονωθείτε για ένα διάστημα σε ένα ερημονήσι, τι θα παίρνατε οπωσδήποτε μαζί σας;
«Αν ναυαγούσα σε ένα ερημονήσι, τι θα είχα μαζί μου; Το πρώτο που μου έρχεται, μια κιθάρα. Θα ήθελα και ένα καλάμι ψαρέματος, για να τρώω. Θα είχα και λίγα ξυλουργικά εργαλεία, για να φτιάξω μια καλύβα για να μένω».
Θα ζούσατε την υπόλοιπη ζωή σας στη Λήμνο;
«Φυσικά και θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου στη Λήμνο! Εδώ και πολλά χρόνια έχω πάρει αυτή την απόφαση και ζω μόνιμα εδώ τα τελευταία δέκα χρόνια. Δεν υπάρχει κάτι πιο ιδεώδες για μένα από το να είμαι εδώ!».
«Είναι εφιάλτης και κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε»
{ERT}Γνωρίζουμε ότι η πανδημία του κορωνοϊού σας βρίσκει στη Λήμνο. Πώς τη βιώνετε;{ERT}
«Ο τρόπος που ζω στη Λήμνο είναι μια μόνιμη καραντίνα. Δεν έχω καταλάβει τίποτε απολύτως. Το μόνο που κατάλαβα και το ένιωσα στο πετσί μου είναι το θέμα της δουλειάς. Η δική μου δουλειά έχει ισοπεδωθεί τελείως, είναι μηδέν. Αυτό μ’ έχει πραγματικά ενοχλήσει και περιμένω πώς και πώς να ξανανοίξουν λίγο τα πράγματα, για να μπορέσω και εγώ να σταματήσω να δίνω και να εισπράττω κιόλας, γιατί πολύς κόσμος περιμένει από εμένα. Αλλά πιστεύω ότι είναι ένας εφιάλτης και κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε όλοι. Τουλάχιστον θα έχουμε πάρει παραδείγματα που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους».
