Από την αποικιοκρατούμενη Κύπρο και την Πάφο, πάμπτωχος, ο Στέλιος Κυριακίδης τρέχει επειδή δεν έχει άλλο μεταφορικό μέσο, τρέχει με καταπληκτική άνεση! Κι αυτά τα γερά πόδια του και η ανθεκτική καρδιά του τον βάζουν στο αεροπλάνο για την Ελλάδα: αθλητής από το 1934, κερδίζει όλους τους αγώνες μεγάλων αποστάσεων, διακρίνεται με την εθνική ομάδα στους Βαλκανικούς Αγώνες, συμμετέχει στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου το 1936 (συμμετοχή που του έσωσε τη ζωή, αφού στα χρόνια της Κατοχής συνελήφθη και θα εκτελούνταν, αν ο γερμανός αξιωματικός δεν ανακάλυπτε την κάρτα διαπίστευσης συμμετοχής του στην Ολυμπιάδα) και καταρρίπτει το πανελλήνιο ρεκόρ τεσσάρων δεκαετιών του Σπύρου Λούη.
Στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής σταματά τον αθλητισμό και παλεύει για επιβίωση, όπως εκατομμύρια Ελληνες. Χαρακτηριστικά, παντρεύεται με δώρο γάμου μισό καρβέλι ψωμί. Επιβιώνει και παρά τις συστάσεις των γιατρών να μη συνεχίσει να τρέχει (η πείνα της Κατοχής τον είχε εξαντλήσει σωματικά), ο ίδιος υπογράφει υπεύθυνη δήλωση, πουλά τον οικιακό εξοπλισμό του και εξασφαλίζει τα χρήματα για το εισιτήριο και τη συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Βοστώνης (1946). Με ρεκόρ Ευρώπης (2:29:27) κόβει πρώτος το νήμα, ενώ το πλήθος παραληρεί. «Για την Ελλάδα», φωνάζει δακρυσμένος, «για τα 7 εκατομμύρια πεινασμένους Ελληνες» κι ο αμερικανός δρομέας Τζόνι Κέλι, έκπληκτος, δηλώνει: «Πώς θα μπορούσα να τον κερδίσω; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα».
Ο Στέλιος Κυριακίδης, ο φτωχός και κοκαλιάρης δρομέας από την Πάφο, μετέφερε στην ταλαιπωρημένη Αθήνα την ομορφότερη είδηση, αυτόν τον βγαλμένο από την ιστορία, τον αγαπημένο στους Ελληνες παρακείμενο: «νενικήκαμεν»… Με την Ακρόπολη να φωταγωγείται για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, ένα εκατομμύριο Ελληνες τον υποδέχθηκαν στην Αθήνα με τιμές ήρωα.
