Είμαι 14 χρονών και φοιτώ στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Είμαι μια τυπική έφηβη, με μία όμως διαφορά. Από την αρχή της ζωής μου δεν περπατώ. Κινούμαι με τροχοκάθισμα.
Η ένταξή μου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο τον Σεπτέμβριο του 2022 ήταν αρκετά ευχάριστη. Τόσο η διεύθυνση του σχολείου όσο και οι εκπαιδευτικοί του έχουν φροντίσει να κάνουν την καθημερινότητά μου αρκετά εύκολη. Υπάρχουν, δηλαδή, όλες οι βασικές υποδομές οι οποίες επιτρέπουν σε ένα άτομο το οποίο βρίσκεται σε τροχοκάθισμα να φοιτά κανονικά και να κινείται με σχετική ευκολία στους χώρους του σχολείου.
Λέγεται από πολλούς ότι το σχολείο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας. Η καθημερινότητά μου όμως στους δρόμους της πόλης δεν είναι το ίδιο εύκολη. Παρόλο που υπάρχουν θεσπισμένες ειδικές ρυθμίσεις για την προσβασιμότητα και την εξυπηρέτηση των ΑμεΑ, τις περισσότερες φορές είτε δεν εφαρμόζονται είτε παραβιάζονται από την άγνοια ή και την αδιαφορία των πολιτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ότι προκειμένου να μεταβώ με την οικογένειά μου σε έναν χώρο εστίασης χρειάζεται απαραιτήτως να επικοινωνήσω από πριν με τους ιδιοκτήτες, για να ενημερωθώ εάν υπάρχουν ράμπες, χώρος για τροχοκαθίσματα ή ακόμα τουαλέτες για αναπήρους. Τις πλείστες φορές η απάντηση που παίρνουμε είναι ότι οι υποδομές αυτές δεν υπάρχουν. Ακόμα όμως και αν υπάρχουν, χρησιμοποιούνται από άτομα που δεν τις έχουν ανάγκη προκαλώντας έτσι ταλαιπωρία στα άτομα με κινητικά προβλήματα. Το μεγαλύτερό μου παράπονο όμως έγκειται στον τομέα της κοινωνικοποίησης. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι αρκετοί συμμαθητές μου δεν με υπολογίζουν, παρόλο που όλοι μού φέρονται ευγενικά. Είναι, για παράδειγμα, πολύ συχνό φαινόμενο πολλά παιδιά να κινούνται κοντά μου άτσαλα και απρόσεχτα, με αποτέλεσμα να πέφτουν πάνω μου και να με χτυπούν. Επιπλέον, πολλές φορές νιώθω περιθωριοποιημένη και μόνη. Πολλά διαλείμματα μένω στην αίθουσα διδασκαλίας μόνη με τη συνοδό μου. Ομως, όπως όλοι οι άνθρωποι, έχω κι εγώ την ανάγκη να κοινωνικοποιηθώ και να αναπτύξω δεσμούς φιλίας με άτομα της ηλικίας μου. Παρ’ όλα αυτά, έχω την τύχη να έχω στο πλάι μου αρκετούς ανθρώπους που με στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις, γι’ αυτό κι εγώ δεν το βάζω κάτω. Σε αυτούς περιλαμβάνονται η οικογένειά μου, η συνοδός μου που βρίσκεται συνέχεια στο πλευρό μου και οι καθηγητές μου.
Δεν είναι αρκετό όμως. Ναι, έχουν γίνει σημαντικά βήματα για να ικανοποιηθούν πολλές από τις ανάγκες των ατόμων με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας. Υπάρχει όμως αρκετός δρόμος για να καλλιεργηθεί η κοινωνική ευαισθησία για την αντιμετώπιση των ατόμων αυτών ως ισότιμων µελών της κοινωνίας. Μόνο σεβόμενοι τη διαφορετικότητα και τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ο καθένας μας θα δημιουργήσουμε μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερη για όλους.
