Η Θράκη κατακτήθηκε από τους Τούρκους στα μέσα του 14ου αιώνα, πολύ πριν από την Αλωση της Πόλης. Η περίοδος της Οθωμανοκρατίας τελείωσε με τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, όμως η περιοχή μας πέρασε μετά στη βουλγαρική κατοχή. Η πρώτη βουλγαρική κατοχή της Θράκης διήρκεσε λίγους μήνες (Νοέμβρη 1912 με Ιούλιο 1913). Επειδή ο στόχος ήταν ο εκβουλγαρισμός της περιοχής, οι κατακτητές επιδόθηκαν σε κάθε είδους βαρβαρότητες εναντίον του ντόπιου πληθυσμού, μουσουλμάνων και χριστιανών.
Μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η δεύτερη βουλγαρική κατοχή (1913-1919) αποδείχθηκε ιδιαίτερα οδυνηρή. Στη διάρκειά της ο ελληνικός πληθυσμός υπέστη διώξεις, φυλακίσεις, βιαιοπραγίες και βασανισμούς από βουλγαρική αστυνομία και στρατό.
Ωστόσο, αν αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά, σχετικά άγνωστη είναι μια πτυχή της τρίτης βουλγαρικής κατοχής, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για τα λεγόμενα «ντουρντουβάκια». Η λέξη αποτελεί παραφθορά της βουλγαρικής λέξης τρούντοβι βόιτσκι (τάγματα εργασίας) ή του τρούντοβ βόινικ, δηλαδή φαντάρος αγγαρείας. Αυτό ήταν το καθήκον των ελλήνων ανδρών οι οποίοι επιστρατεύτηκαν στον βουλγαρικό στρατό το 1941-1942 και εργάστηκαν κυρίως στη βουλγαροκρατούμενη Γιουγκοσλαβια, αλλά και στη Βουλγαρία, κατασκευάζοντας δρόμους, σιδηροδρόμους και άλλα έργα. Με λίγα λόγια ήταν όμηροι του βουλγαρικού στρατού, εργάτες σε καταναγκαστικά έργα.
Οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης ήταν τρομερά σκληρές. Βασικό στοιχείο της ζωής τους ήταν η φτωχή και ανεπαρκής διατροφή. Δεν έλειπαν φυσικά οι σωματικές τιμωρίες καθημερινά και συνήθως αναίτια.
Περίπου 35.000 Ελληνες μεταφέρθηκαν από τον σταθμό του Σιδηροκάστρου μέχρι τον Μάιο του 1942. Οι δύσκολες συνθήκες καθιστούσαν πολύ δύσκολη την απόδραση, αλλά και ορισμένοι νέοι που το επιχείρησαν είδαν τις οικογένειές τους να υφίστανται αντίποινα. Πάντως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι αυτό το επεισόδιο της ελληνικής ιστορίας δεν είναι τόσο γνωστό ούτε καν στις τοπικές κοινωνίες της Θράκης.
(Πηγή: Αρθρο Πέτρου Μαρκόπουλου)
