Ετοιμάζομαι για το σχολείο, παίρνω την τσάντα μου, βάζω παπούτσια και βγαίνω από το σπίτι. Μόλις πατάω πόδι στον δρόμο, το συνειδητοποιώ… ΜΑΣΚΑ! Ξέχασα τη μάσκα μου. Αντε να γυρίσω να την πάρω. Την παίρνω και κατεβαίνω πάλι κάτω. Ξαναβγαίνω στον δρόμο, ανάβει λαμπάκι… EDU PASS! Ξέχασα να το δηλώσω. Γυρίζω, ανοίγω την πόρτα και πέφτω πάνω στη μάνα μου. «Γιατί, παιδί μου, δεν έφυγες ακόμη για το σχολείο; Τι ξέχασες πάλι; Αχ! Ολα εγώ πρέπει να τα κάνω! Αντισηπτικό να πάρεις!». Δεν απαντάω. Βιάζομαι υπερβολικά για να απαντήσω.
Το δηλώνω και φεύγω πάλι για το σχολείο. Στον δρόμο δεν τρέχω. Πετάω! Φθάνω μέσα στην αγωνία μπροστά από την πόρτα του σχολείου μου. Το ρολόι μου δονείται και δείχνει στην οθόνη «Νέο ρεκόρ χρόνου απόστασης σπίτι – σχολείο». Δεν του δίνω πολλή σημασία, παρατηρώ μόνο την ώρα. 08.19. Υπέροχα! Εχω ΚΑΙ απουσία τώρα. Τέλος πάντων, θα μπω τη δεύτερη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
