Η Ρόζα Ιμβριώτη (το πατρικό της ήταν Ιωάννου) γεννήθηκε το 1898 στην Αθήνα. Ο πατέρας της, Νικόλαος Ιωάννου, ήταν φιλόλογος και καταγόταν από τη Νιγρίτα Σερρών. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στο Βερολίνο. Το 1917 διορίζεται στο 1ο Ελληνικό Σχολείο Θηλέων Αθηνών. Οπαδός του δημοτικισμού, εκλέγεται στη διοίκηση του Εκπαιδευτικού Ομίλου το 1923. Το 1924 εργάζεται ως καθηγήτρια Ιστορίας στο Μαράσλειο, με διευθυντή τον Αλέξανδρο Δελμούζο.
Η προσπάθειά της να δώσει νέο περιεχόμενο στο μάθημα της Ιστορίας, αποτέλεσε μια από τις αφορμές του ξεσπάσματος των Μαρασλειακών (1924), καθώς κατηγορήθηκε για υλιστική διδασκαλία του μαθήματος. Απολύεται το 1927 και φεύγει με τον σύζυγό της, Γιάννη Ιμβριώτη, για τη Γερμανία. Το 1930 επιστρέφει και επαναδιορίζεται σε σχολείο. Το 1934 προάγεται στον βαθμό του γυμνασιάρχη και τοποθετείται στο Γυμνάσιο Κιλκίς. Ετσι έγινε η πρώτη γυναίκα γυμνασιάρχης στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του 1936 αποχωρεί από το Κιλκίς και ιδρύει «Πρότυπον Σχολείον» για ειδικές μαθησιακές παθήσεις, όπου εφάρμοσε πρωτοποριακές για την εποχή της παιδαγωγικές μεθόδους.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και αναλαμβάνει την οργάνωση και λειτουργία του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου της Τύρνας (1944). Μετά την απελευθέρωση συνεχίζει την εκπαιδευτική αλλά και την πολιτική της δράση. Λόγω των πολιτικών της θέσεων εξορίστηκε (στη Μακρόνησο και στο Τρίκερι). Ακολούθησαν περιπέτειες και βασανισμοί αλλά η Ρόζα κρατούσε γερά – αν και καρδιοπαθής. Αργότερα έγινε στέλεχος της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) και από το 1967 του ΚΚΕ. Εκτός από το πρακτικό παιδαγωγικό της έργο, άφησε και σημαντικό συγγραφικό, που είχε θέμα τα εκπαιδευτικά ζητήματα και τα ζητήματα που αφορούν τη νεολαία.
Γνώριζε ότι το κυρίως πρόβλημα δεν είναι να κατανοήσεις τον κόσμο αλλά να παλεύεις να τον αλλάξεις – και η γνώση είναι μια δύναμη αλλαγής! Για τον λόγο αυτόν και έδωσε μεγάλη βάση στην εκπαίδευση. Πίστευε ότι η νεολαία πρέπει να παλεύει για το καλύτερο και αυτό γίνεται μόνο μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες. Ηθελε δασκάλους με ανεξαρτησία και ανθρωπιά. Πέθανε στην Αθήνα το 1977, πιστή στις ιδέες της ως το τέλος.
