Στην Καβάλα μπορεί κανείς να δει πλήθος αξιοθέατων. Eνα από τα πιο εντυπωσιακά και αναγνωρίσιμα είναι το παλιό υδραγωγείο, γνωστό και ως Καμάρες. Οι Καμάρες χτίστηκαν από τον Ιμπραήμ πασά, βεζύρη του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Νομοθέτη, μεταξύ 1520 και 1530, την περίοδο ανασυγκρότησης της πόλης, και αποτέλεσαν έργο ζωτικής σημασίας. Αρχικά χτίστηκαν με σκοπό την οχύρωση της πόλης στην ακρόπολη της Καβάλας και την ύδρευσή της.
Το μνημειώδες αυτό κτίσμα, που εντυπωσιάζει με τον όγκο και την αρχιτεκτονική του, έχει μήκος 270 μέτρα και μέγιστο ύψος 25 μέτρα, είναι χτισμένο από ντόπιο γρανίτη και πλίνθους. Η διαδρομή του νερού ξεκινάει από την κύρια πηγή σε υψόμετρο 400 μ. και ο αγωγός του νερού καταλήγει στα 75 μ. Πατά σε 18 ογκώδη μεσόβαθρα και φέρει διπλή και σε ορισμένα σημεία τριπλή σειρά επάλληλων τόξων. Ετσι το νερό έφτανε στα λουτρά, στις δεξαμενές, στα ιδρύματα της παλιάς πόλης και στις δημόσιες κρήνες, οι οποίες κάλυπταν τις ανάγκες όχι μόνο των οδοιπόρων στο μονοπάτι της Παλιάς Καβάλας αλλά των κοπαδιών που έβοσκαν στα υψώματα.
Το υδραγωγείο ήταν έργο ζωτικής σημασίας για την Kαβάλα στα χρόνια της οθωμανικής περιόδου διότι λειτουργούσε ως μέσο μεταφοράς του νερού από το βουνό στην χερσόνησο της Παναγίας, που μέχρι τον 16ο αιώνα ήταν άνυδρη. Επιπρόσθετα, συνέβαλε στην ανάπτυξη των αστικών λειτουργιών, στην εγκατάσταση νέων κατοίκων και στη μεγάλη αύξηση του πληθυσμού της πόλης.
Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα παρουσιάστηκαν προβλήματα με την υδροδότηση της πόλης
Μία από τις κύριες αιτίες ήταν η αύξηση των αναγκών της χερσονήσου αλλά και η δημιουργία των νέων τουρκικών συνοικιών του ανατολικού μέρους της πόλης, που υδροδοτούνται και αυτές από τις πηγές της Παλιάς Καβάλας. Αργότερα, στις αρχές της βουλγαρικής διοίκησης το μονοπάτι του νερού μετατράπηκε σε δρόμο. Η διέλευση πεζών, κοπαδιών και αμαξών προκαλούσε ρήγματα και βλάβες στον αγωγό. Ως συνέπεια, υπήρξε σημαντική απώλεια νερού και συχνά ήταν αισθητή η μόλυνσή του.
Εκτός από τα παραπάνω, είναι αλήθεια ότι όταν εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες στην Καβάλα, το νερό έφτανε στην παλιά πόλη ανά αραιά χρονικά διαστήματα. Σε μια προσπάθεια να ισοσταθμιστεί η λειψυδρία, η χερσόνησος της Παναγίας υδροδοτήθηκε και από τη δεξαμενή του Αγίου Αθανασίου. Το αρχαίο υδραγωγείο μπήκε σε αχρηστία και έκλεισε τον κύκλο της ζωής του στα μέσα του 20ού αιώνα.
Καλό θα ήταν να τονιστεί ότι δυστυχώς σήμερα οι Καμάρες ασφυκτιούν μέσα στις πολυκατοικίες και στους υπόλοιπους τσιμεντένιους οικισμούς και οι κάτοικοι έχουν στερηθεί την προσοχή αυτού του ανεκτίμητου οικοδομήματος. Παρ’ όλα αυτά δεν παύει να διατηρεί την αμείωτη γοητεία του. Την τελευταία δεκαετία η Εφορεία Αρχαιοτήτων και ο Δήμος Καβάλας έχουν υλοποιήσει σχέδιο για τη συντήρηση και ανάδειξη του έργου ώστε να αποκτήσει ξανά τη θέση που του αρμόζει.
Σήμερα οι Καμάρες έχουν χάσει τη ζωτική τους σημασία, ωστόσο διατηρούν την ομορφιά και το κύρος τους γιατί είναι το μνημείο-σύμβολο της πόλης που διακρίνεται από παντού και είναι γνωστό στο πανελλήνιο.
