Ολοι οι άνθρωποι εγκλείουμε στον ψυχισμό μας μια νοσηρότητα. Μια παράλογη και επιβλαβή για τον εαυτό μας αντίληψη για τον κόσμο. Πολλές φορές μάλιστα επιλέγουμε να συντηρήσουμε αυτή τη θεώρηση επιδιώκοντας την προσκόλληση σε ένα περισσότερο γνώριμο πεδίο δράσης. Βάσει των παραπάνω αυθόρμητα, νομίζω, διερωτάται κανείς για το ποια είναι τα μέσα εκείνα η χρήση των οποίων ελευθερώνει τον άνθρωπο από τέτοιες προσωπικές ασχημοσύνες.
Ωστόσο, η δυνατότητα απάντησης του προηγουμένου ερωτήματος συνεπάγεται την εκ των προτέρων διατύπωση ενός άλλου, σχετικού με τον τρόπο αναγνώρισης της νοσηρής ιδέας που ελλοχεύει εντός μας. Πώς δηλαδή αναγνωρίζουμε το επιβλαβές, και μάλιστα όταν ο ίδιος ο τρόπος σκέψης μας δεν διαθέτει ακόμη την κατάλληλη δομή για την πραγματοποίηση τέτοιων λεπτών αυτογνωστικών διεργασιών; Για να το απαντήσουμε αυτό νομίζω θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι η ίδια η σκέψη δεν αποτελεί αυτοφυές γεγονός, αλλά διδάσκεται. Η γλώσσα που αποτελεί το όχημα αυτής έρχεται στον άνθρωπο μέσα από την επικοινωνία, συνεπώς αν η σκέψη αποτελεί στην ουσία όπως αποδείξαμε οντότητα κοινωνική, τα τεκμήρια της ορθότητάς της οφείλουν να έχουν κοινωνικά χαρακτηριστικά. Με τον όρο κοινωνικά χαρακτηριστικά εννοούμε ότι διαχρονικά μέτρο αποδοχής μιας ιδέας αποτελεί η ικανότητα του κατόχου της να τη μεταδώσει. Αν μια σκέψη μπορεί να εξηγηθεί στον άλλον με λογική σαφήνεια και ενάργεια τότε δεν πρέπει να απέχει πολύ από την αλήθεια, δεδομένου ότι η κατανοησιμότητά της και η λογική της αποδειξιμότητα την καθιστούν πρόσλημμα αντικειμενικό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
