Από τη «Σπηλιά του Δράκου» στις δροσιστικές βουτιές

Τι καλύτερο από μια βόλτα γύρω από τη λίμνη της Καστοριάς; Πολλοί νέοι επιλέγουν να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους δίπλα στη λίμνη, απολαμβάνοντας τη μαγευτική θέα και τη φύση, είτε με την παρέα τους είτε μόνοι. Συνήθως, πολλοί προτιμούν να ξεκινήσουν τον περίπατό τους από τη νότια πλευρά της πόλης και να κατευθυνθούν προς τη βόρεια. Στη διαδρομή αυτή υπάρχουν μοναχικοί ψαράδες με τα καλάμια τους, ποδηλάτες και περιπατητές που απολαμβάνουν τη βόλτα τους δίπλα στα πλατάνια της λίμνης, τις πάπιες και τις καστοριανές βάρκες – τα «καράβια» όπως τις αποκαλούν οι ντόπιοι – που αράζουν στις όχθες της λίμνης.

Περπατώντας προς τη νοτιοανατολική όχθη της λίμνης, συναντάει κανείς τη «Σπηλιά του Δράκου», ένα άνοιγμα στο εσωτερικό του βουνού το οποίο είναι γεμάτο από σταλαγμίτες και σταλακτίτες, διαδρόμους και τέσσερις υπόγειες λίμνες. Η ομορφιά του «κόβει την ανάσα», μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού το σπήλαιο δεν οξυγονώνεται. Πλέον, λειτουργεί ως τουριστικό αξιοθέατο και δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες καθημερινά. Σύμφωνα με την παράδοση, ο χώρος ήταν χρυσωρυχείο το οποίο φύλαγε ένας δράκος που έβγαζε φλόγες και δηλητηριώδεις ατμούς από το στόμα του σε όποιον τολμούσε να πλησιάσει τη σπηλιά. Ο πρώτος βασιλιάς της Καστοριάς, ο Κάστωρ, θέλοντας να ξεναγήσει τον αδελφό του, Πολυδεύκη, στην πόλη, του έδειξε το τεράστιο σπήλαιο. Για να μπορέσουν όμως να μπουν μέσα, ο Κάστωρ υποσχέθηκε πολλά δώρα σε όποιον κατάφερνε να σκοτώσει τον δράκο. Τότε ένας νεαρός πάλεψε μαζί του και κατάφερε να τον νικήσει, ρίχνοντας το πτώμα του στη λίμνη. Αμέσως οι κάτοικοι της πόλης μπήκαν ενθουσιασμένοι στη σπηλιά, κρατώντας αναμμένους δαυλούς. Σε ένα σημείο της διαδρομής όμως οι δαυλοί έσβησαν και ακούστηκε μια φωνή που τους είπε: «Εκείνος που θα σκύψει για να πάρει μία χούφτα της λάσπης που πατάει θα το μετανιώσει… αλλά και εκείνος που δεν θα πάρει πάλι θα μετανιώσει!». Οσοι δεν δίστασαν να πάρουν λίγη από τη λάσπη, βγαίνοντας απ’ τη σπηλιά συνειδητοποίησαν πως κρατούσαν υγρή χρυσόσκονη! Μάλιστα, μερικές παραλλαγές του θρύλου αναφέρουν πως ο δράκος έβγαινε συχνά στη λίμνη για να συγκεντρώσει προμήθειες και να θρέψει την οικογένειά του. Λίγα μέτρα μετά τη σπηλιά βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγίας της Μεσονησιώτισσας ή Μαυριώτισσας, όπως μετονομάστηκε από το απέναντι χωριό, το Μαυροχώρι. Εχει κτιστεί τον 11ο αιώνα και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Συγκλονιστικό είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αφαιρέθηκαν από τις τοιχογραφίες τα μάτια των εικονιζόμενων αγίων. Το τοπίο έξω και γύρω από αυτήν κατακλύζεται από πανύψηλα και μεγάλα πλατάνια που απλώνουν τις ρίζες τους στον δρόμο, ενώ τα κλαδιά τους βυθίζονται μέσα στο νερό. Λέγεται επίσης πως εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο ηλικιακά δέντρο της πόλης, ένας πλάτανος εννιακοσίων ετών! Το μέρος είναι ιδανικό για να κάνει κανείς μια στάση. Η εκκλησία της μονής λειτουργεί καθημερινά. Το θέαμα που θα αντικρίσει κάποιος κάνοντας τη γυρολιμνιά δεν περιορίζεται στα δέντρα, στις πάπιες και στους ψαράδες. Υπάρχει έντονη δραστηριότητα μέσα στη λίμνη, με κυριότερη την κωπηλασία. Καθημερινά διασχίζουν τη λίμνη κωπηλάτες με τις βάρκες τους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Επίσης το καλοκαίρι πραγματοποιούνται και άλλα αθλήματα, όπως κανό, θαλάσσιο σκι, καγιάκ και ιστιοπλοΐα. Η αγαπημένη δραστηριότητα των παιδιών της ηλικίας μας όμως είναι να μαζεύονται στην πλαζ και στο ΔΗΝΑΚ – το πρώτο ναυταθλητικό κέντρο της περιοχής – και εκεί με την παρέα τους και τη συντροφιά της μουσικής που επιλέγουν να βουτάνε στη λίμνη. Εμπειρικά, δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από εκείνο του να είσαι όλη μέρα με τους φίλους σου, να συζητάτε, να γελάτε και στο τέλος να κάνετε και μια βουτιά στη λίμνη!