Ζώντας στην εποχή της ραγδαίας ανάπτυξης του τουρισμού, όπου οι ανάγκες σε νερό αυξάνονται διαρκώς αλλά και σε μια εποχή όπου οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και της έλλειψης βροχοπτώσεων γίνονται όλο και πιο ορατές, ήρθε η ώρα να προβληματιστούμε για το αγαθό που χρησιμοποιούμε καθημερινά, αναγκαίο για την επιβίωση και τις καθημερινές μας ανάγκες, το νερό.
Ποιος έχει δικαίωμα πρόσβασης στο νερό; Ποιος έχει δικαίωμα χρήσης του; Το νερό θα έπρεπε να εμπορευματοποιείται ή να είναι δωρεάν για όλους τους ανθρώπους; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι με την ιδιωτικοποίηση του νερού θα βελτιώνονταν οι υποδομές ύδρευσης και με τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό θα αυξανόταν η ποιότητα του νερού. Από την άλλη όμως, οι υποστηρικτές της αντίθετης άποψης πιστεύουν ότι υπάρχουν κίνδυνοι με την εμπορευματοποίηση του νερού, διότι οι ιδιωτικές εταιρείες αποσκοπούν στο ιδιωτικό κέρδος και όχι στο δημόσιο συμφέρον. Η ιδιωτικοποίηση του νερού ευνοεί τις ανισότητες, καθώς η πρόσβαση σ’ αυτό εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση των χρηστών.
Είναι γεγονός ότι, σε παγκόσμιο επίπεδο, η πρόσβαση όλων σε ασφαλές πόσιμο νερό δεν είναι δεδομένη, όπως μας δείχνει σχετική έκθεση του ΟΗΕ. Στην έκθεση αυτή αναφέρεται ότι περισσότεροι από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στο αγαθό αυτό και περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα έλλειψης νερού για τουλάχιστον έναν μήνα κάθε χρόνο. Η ανακήρυξη από τον ΟΗΕ του νερού ως οικουμενικού ανθρώπινου δικαιώματος το 2010, έγινε μετά από αγώνες των πολιτών που αντιστάθηκαν στην ιδιωτικοποίηση του νερού στη Βολιβία, στην Ουρουγουάη κ.α.
Κάποιοι θα αποκαλούσαν το πετρέλαιο ως υγρό χρυσό, αλλά ο πραγματικός υγρός χρυσός είναι το νερό. Το νερό είναι ένα κοινό αγαθό και αποτελεί μέρος της παράδοσης της Καρπάθου. Με εξαίρεση την Ολυμπο που το νερό ήρθε τη δεκαετία του 1970, ο θεσμός των κοινοτικών βρυσών ήταν πολύ διαδεδομένος στην Κάρπαθο. Οι ιταλοί κατακτητές φρόντισαν να βελτιώσουν σημαντικά την καθημερινή ζωή των υποδούλων και με τις κοινοτικές βρύσες προμηθεύονταν όλοι με καθαρό νερό, την εποχή που δεν υπήρχε το δημόσιο υδρευτικό δίκτυο.
Οι κάτοικοι μπορούσαν να αντλήσουν νερό για τις καθημερινές τους ανάγκες, ενισχύοντας το αίσθημα της κοινότητας και της συνεργασίας. Να σημειώσουμε επίσης ότι στο νησί υπήρχε αφθονία σε υδάτινες πηγές. Οι κυριότερες από αυτές βρίσκονται στη Λάστο, στην Αρκάσα, στη Βωλάδα, στο Απέρι, στο Μεσοχώρι, στο Οθος και στις Πυλές. Στην πρωτεύουσα του νησιού υπάρχει μεγάλος αριθμός πηγαδιών, εξ ου και η ονομασία Πηγάδια.
Η κλιματική αλλαγή όμως και η παρατεταμένη έλλειψη βροχοπτώσεων στο νησί δημιουργούν προβλήματα στην πρόσβαση σε ασφαλές και πόσιμο νερό. Είναι επιτακτική η ανάγκη διαχείρισης των υδάτινων πόρων και η εξεύρεση σύγχρονων λύσεων στο πρόβλημα. Ειδικά με την τουριστική ανάπτυξη του νησιού, η ανάγκη παρεμβάσεων είναι πολύ σημαντική καθώς με την αύξηση του πληθυσμού του νησιού εξαντλείται γρήγορα, κάτι που οδηγεί στην άδικη κατανομή του. Επίσης ένα τέτοιο πρόβλημα θα μπορούσε να βλάψει τη φήμη του νησιού.
Το νερό είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και κοινό αγαθό, και ως τέτοιο πρέπει να το μεταφέρουμε στις επόμενες γενιές. Η διαχείριση των υδάτινων πόρων είναι κρίσιμη για την επιβίωσή μας και την ευημερία των μελλοντικών γενεών, ειδικά στα νησιά που είναι απομονωμένα και βιώνουν περισσότερα προβλήματα όσον αφορά το θέμα αυτό. Είναι ευθύνη όλων μας να διασφαλίσουμε ότι το νερό θα παραμείνει προσιτό και διαθέσιμο για όλους, ανεξάρτητα από το οικονομικό τους επίπεδο.
