Ως απόφοιτη Λυκείου, υπάρχουν πολλοί προβληματισμοί και ανησυχίες για τη ζωή μου, την παιδεία, το σύστημα εξετάσεων, το επόμενο βήμα στα ΑΕΙ, την επαγγελματική πορεία και αποκατάσταση, αλλά και το μέλλον της χώρας μου και του πλανήτη.
Αρχικά, η ζωή ως μαθήτρια μπορεί να είναι γεμάτη προκλήσεις και πίεση. Η ανάγκη να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των γονέων, των καθηγητών και της κοινωνίας μπορεί να γίνει δυσβάσταχτη. Συχνά αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για προσωπική ζωή και ξεκούραση, καθώς η προετοιμασία για τις εξετάσεις και οι σχολικές υποχρεώσεις καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μας.
Το εκπαιδευτικό σύστημα και το εξεταστικό σύστημα είναι δύο τομείς που με απασχολούν ιδιαίτερα. Το υπάρχον σύστημα εξετάσεων βασίζεται κυρίως στη μηχανική απομνημόνευση και όχι στην κριτική σκέψη και τη δημιουργικότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην αξιολογούνται οι πραγματικές ικανότητες και δεξιότητες των μαθητών, αλλά η ικανότητά τους να απομνημονεύουν και να «παπαγαλίζουν» δεδομένα που τους δίνονται. Είναι αναγκαίο να υπάρξουν αλλαγές, ώστε το εκπαιδευτικό σύστημα να προωθεί περισσότερο την κατανόηση, την καινοτομία και την ανάπτυξη προσωπικών δεξιοτήτων.
Το επόμενο βήμα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ο – ίσως – πιο σημαντικός τομέας για μένα. Η προετοιμασία για τις πανελλαδικές εξετάσεις είναι εξαντλητική και αγχωτική, ενώ πολλές φορές δεν μας παρέχει τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες για να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις των ΑΕΙ, καθώς ούτε στα νέα δεδομένα του σήμερα. Ονειρεύομαι να δω ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να εστιάζει περισσότερο στην προετοιμασία των μαθητών και των μαθητριών για την ακαδημαϊκή και επαγγελματική ζωή, με έμφαση στις πρακτικές γνώσεις και την προσωπική και – συνεπώς κοινωνική – ανάπτυξη.
Οσον αφορά την επαγγελματική μας ζωή, πολλοί από εμάς ανησυχούμε για τις ευκαιρίες που θα βρούμε στην αγορά εργασίας. Οι οικονομικές συνθήκες στη χώρα μας δεν είναι ευνοϊκές και η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Επιπλέον, οι νέοι επαγγελματίες συχνά αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην εύρεση εργασίας στον τομέα τους, κάτι που τους αναγκάζει να αναζητήσουν εργασία σε άλλες χώρες. Πολλές φορές πιέζονται δουλεύοντας περισσότερες ώρες, παράνομα, με λιγότερα ένσημα, καθώς οι εργοδότες καταπατούν βασικά δικαιώματά τους για να διευκολύνουν τον εαυτό τους και γνωρίζουν καλά πως δεν θα αλλάξει αυτό αφού «πέφτουν στην ανάγκη τους».
Τέλος, οι ανησυχίες για το μέλλον της χώρας μας και του πλανήτη πληθαίνουν καθημερινά. Η κλιματική αλλαγή, η ρύπανση, η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες αποτελούν μείζονα προβλήματα που απαιτούν άμεση δράση. Είναι απαραίτητο να ευαισθητοποιηθούμε και να αναλάβουμε δράση για να προστατεύσουμε το περιβάλλον και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία πιο δίκαιη και βιώσιμη. Η άνοδος της Ακροδεξιάς και των ακραίων στάσεων απέναντι στους συνανθρώπους μας είναι ανησυχητική και θλιβερή. Κλείνοντας 50 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας είναι αρκετά κωμικό και ειρωνικό πως η Ελλάδα, η χώρα που ίδρυσε τη δημοκρατία, βρίσκεται πολύ χαμηλά στον πίνακα. Η μισαλλοδοξία, η ομοφοβία, ο ρατσισμός και ο φανατισμός μας, μας κρατούν πίσω.
Είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε την ανάγκη για μια πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση στην εκπαίδευση και την κοινωνία, η οποία θα δίνει έμφαση στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, της δημιουργικότητας και της ηθικής συνείδησης. Η φωνή των νέων πρέπει να ακούγεται συχνότερα, όχι μόνο ως έκφραση των δικών τους ανησυχιών, αλλά και ως κάλεσμα για μια συλλογική προσπάθεια βελτίωσης και ανανέωσης. Οραματιζόμαστε ένα μέλλον όπου η παιδεία θα καλλιεργεί όχι μόνο τη γνώση, αλλά και την αρετή, προετοιμάζοντας τους πολίτες τού αύριο για τις προκλήσεις της νέας εποχής. Πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που θα αξίζει να ζούμε, έναν κόσμο πιο δίκαιο, βιώσιμο και ελπιδοφόρο. Η αλλαγή αρχίζει από εμάς και από την ικανότητά μας να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο.
