Ξεκίνησε σαν μια κουβέντα κοριτσιών. Η συνάντησή μας οργανώθηκε στα κρυφά. Για να συζητήσουμε τις πρώτες σκέψεις μας εν όψει της οργάνωσης και σύνταξης μιας εφημερίδας. Δύναμη αλλά και ευθύνη. Από πού να ξεκινήσουμε;

Εικονογράφηση: Θεοδώρα Ζαγόρα

Σύντομα όλα τα… κρυφά έγιναν φανερά και ο «γραμματέας» ανάμεσά μας φανέρωσε την πρώτη δημοσιογραφική αξία: «Οι σκέψεις και τα στοιχεία είναι για να δημοσιεύονται!». Δεν θα κρατήσουμε λοιπόν τίποτα κρυφό από μια συζήτηση αρκετών ωρών… «Τι σημαίνει εφηβεία; Το να μοιάζουν ξαφνικά ανεξήγητα τα πράγματα που μου συμβαίνουν και τα αισθήματα που με κατακλύζουν» ξεκινάει η Τίνα.

«Γνωρίζω πως βρίσκομαι πλέον σε στάδιο μετάβασης. Εχω ακουστά διάφορα πράγματα για την εφηβεία, ωστόσο θεωρώ πως αν κανείς δεν φτάσει σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί πραγματικά να νιώσει τα όσα έχει ακούσει ως τότε».

Και πώς αισθάνεται η ίδια; «Ολα ξαφνικά μοιάζουν πολύπλοκα και δεν γνωρίζω πολλές φορές τι είναι σωστό και τι λάθος. Η θέλησή μου να ζήσω τη στιγμή αλλά να μην παρασύρομαι, η επιθυμία μου να πετύχω τους στόχους μου και να κάνω τους γύρω μου περήφανους, αλλά, το κυριότερο απ’ όλα, το δίλημμα μεταξύ λογικής και συναισθήματος πολλές φορές με καταπιέζουν και με υποχρεώνουν να σκέφτομαι διαρκώς. Η προσπάθειά μου να φανώ υπάκουη και να κάνω το σωστό πολλές φορές δεν είναι αυτό που ίσως εγώ θέλω να κάνω. Οι συμβουλές των φίλων ή των γονιών μου και τα δικά μου «θέλω» δεν συμβαδίζουν πάντα, γεγονός που μου δημιουργεί σύγχυση. Αν χαρακτήριζα την εφηβεία με μία πρόταση, αυτή θα ήταν: «Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και πώς να εκφραστώ»» καταλήγει.

H Γιάννα παίρνει τη σκυτάλη: «Το γνωρίζω ότι έχω γίνει πολύ νευρική» λέει. «Συνεχώς ειρωνεύομαι, ξεσπάω σε λάθος άτομα και έρχομαι σε σύγκρουση με τους γονείς μου. Νιώθω ότι αλλάζω τόσο πολύ που δεν με αναγνωρίζω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στενοχωριέμαι τόσο πολύ που αφήνω την παιδική μου ηλικία. Ταυτόχρονα όμως θέλω να δω τη γυναίκα που θα γίνω στο μέλλον».

Οι Πανελλαδικές «που μου ανακατεύουν το στομάχι!»

Η Φανή εξολογείται με ειλικρίνεια τις σκέψεις της: «Είμαι τρία χρόνια τώρα μέσα σε αυτή τη φάση της εφηβείας. Το πρόσωπό μου γίνεται πιο τραχύ, τα μαλλιά μου λαδώνουν εύκολα, το σώμα μου αλλάζει και τα συναισθήματά μου βαθαίνουν. Η σχέση μου με αυτή την αλλαγή θα έλεγα πως είναι αγάπης – μίσους. Μου αρέσει που έγινα πιο όμορφη, πιο κοινωνική, πιο φιλική και πιο εύστροφη, αλλά ταυτόχρονα θέλω να γυρίσω πίσω στο παρελθόν. Τότε που ήμουν ένα αγνό, αγαθό και καλόψυχο παιδάκι. Χωρίς πολλά μαθήματα, χωρίς άγχος για το αν με θέλει ο ένας ή ο άλλος και χωρίς να υπάρχει αυτή η έχθρα ανάμεσα σε εμένα και τους γονείς μου».

«Εγώ ένα αρνητικό που έχω τώρα στη ζωή μου είναι το άγχος» τη διακόπτει η Θέμις. «Το κύριο πράγμα που με αγχώνει τώρα είναι το πώς θα τα πάω στις εξετάσεις. Και ας μην αρχίσω για το πώς νιώθω για τις Πανελλαδικές! Αυτές κι αν μου γυρίζουν το στομάχι!».

Εικονογράφηση: Θεοδώρα Ζαγόρα

Και ο έρωτας

«Ο έρωτας σε αυτή την ηλικία είναι ένα συναίσθημα που σε εξουσιάζει» παρεμβαίνει ξαφνικά η Νεφέλη. Η Τάνια συμφωνεί. «Εντοπίζω αλλαγές, σωματικές βασικά αλλά και ψυχικές. Πιάνω τον εαυτό μου να βλέπει τον κόσμο αλλιώς, από άλλη οπτική γωνία. Αρχίζω δηλαδή να νοιάζομαι περισσότερο για τις γνώμες των άλλων, κυρίως για την εμφάνισή μου, για το σώμα μου και για τον τρόπο που συμπεριφέρομαι στους άλλους» λέει.

«Εγώ γνώρισα πρόσφατα το συναίσθημα του έρωτα, που κατέληξε σε μια βαθιά αγάπη» εξομολογείται ονειροπόλα η Ελένη. «Κατάλαβα για πρώτη φορά πώς είναι να νιώθεις ότι έχεις κάποιον δίπλα σου, να ονειρεύεσαι μαζί του. Να νιώθεις ότι επιτέλους κάποιος αποδέχεται την προσωπικότητά σου, αλλά και να σου γεννάει νέες εκδοχές του εαυτού σου, που ποτέ δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Είναι υπέροχο να καταλαβαίνω για πρώτη φορά το νόημα της ζωής που έψαχνα τόσο καιρό. Η μαύρη και άγνωστη εικόνα που είχα για το μέλλον αντικαταστάθηκε από πανέμορφες βλέψεις και όνειρα δίπλα του. Για πρώτη φορά ένιωσα άνετα με τον εαυτό μου και με τις ατέλειές μου, διότι ήξερα ότι κάποιος τις αγάπησε».

Γενικά όλοι συμφωνούν σε ένα συμπέρασμα: «Στην εφηβεία οι ορμόνες διαταράσσονται και καθημερινά βρισκόμαστε σε συγκρούσεις, κυρίως με τους γονείς μας. Νιώθουμε πιο αυτόνομοι, πιο ανεξάρτητοι και ικανοί να αντεπεξερχόμαστε μόνοι στις ανάγκες μας. Επομένως, αντιδρούμε στις διαταγές ή στις επιθυμίες των γονιών μας».

Γιατί εκνευρίζομαι τόσο εύκολα;

«Νευριάζω εύκολα και το κάθε πράγμα με εκνευρίζει, χωρίς να υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος. Τελευταία όμως νομίζω πως έχω γίνει λίγο πιο ήρεμη» λέει η Μαριτίνα. «Η εμφάνισή μου έχει αλλάξει, έχω ψηλώσει και έχω βγάλει λίγα σπυράκια στο πρόσωπο και αυτό με κάνει να νιώθω κάποιες φορές χάλια με τον εαυτό μου. Προσπαθώ όμως να μη σκέφτομαι αρνητικά» συνεχίζει. «Νιώθω σαν ξένη μέσα στο ίδιο μου το σώμα» μπαίνει στην κουβέντα η Αριστέα. «Ειδικά όταν δεν μπορώ να χειριστώ τα ίδια μου τα συναισθήματα».

«Συνεχώς ειρωνεύομαι, ξεσπάω σε λάθος άτομα και έρχομαι σε σύγκρουση με τους γονείς μου. Νιώθω ότι αλλάζω τόσο πολύ που δεν με αναγνωρίζω»

«Εγώ υπάρχουν φορές που δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου σε καθρέφτη ή όπου μπορεί να έχει αντανάκλαση» λέει η Αγγέλα. «Δεν θέλω να βλέπω τα χάλια μου. Αλλά στο τέλος της ημέρας υπάρχουν κάποια πράγματα και άτομα που με κάνουν να νιώθω ωραία και χαρούμενα…». Στα παραπάνω συμφωνεί και η Βίβιαν: «Κάθε μέρα παρατηρώ τον εαυτό μου να αλλάζει. Δεν έχεις ιδέα πόσο τρομακτικό είναι αυτό. Από νήπιο ακόμα φοβόμουν το «μεγάλωσα». Δεν ήθελα να αλλάξω. Δεν ήθελα την απόλυτη ελευθερία που όλοι διαφήμιζαν σαν κάτι άξιο ανυπομονησίας και ονείρων. Γιατί να επιθυμώ περισσότερες υποχρεώσεις, συναισθήματα και περίπλοκα προβλήματα χωρίς λύσεις ή ερωτήματα χωρίς απαντήσεις; Αλλά, τι να κάνω, μεγάλωσα. Αλλαξα…».

 Η μοναξιά

«Η μοναξιά που ένιωσα με έκανε να κλειστώ απόλυτα στον εαυτό μου» συνεχίζει η Αριστέα. «Οχι δάκρυα, όχι παράπονα, όχι συναισθήματα. Είχα φτάσει στο σημείο να μην έχω καμιά επιθυμία και κανέναν στόχο, κάτι που ακόμα δεν μπορώ να αντιμετωπίσω. Τώρα έχω όμως τη θέληση να βελτιωθώ, να μην επαναλάβω τα λάθη που έκανα και να βρω τη χαρά που ένιωθα όταν όλα ήταν απλούστερα».

«Εμένα οι υποχρεώσεις μου αυξάνονται και η καθημερινότητά μου μπαίνει σε μια ρουτίνα» λέει πιο ήρεμα η Γιάννα. «Μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσω εξελίσσομαι και συνειδητοποιώ πολλά πράγματα. Μαθαίνω ότι στη ζωή για να πετύχω αυτά που ονειρεύομαι πρέπει να δουλέψω σκληρά και να στερηθώ πράγματα. Τέλος, μαθαίνω ότι για να κρατήσω ανθρώπους δίπλα μου πρέπει να τους δείχνω την αγάπη μου. Βέβαια, η εφηβεία με έχει φέρει πολλές φορές στον πάτο, στην απογοήτευση».

«Εφηβεία; Εγώ αρχικά συνειδητοποίησα ότι έγινα πιο συναισθηματική και άρχισαν να με νοιάζουν πράγματα που δεν μου περνούσαν από το μυαλό όταν ήμουν μικρή, όπως η εξωτερική μου εμφάνιση, ο τρόπος που συμπεριφέρομαι, ο τρόπος που μιλάω, αλλά και ο τρόπος που με βλέπει ο κόσμος» πιάνει το νήμα η Μαριάνθη. «Στην αρχή δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω τα διάφορα καινούργια συναισθήματα που με κατέκλυζαν, καθώς τα περισσότερα δεν ήταν συναισθήματα χαράς, αλλά θυμού και θλίψης. Με λίγα λόγια, υπερανέλυα τα πάντα με αποτέλεσμα να χαλάω τη διάθεσή μου και την ψυχολογία μου. Οσο περνάει ο καιρός αποκτώ εμπειρίες και μπορώ να ελέγξω καλύτερα τον συναισθηματικό μου κόσμο. Αποδέχτηκα τον εαυτό μου και έμαθα να τον αγαπάω με τις ατέλειές του».

Θα πετύχω με το σπαθί μου

Στη συζήτηση μπαίνουν και τα αγόρια που σύντομα ανακαλύπτουν την παρέα μας. «Οσο περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνω ότι γίνομαι πιο ανεξάρτητος, δουλεύω για να βγάλω κάποια χρήματα και δεν ζητάω πια από τους γονείς μου» λέει ο Χρήστος.

«Στη ζωή θέλω να πετύχω με το σπαθί μου τους στόχους μου και να μη μου τα δίνουν όλα έτοιμα μέχρι να ενηλικιωθώ. Εχω βγάλει τελείως από τη ζωή μου την τεμπελιά ψάχνοντας ενδιαφέρουσες δραστηριότητες, όπως το να ασχολούμαι με οχήματα, να τα επισκευάζω, να βοηθώ τον πατέρα μου στη δουλειά για να βγάζω και το χαρτζιλίκι μου και να μπορώ να αγοράσω κάτι που με ευχαριστεί. Εχω παρατήσει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στην κονσόλα μου, την έχω πετάξει, διότι αφοσιωνόμουν σε αυτήν όλη μέρα και δεν έκανα τις υποχρεώσεις μου».

«Από νήπιο ακόμα φοβόμουν το “μεγάλωσα”. Δεν ήθελα να αλλάξω. Δεν ήθελα την απόλυτη ελευθερία που όλοι διαφήμιζαν σαν κάτι άξιο ανυπομονησίας και ονείρων. Γιατί να επιθυμώ περισσότερες υποχρεώσεις, συναισθήματα και περίπλοκα προβλήματα χωρίς λύσεις ή ερωτήματα χωρίς απαντήσεις;»

«Πάντως τελικά αισθάνεσαι ότι μόνο οι φίλοι σου μπορούν να σε καταλάβουν σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν περάσει εφηβεία, αλλά κανένας δεν την έχει περάσει όπως εσύ» τον κόβει η Αγγέλα. «Η διάθεσή μας μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή δίχως να μπορούμε να την ελέγξουμε, γεγονός που προκαλεί συγκρούσεις με φίλους, αδέρφια και γονείς».

Ο Μανώλης δεν μιλάει αρκετή ώρα, αλλά μόνο παρατηρεί. Τελικά ανοίγει το στόμα του. «Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι η συνολική καταπίεση που δέχομαι από το σχολείο, αλλά και από τους καθηγητές. Ασκήσεις, διαγωνίσματα, τεστ, αλλά και φωνές. Κάθε μέρα παρακαλάω να πάω σπίτι μου για να βρω την ψυχική μου ηρεμία». «Πράγματι, η εφηβεία είναι σαν ένα τρενάκι που κάθε βαγόνι που θα περάσει μπροστά σου σού αφήνει μια καινούργια κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Ελπίζω να είναι μπόρα και να περάσει σύντομα» σχολιάζει η Γιάννα στωικά.

Τα αγόρια δεν μου φαίνονται πια αηδιαστικά!

Η Ιριδα ορίζει την εφηβεία διαφορετικά. «Ξαφνικά βρίσκω λιγότερο ενδιαφέρον στις κούκλες μου και περισσότερο στα καλλυντικά μου» λέει αυθόρμητα. «Με τους γονείς μου όλο και λιγότερες φορές συμφωνούμε, αφού ό,τι μου λένε τώρα μου ακούγεται παράλογο και εκνευριστικό. Επίσης, τα αγόρια δεν μου φαίνονται πλέον αηδιαστικά, μα συμπαθητικά, και δεν περιορίζω τους φίλους μου μόνο σε κορίτσια. Νιώθω ότι θέλω να μοιάσω στις μεγαλύτερες κοπέλες του σχολείου, σε αυτές που φοράνε τα μοντέρνα ρούχα, βάφονται ωραία, έχουν τόσους φίλους και περνάνε τόσο καλά. Αλλά ό,τι και να κάνω δεν μπορώ να τις φτάσω».

«Και για εμένα ο τρόπος που έβλεπα τα κορίτσια έχει αλλάξει και δεν είναι πλέον τόσο ενοχλητικά» συμφωνεί ο Στάθης. «Πάντως εγώ ώρες-ώρες φοβάμαι να αναδείξω τον χαρακτήρα μου και τα ενδιαφέροντά μου, γιατί τι θα γίνει εάν δεν με συμπαθήσει ο κόσμος;» συνεχίζει η Νεφέλη. «Οπότε τον κρύβω, γίνομαι ό,τι θέλουν οι άλλοι και περνάω καλά. Δεν είναι υγιές, το ξέρω, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Η εφηβεία λένε ότι είναι το πιο δύσκολο στάδιο της ζωής ενός ανθρώπου. Εύχομαι να ισχύει, γιατί δεν θα αντέξω για πολύ…».

«Οταν ήμουν πιο μικρή, συνήθιζα να θαυμάζω τους εφήβους και να θέλω και εγώ να φτάσω στην ηλικία τους για να μπορώ να κάνω τα ίδια πράγματα με αυτούς» λέει η Βαρβάρα. «Επίσης, ντρεπόμουν να περνάω από μπροστά τους επειδή ήταν μεγαλύτεροι και για κάποιον λόγο ένιωθα άβολα. Τώρα που έχω φτάσει στην ηλικία που τόσα χρόνια ονειρευόμουν, διαπίστωσα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο φανταστικά και περιπετειώδη. Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου με καταλαβαίνουν αρκετά και είναι ανοιχτόμυαλοι, όμως εγώ και πάλι τους αδικώ, δεν το θέλω όμως» συνεχίζει.

«Τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου δεν έχουν τα κατάλληλα πρότυπα, αποφεύγουν κάθε ευκαιρία συζήτησης με τους γονείς τους και ασχολούνται μόνο με τη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών, πράγμα που δεν τους επιτρέπει να δουν και να γνωρίσουν τον κόσμο με τον σωστό τρόπο» παρεμβαίνει η Μαριάνθη. «Εγώ όταν έχω κάποιο πρόβλημα δεν θέλω να το λέω, γιατί νιώθω ότι ρίχνω ένα βάρος σε κάποιον άλλον. Επιλέγω λοιπόν να το κρατάω μέσα μου και να προσπαθώ να το λύσω μόνη μου» λέει η Βίβιαν.

Κλαίω εύκολα

«Εγώ είμαι πάρα πολύ ευαίσθητο άτομο. Κλαίω πάρα πολύ εύκολα και δεν μπορώ να το ελέγξω. Δεν μου αρέσει να φαίνομαι ευαίσθητη. Θέλω να το καλύψω, αλλά δεν ξέρω πώς» εξομολογείται ξαφνικά η Μάρθα που έως τώρα δεν μιλούσε. «Ενα πράγμα είναι σίγουρο: όσο μεγαλώνω τα βάσανα είναι περισσότερα. Επρεπε να είχα ακούσει τα λόγια της μαμάς μου: «Να ευχαριστιέσαι την παιδική σου ηλικία γιατί ο χρόνος περνάει γρήγορα»» προσθέτει με νόημα η Θέμις.

«Οι περισσότεροι έφηβοι βιάζονται να μεγαλώσουν και να γνωρίσουν τον κόσμο. Ενώ άλλοι, όπως εγώ, φοβούνται να μεγαλώσουν. Προτιμούν τον τρόπο ζωής που έχουν και δεν θέλουν να φύγουν από τον γνωστό και συνηθισμένο κύκλο τους. Εχω ακούσει πολλές φορές παιδιά να λένε ότι όταν πας για σπουδές έρχονται πολλές άλλες σοβαρές υποχρεώσεις. Πρέπει δηλαδή να μάθεις να προστατεύεις τον εαυτό σου και να παλεύεις για να ζήσεις μόνος σου» λέει η Φανή.

«Οσο περνάει ο καιρός, νιώθω όλο και λιγότερο συναισθηματικός προς τους γύρω μου» παίρνει τον λόγο ο Αγγελος. Και κλείνει την κουβέντα με τις φράσεις: «Από τη μια αγαπώ τους συγγενείς και τους φίλους μου περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο, αλλά από την άλλη βρίσκω τα συνεχή και ασταμάτητα μικροπροβλήματά τους όλο και πιο ασήμαντα. Οσο περνάνε οι μέρες, αυτή η έλλειψη συναισθηματικής ισορροπίας αυξάνεται και αρχίζει να αφορά όλο και πιο σημαντικά θέματα».

Επιτέλους, τα είπαμε όλα!