Ο Δημήτρης Σέρφας είναι 23 ετών, γεννήθηκε στην Ιεράπετρα και ήρθε στην Αθήνα το 2018 για να γίνει ηθοποιός. Και το πέτυχε με μεγάλη επιτυχία. Από το θέατρο αλλά και την τηλεόραση, στην οποία έπαιξε σε δύο επιτυχημένες σειρές. Σήμερα σκέφτεται συχνά την πόλη του, του λείπει η θάλασσα, αλλά είναι χαρούμενος με τις μέρες του και γεμάτος ελπίδα για το μέλλον του.
Μεγαλώσατε στην Ιεράπετρα. Σε ποιο γυμνάσιο πηγαίνατε; Πώς ήταν τα εφηβικά σας χρόνια;
«Πήγαινα στο 2ο Γυμνάσιο Ιεράπετρας, στην Κάτω Μερά της πόλης, μιας και το σπίτι μας ήταν κοντά στο λιμάνι. Τα εφηβικά μου χρόνια ήταν πολύ γεμάτα. Εκανα πολλά πράγματα που με έκαναν χαρούμενο χωρίς να το καταλαβαίνω.
Και θα ήθελα πολύ να τα ξαναζήσω, γιατί δεν με ένοιαζε τίποτα, απλά χαμογελούσα. Είχα ασχολίες, όπως τη θεατρική ομάδα του σχολείου μου, τον αθλητισμό, τη νυχτερινή διασκέδαση στην πόλη, τις βόλτες στη θάλασσα. Και όλα αυτά εννοείται με τη συντροφιά των φίλων μου».
Ησασταν καλός μαθητής; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας μάθημα;
«Η αλήθεια είναι πως οι μαθητικές μου επιδόσεις θύμιζαν καρδιογράφημα, δεν ήμουν ποτέ σταθερός. Τον έναν χρόνο καλός μαθητής, τον άλλον όχι. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο του Λυκείου. Ενώ ήθελα να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις, είχα ήδη αποφασίσει πως θα σπουδάσω σε δραματική σχολή, οπότε δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στα μαθήματά μου.
Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν μετά τις σχολικές ώρες, τα απογεύματα, στις πρόβες της θεατρικής ομάδας του 2ου Λυκείου. Το ξέρω πως δεν είναι ακριβώς μάθημα, αλλά ήταν το καλύτερο που το σχολείο μπορούσε να προσφέρει σε εμένα».
Θυμάστε κάποιον από τους καθηγητές σας; Ηταν κάποιος που συμπαθούσατε ή σας ενέπνευσε ως προσωπικότητα;
«Συμπαθούσα πολύ όλους τους καθηγητές μου. Βέβαια πάντα ξεχώριζα μια φιλόλογο. Και ως προσωπικότητα και ως καθηγήτρια και ως μουσικό! Τη Μαρία Μεταξάκη, η οποία ήταν μία από τις υπεύθυνες της σχολικής θεατρικής ομάδας. Ηταν υπεύθυνη για το κείμενο και τη μουσική της παράστασης. Σε κάθε πρόβα και παράσταση έπαιζε μουσική πάνω στη σκηνή. Αν και ήσυχη προσωπικότητα, μιλούσε μέσα από τη σιωπή της. Πολύ δυνατή παρουσία! Εκείνη είναι ένας από τους ανθρώπους που με ενέπνευσαν να ασχοληθώ με την υποκριτική».
Ησασταν μέλος θεατρικής ομάδας στο Λύκειο. Πώς σας ωφέλησε αυτή η εμπειρία ως έφηβο και τι ρόλο έπαιξε στην επιλογή σας να γίνετε ηθοποιός;
«Η θεατρική ομάδα ήταν από τις αγαπημένες μου ώρες γενικώς στην εφηβεία μου. Κάτι που έμαθα να κάνω στο θέατρο ήταν να μπαίνω στα παπούτσια ενός άλλου ανθρώπου, πράγμα που υιοθέτησα κατά κάποιον τρόπο και στη ζωή μου. Και στην εφηβεία μου ήταν κάτι που σίγουρα χρειαζόμουν.
Κάθε συνάντηση και πρόβα που είχαμε με έκανε να νιώθω πως μπαίνω σε έναν άλλον κόσμο. Επρεπε να πω πράγματα που δεν θα έλεγα κανονικά, έπρεπε να κάνω πράγματα που δεν θα έκανα κανονικά. Και αυτό για εμένα ήταν και είναι ακόμα περίεργο, ίσως και αλλόκοτο. Αλλά με έκανε και με κάνει να χαμογελάω, αυτό μου είναι αρκετό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να γίνω ηθοποιός».
Τα ερεθίσματα που δεχθήκατε γενικά από το πολιτιστικό περιβάλλον της Ιεράπετρας πιστεύετε ότι σας επηρέασαν;
«Η Ιεράπετρα, αν και μικρή πόλη, έχει γενικά ένα υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο. Το οποίο με τον καιρό αναβαθμίζεται όλο και πιο πολύ. Διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις, όπως συναυλίες και θέατρο, στο πλαίσιο θεσμών όπως τα Κύρβεια, το ερασιτεχνικό φεστιβάλ θεάτρου και ερασιτεχνικό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Νομίζω ότι σίγουρα το περιβάλλον αυτό επηρέασε εμένα, όπως και πολλούς άλλους ανθρώπους της πόλης μας».
Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει στο επάγγελμα του ηθοποιού;
«Αυτό που με συναρπάζει στο επάγγελμα του ηθοποιού είναι η ανεξάντλητη φαντασία που επιστρατεύεις για έναν χαρακτήρα που θα παίξεις ή έναν κόσμο που θα φτιάξεις. Το πώς μπορείς να ταξιδέψεις έναν άλλον άνθρωπο – τον θεατή – μέσα από τη φαντασία σου, μόνο με τα λόγια και το σώμα σου. Επειδή απλά πιστεύεις αυτό που φαντάζεσαι».
Πώς είναι η εμπειρία να συνεργάζεστε με ηθοποιούς που μέχρι πρότινος τους βλέπατε κι εσείς ως θεατής ή τους θαυμάζατε;
«Είναι πραγματικά μεγάλο σχολείο να δουλεύεις δίπλα σε ηθοποιούς που θαυμάζεις. Νιώθω πως είναι σαν να συνεχίζω τις σπουδές μου. Μου δίνει μεγάλη χαρά να έχω αυτούς τους συναδέλφους και να μαθαίνω από αυτούς στην πρώτη μου δουλειά. Υπάρχει ένα δέος όταν γνωρίζεις κάποιον γνωστό ηθοποιό. Είναι σαν να τον γνωρίζεις χρόνια αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τίποτα για αυτόν και απλά έχεις θεοποιήσει μια φιγούρα. Το ωραίο είναι όταν καταλαβαίνεις πως και αυτοί είναι άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους και να γυρίσουν στις ζωές τους, όπως όλοι μας».
Πώς διαχειρίζεστε την έκθεση και τη φήμη που συνεπάγεται το επάγγελμα του ηθοποιού;
«Στην αρχή μου φαινόταν πολύ αστείο να μου μιλάνε άνθρωποι που δεν γνωρίζω και να μου λένε μπράβο, ενώ δεν με ξέρουν. Αλλά στη συνέχεια άλλαξα γνώμη, είναι πολύ γλυκό να σου λένε άνθρωποι πως ο χαρακτήρας που υποδύεσαι τους θυμίζει τα παιδικά τους χρόνια. Είναι μια ενθάρρυνση, θέλεις να κάνεις καλύτερα τη δουλειά σου για τους ανθρώπους που σε παρακολουθούν και τους αρέσει».
Συνέντευξη στους Ματθαίο Καββουσανάκη, Ειρήνη Κάκκου, Κλειώ Καραμανωλάκη, Νικόλα Λαμπράκη, Ζάχο Λιανάκη, Ζέτα Μαθιουδάκη, Κωνσταντίνα Μαλλιωτάκη, Μάνο Μιχαλοδημητράκη, Μαρία Μπανταλάν, Βαλέρια Παλέγκα
