Τα τελευταία χρόνια λόγω των πολέμων έχουν φτάσει στην Ελλάδα πολλοί πρόσφυγες με την ελπίδα να σώσουν τη ζωή τους και να βρουν καλύτερη μοίρα. Ανάμεσά τους, πολλά παιδιά διαφόρων ηλικιών. Κοντά στη Χαλκίδα, στη Ριτσώνα, υπάρχει μια μεγάλη δομή φιλοξενίας προσφύγων και πολλά από τα προσφυγόπουλα φοιτούν σε σχολεία της Χαλκίδας.
Θελήσαμε λοιπόν να μάθουμε πώς βλέπουν το σχολείο: «Αναγκαίο κακό», όπως εμείς πολύ συχνά, ή «παράθυρο στο μέλλον», όπως μας λένε γονείς και καθηγητές; Επικοινωνήσαμε με τα παιδιά που φοιτούν στο Λύκειο Δροσιάς και ιδού τι απάντησαν!
Αλί Ιμπραχίμ
«Το σχολείο είναι το πρώτο μέρος στο οποίο αρχίσαμε να συλλαβίζουμε τα γράμματα και είναι το δεύτερο σπίτι μας, στο οποίο περνάμε τις πιο όμορφες, χαρούμενες και αθώες μέρες της ζωής μας. Εκεί γνωρίζουμε φίλους, εκεί εξασκούμε τα χόμπι μας, γελάμε και διασκεδάζουμε με μια αθωότητα. Στο σχολείο περνάμε από την απλή γνώση στην αφθονία των γνώσεων και είναι σταθμός από τον οποίο ξεκινάμε για τους υπόλοιπους σταθμούς της ζωής μας. Είναι ο πρώτος σπόρος από τον οποίο ξεπηδούν δυνατές ρίζες, γερά στερεωμένες, για τις επιστήμες και για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα που έχουμε και για να βγάλουμε από μέσα μας τα στοιχεία της άγνοιας και της αφέλειας».
Εσάμ Ιμπραχίμ
«Το σχολείο είναι δεύτερο σπίτι μου, ο διευθυντής είναι σαν πατέρας μου, η δασκάλα μας σαν μητέρα μου και οι μαθητές σαν αδέλφια μου και οικογένειά μου. Ευχαριστούμε τη δασκάλα μας, την Αννυ και την κυρία Πέπη για τις προσπάθειές τους».
Χίμπα Αλσαμάρι
«Αισθάνομαι καλά στο σχολείο. Μου αρέσει η δασκάλα μου και οι φίλοι μου στην τάξη είναι διασκεδαστικοί. Το σχολείο είναι μια τεράστια ευκαιρία να επεκτείνω τις γνώσεις μου και να δω καινούργιους ορίζοντες».
