Μια μαθητική εφημερίδα για την Ευρώπη. Μια μαθητική εφημερίδα με την Ευρώπη. Πιο πολύ απ’ όλα όμως, μια εφημερίδα για τους νέους. Και για την επαφή τους με τις έννοιες της ψήφου, της δημοκρατίας, της πολιτειότητας, της δημοσίευσης και άρα της δικαιοσύνης.

Για να καταγράψουμε όλες αυτές τις «ευαίσθητες» σχέσεις συνεργαστήκαμε με το γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, τον επικεφαλής του Κωνσταντίνο Τσουτσοπλίδη και τους συνεργάτες του αλλά και με 14 από τα σχολεία-πρεσβευτές του Δικτύου EPAS, οι μαθητές και οι μαθήτριες των οποίων διάλεξαν τα ρεπορτάζ και τα θέματα που τους ενδιέφεραν για να «καλύψουν» τα μεγάλα «μέτωπα» που είναι σήμερα ανοικτά για τις χώρες της Ευρώπης: υγεία, κλιματική κρίση, ψηφιακή εποχή, εργασιακές σχέσεις και βεβαίως τον δρόμο για τη διαχείρισή τους: τις εκλογές.

Οι 17άρηδες εφέτος ψηφίζουν. Θα ψηφίσουν; Πώς θα ψηφίσουν; Και – κυρίως – γιατί θα ψηφίσουν;

Ας αφήσουμε εξ αυτών τον μαθητή του 13ου Λυκείου Πάτρας Νίκο Γκουντάνη να εξηγήσει: «»…Τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλ’ αχρείον νομίζομεν» (αυτόν που δεν μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο), δηλώνεται κατηγορηματικά στον Επιτάφιο του Θουκυδίδη, αναφορικά με την αναγκαιότητα της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά. Εχει αποδειχθεί ότι η υποχρεωτική συμμετοχή στα κοινά δεν δύναται per se να καταστήσει τους πολίτες ενεργούς. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η συμμετοχή των Ελλήνων στις ευρωεκλογές του 2019 έφτανε μόλις το 58,69%, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ότι η στάση των αρχαίων Αθηναίων είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται ως εκλογές διαμαρτυρίας, ενώ στην πραγματικότητα οι πολίτες των κρατών-μελών οφείλουν στον εαυτό τους και στην κοινωνία να ψηφίζουν όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικά. Ειδικότερα μέσα από το Ευρωκοινοβούλιο, τις 20 επιτροπές του και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης συζητούνται θέματα που αφορούν συνολικά στα κράτη-μέλη και ίσως να μην έχουν τη θέση που τους αρμόζει στα εθνικά κοινοβούλια. Εχοντας κατά νου την άνοδο της Ακροδεξιάς και τις επικείμενες σοβαρές αποφάσεις, οι οποίες πρόκειται να κρίνουν το μέλλον της Ευρώπης, η ψήφος πρέπει να κατατεθεί βάσει του συλλογικού και όχι του ατομικού συμφέροντος».