Η Εφη Σταμούλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) και έπειτα στο Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Για έναν χρόνο εργάστηκε στο ΚΘΒΕ και αμέσως μετά υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», όπου παραμένει μέχρι και σήμερα. Παράλληλα, είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ. Δέχθηκε να απαντήσει σε μερικές από τις ερωτήσεις μας και ιδού τι μας είπε:
Πώς σας έχει ωφελήσει το θέατρο στη ζωή σας;
«Το θέατρο είναι ένας χώρος ελευθερίας, φαντασίας και διαρκούς εξέλιξης. Ενας χώρος που δεν επιτρέπει σε κάποιον να βαρεθεί και να παρασυρθεί από τη ρουτίνα. Ζεις, λοιπόν, μια συναρπαστική ζωή. Το τίμημα είναι η διαρκής αβεβαιότητα».
Υπήρξε κάποια δύσκολη στιγμή που σας έκανε να μετανιώσετε για την απόφασή σας να ασχοληθείτε με το θέατρο;
«Δύσκολες στιγμές υπήρξαν φυσικά, αλλά όχι, δεν μετάνιωσα ποτέ».
Ποια είναι η αγαπημένη σας παράσταση και ο αγαπημένος σας ρόλος που έχετε υποδυθεί και γιατί;
«Με μεγάλη ευκολία θα μιλούσα για την αγαπημένη μου παράσταση. Αυτή ήταν το «Κάτω από το Γαλατόδασος» του Ντίλαν Τόμας που ανέβηκε στο θέατρο Αμαλία το 1991 από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» σε σκηνοθεσία του Νίκου Αρμάου, σκηνικά και κοστούμια του Απόστολου Βέττα, μουσική του Ηρακλή Πασχαλίδη, στην υπέροχη μετάφραση της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Hταν μια παράσταση όπου όλοι μας, συντελεστές και ηθοποιοί, είχαμε, λες, βρεθεί «στην καλή μας ώρα». Ενα έξοχο έργο «μαγικού ρεαλισμού» που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία και όταν τελείωσε είχε αφήσει σε όλους μας έντονο το στίγμα του. Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια και κάθε φορά που το φέρνω στη μνήμη μου νιώθω πεταλούδες να πετάνε στο στομάχι μου. Οσο για τον καλύτερο ρόλο μου, ελπίζω πάντα πως θα είναι ο επόμενος».
Ποιος ήταν ο απώτερος στόχος σας σχετικά με το θέατρο;
«Δεν ξέρω εάν είχα έναν απώτερο στόχο. Ξέρω, όμως, πως χαίρομαι πολύ, πάρα πολύ, όταν συναντιέμαι στη σκηνή με μαθητές μου, είτε όταν παίζουμε μαζί είτε όταν εκείνοι με σκηνοθετούν».
Ποια είναι η σχέση σας με τις υπόλοιπες τέχνες (π.χ. μουσική, ζωγραφική κ.λπ.);
«Μου αρέσει πολύ η μουσική, και ακούω πολλά και διαφορετικά είδη. Δεν παίζω δυστυχώς κανένα όργανο, και όσο για τις ζωγραφικές μου ικανότητες είναι απολύτως περιορισμένες. Φυσικά, αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο».
Είστε πολύ γνωστή για τον ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου στην παράσταση «Σωτηρία με λένε». Πώς νιώσατε, όταν σας προτάθηκε ένας τόσο σπουδαίος ρόλος;
«Οταν μου προτάθηκε ο ρόλος της Σωτηρίας Μπέλλου, ομολογώ πως ξαφνιάστηκα πολύ. Μου άρεσε πάντα η Μπέλλου, αλλά δεν ένιωθα να έχω κάτι κοινό μαζί της, ουδέποτε μου είχε περάσει απ’ το μυαλό πως θα την παίξω. Στη διάρκεια των δοκιμών, σιγά-σιγά και σχεδόν χωρίς να το καταλάβω, μελετώντας εξονυχιστικά ό,τι αφορούσε τη ζωή της, άρχισα να την κατανοώ και να την αγαπώ βαθιά. Το ότι κάποια στιγμή έφτασα να της «μοιάζω», ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η Σωτηρία. Και ναι, για να ξαναγυρίσω στην προηγούμενή σας ερώτηση, μπορεί και να είναι ο αγαπημένος μου ρόλος».
Τι συμβουλές θα δίνατε σε κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο στις μέρες μας; Γιατί να επιλέξει σπουδές συγκεκριμένα στο ΑΠΘ;
«Το μεγάλο προσόν του Τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ είναι ο μεικτός του χαρακτήρας. Είναι ένα Τμήμα που καλλιεργεί ισότιμα την πράξη και τη θεωρία. Κι αυτό που λέω πάντα στους φοιτητές και στις φοιτήτριές μου είναι πως ενώ οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι που λένε πως θέλουν να ασχοληθούν με το θέατρο θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, μπαίνοντας κάποιος στο Τμήμα Θεάτρου μπορεί να ανακαλύψει θεατρικές περιοχές που ούτε καν τις υποψιάζεται. Τομείς του θεατρικού φαινομένου (πέραν της υποκριτικής) που θα τον γοητέψουν και θα τον συναρπάσουν, αρκεί φυσικά να είναι κανείς έτοιμος και ανοιχτός στο να γοητευτεί».
Τι ετοιμάζει το ΚΘΒΕ αυτόν τον καιρό; Ποιες παραστάσεις του θα μας προτείνατε να παρακολουθήσουμε;
«Το ΚΘΒΕ έχει ανακοινώσει ένα εξαιρετικά πλούσιο και ενδιαφέρον πρόγραμμα για τη φετινή χρονιά. Εγώ θα παίξω στο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη «Οποιος θέλει να χωρίσει, να σηκώσει το χέρι του» και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό».
«Στο θέατροδεν φτάνουνοι προθέσεις»
{ERT}Ποιο μνημείο της Θεσσαλονίκης είναι το καλύτερο για μια θεατρική παράσταση; Αν το είχατε στη διάθεσή σας, ποια παράσταση θα ανεβάζατε;{ERT}
«Θα απαντήσω κάπως διαφορετικά στην ερώτησή σας: πριν μερικά χρόνια παίξαμε, πάλι με την Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης”, τον “Βυσσινόκηπο” του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία της Χριστίνας Χατζηβασιλείου, σε ένα παλιό αρχοντικό, τη Βίλα Καπαντζή. Ηταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία για θεατές και ηθοποιούς. Οχι, φυσικά, γιατί η Βίλα Καπαντζή είναι το πιο σημαντικό μνημείο της Θεσσαλονίκης, αλλά γιατί ένας ιδιαίτερος χώρος “κούμπωσε” ιδανικά με το συγκεκριμένο έργο. Στο θέατρο όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Δεν φτάνουν οι προθέσεις».
