Τώρα που ολοκληρώνουμε το λύκειο τα συναισθήματά μας είναι ανάμεικτα. Από τη μία νιώθουμε χαρά και ανακούφιση που βρισκόμαστε στην τελευταία τάξη του Λυκείου και η μαθητική μας ζωή ολοκληρώνεται και από την άλλη η σκέψη μας πλημμυρίζει με αναμνήσεις που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό μας: εκδρομές, δράσεις, προγράμματα, τόσες χαρές αλλά και κάποιες δυσκολίες που δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε. Αναρωτιόμαστε: Πώς θα θέλαμε το σχολείο μας; Ποιο είναι εκείνο το σχολείο στο οποίο όλοι οι μαθητές θα έρχονταν με χαρά και η γνώση και η ανάπτυξη των ενδιαφερόντων όλων μας θα μας έκαναν να μη θέλουμε να χάσουμε ούτε μία ώρα μαθημάτων; Πώς θα ήταν το σχολείο των ονείρων μας; (και δεν εννοούμε βέβαια αυτό της καραντίνας). Πολλά είναι αυτά που θα θέλαμε να έχει αυτό το σχολείο: ευχάριστους χώρους, δραστηριότητες για όλα τα ενδιαφέροντα των μαθητών, αθλήματα, γωνιές διαβάσματος, δημιουργίας – κατασκευών και, κυρίως, καθηγητές που θα είχαν όλη τη διάθεση να μας ακούσουν, να ακούσουν τους προβληματισμούς μας και τις αγωνίες μας, να βρίσκονται δίπλα μας. Αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν παράγοντες που νιώσαμε ότι μας εμπόδισαν και μας απομάκρυναν από τους στόχους μας, τι θα θέλαμε να αλλάξουμε να το αφήσουμε πίσω, μακριά μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
