Παράξενη λέξη το «μέλλον». Είναι σχετικά εύκολο να την αναγνωρίσεις γραμματικά στο πλαίσιο του μαθήματος των Αρχαίων. Μα λες και αποκτά περιεχόμενο απροσδιόριστο στο στόμα όλων έξω από την τάξη, καθώς ο καθένας εννοεί κάτι διαφορετικό. «Διάβασε για να κερδίσεις το μέλλον σου!», «Είναι σημαντική χρονιά φέτος για το μέλλον σου…».
Φέτος πάω στη Γ΄ Λυκείου. Και το «μέλλον» περιγράφει όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Για να έχω δικαίωμα σε αυτό οφείλω να τα κάνω όλα «σωστά». Να διαβάσω. Να προσέξω να μην κάνω λάθη. Να οργανώσω τον χρόνο μου. Να σκεφτώ τι σχολές θα δηλώσω. Με ποια σειρά. Να αντέξω την ψυχολογική πίεση, γιατί εκεί κρίνονται όλα. Να είμαι αισιόδοξος, αλλά και ρεαλιστής. Κι αν τα καταφέρω να γράψω όπως πρέπει στις Πανελλήνιες, το… μέλλον μού ανήκει.
Αυτά σύμφωνα με όλους τους άλλους. Γιατί στο δικό μου μυαλό η μελλοντική μου πορεία δεν καθορίζεται από τις Πανελλήνιες. Οταν προσπαθώ να με φανταστώ στα χρόνια που θα έρθουν, ναι, θέλω να έχω πετύχει στις εξετάσεις. Θέλω να σπουδάσω Αγγλική Φιλολογία ή Ψυχολογία. Μπορώ να με φανταστώ να κάνω σπουδές στον κινηματογράφο, όνειρο παιδικό. Θα είναι μια δικαίωση, πιστεύω. Και θα τονώσει αρκετά την αυτοπεποίθησή μου. Για να μην πω ότι θα μου εξασφαλίσει την ευκαιρία να φύγω από την επαρχία και να ζήσω σε μια πόλη.
Ομως, η επιτυχία στις εξετάσεις δεν είναι ο μόνος δρόμος για το μέλλον. Δεν μπορεί να είναι. Κι ούτε είναι ο μόνος στόχος. Γιατί καλές είναι η επαγγελματική αποκατάσταση και η οικονομική σταθερότητα, αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι τη ζωή μου σαν τους μεγάλους. Είμαι μόλις 17. Και ελπίζω ότι θα τα καταφέρω να έχω φίλους πιστούς· να κάνω ταξίδια· να ερωτευτώ· να παρακολουθήσω συναυλίες και παραστάσεις· να νιώσω ανεξάρτητος· να νιώσω χρήσιμος· να αγωνιστώ για έναν καλύτερο κόσμο. Κι άλλα πολλά, που τώρα δεν τα ξέρω ή δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι τα θέλω. Γιατί είμαι μόλις 17, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι δύσκολο να ξέρει κάποιος τι πραγματικά θέλει σε αυτή την ηλικία. Και μάλιστα σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπου το σύστημα δεν βοηθά καθόλου να ανακαλύψεις τις κλίσεις και τα χαρίσματά σου. Και σε αφήνει να παλεύεις μόνος με τις ανασφάλειές σου.
Κι αυτό ισχύει γενικότερα και με τις προοπτικές για την επαγγελματική αποκατάσταση. Αβεβαιότητα παντού. Και δυσλειτουργίες. Και γραφειοκρατία. Γι΄ αυτό συχνά σκέφτομαι ότι το μέλλον μπορεί να με βρει στο εξωτερικό. Συνέβη αυτό και με παλιούς συμμαθητές που οι γονείς τους αναγκάστηκαν να φύγουν, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο. Με φοβίζει λίγο αυτό το ενδεχόμενο. Είμαι, όμως, διατεθειμένος να το κάνω, παρά τις δυσκολίες· ίσως είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υλοποιήσω τα όνειρά μου.
Ισως πάλι να μη χρειαστεί. Δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά. Γιατί μπορεί το «μέλλον» να είναι παράξενη λέξη, περιγράφει – ωστόσο – όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Και θα προσπαθήσω να της δώσω το περιεχόμενο που ταιριάζει στο δικό μου όραμα. Κι όταν δειλιάζω ή κουράζομαι τις νύχτες διαβάζοντας, όταν απογοητεύομαι από τις αστοχίες μου ή νομίζω ότι δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η δύσκολη χρονιά, ψιθυρίζω τους αγαπημένους μου στίχους:
«I know you ΄re sad and tired
You ΄ve got nothing left to give
But you ΄ll find another life to live
I know you ΄ll get over it».
