Η δημοκρατία δεν είναι μόνο θεσμοί, κόμματα, εκλογές και ποσοστά. Ούτε εξαντλείται σε επετείους, δεξιώσεις και αφιερώματα.
Δεν είναι φυσικά ξέφραγο αμπέλι όπου στο όνομά της ο καθένας δικαιούται να εκτονώνει τα χειρότερα ένστικτα και νοοτροπίες.
Η δημοκρατία είναι πάνω από όλα ένας πολιτισμός.
Ενα πλαίσιο σκέψης και συμπεριφοράς που προσδιορίζει όσους θέλουν να μετέχουν σε κάτι που ονομάζουμε δημοκρατικό σύστημα.
Δυστυχώς αυτό το πλαίσιο δεν είναι πάντα σαφές. Η αθλιότητα εκλαμβάνεται συχνά ως άσκηση δικαιώματος. Και η απρέπεια, η αγένεια, η χυδαιότητα, η μισαλλοδοξία κυκλοφορούν ως επίδειξη ελεύθερου ή ανυπότακτου πνεύματος.
Είναι επιβεβλημένος λοιπόν ο στιγματισμός όσων ξεφεύγουν από το πλαίσιο ενός στοιχειωδώς δημοκρατικού πολιτισμού.
Ο βουλευτής Χανίων Πολάκης ούτε μετείχε ούτε θέλησε ποτέ να μετάσχει σε αυτό το πλαίσιο.
Ακόμη χειρότερα. Η ανοχή ενός κοινοβουλευτικού κόμματος σε απολίτιστες συμπεριφορές και αγροίκες πρακτικές, στην απόρριψη του δημοκρατικού δέοντος, στην καταπάτηση κάθε μέτρου ευπρέπειας, ήταν προκλητικά ακατανόητη.
Μπορεί η πολιτεία του Πολάκη να βόλευε τον Τσίπρα ή τον Κασσελάκη ή τον εαυτό του ή κάποιους άλλους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ντράπηκαν να τον υπερασπιστούν. Δεν βόλευε όμως τη δημοκρατία. Κι αυτό άργησαν να το πάρουν χαμπάρι – αν το πήραν…
Από την άλλη, τι να την κάνω την πολιτική, την ιδεολογία και τους δεκάρικους περί δικαίου αν παρακάμπτουμε τα βασικά και ποδοπατούμε τα θεμελιώδη;
Η δημοκρατία είναι μια κοινή βούληση να ζήσουμε μαζί. Να συνυπάρξουμε καλόκαρδα, χωρίς μίση, απειλές και τραμπουκισμούς.
Να διαφωνούμε ασφαλώς και να αντιδικούμε και να ανταγωνιζόμαστε. Με όρους όμως και με ύφος που διασφαλίζουν τη συνύπαρξη όλων μέσα στον δημοκρατικό πολιτισμό μας. Με όρια και κανόνες.
Αυτή τη συνύπαρξη αμφισβητεί έμπρακτα ένα διχαστικό μοντέλο τύπου Πολάκη.
Σε μια δημοκρατία που αναπτύσσεται διαρκώς εδώ και πενήντα χρόνια, προηγήθηκε ο εξευγενισμός του παλαιού πολωτικού δικομματισμού.
Υστερα χρειάστηκε χρόνος και πολλά στραπάτσα για να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η Αριστερά από την εχθροπάθεια και το κοινωνικό μίσος που διακινήθηκε αφειδώς την εποχή των Μνημονίων.
Τώρα, η δημοκρατία έχει γυρίσει σελίδα. Ο κοινοβουλευτισμός λειτουργεί ομαλά, το ίδιο και οι θεσμοί. Το κράτος δικαίου είναι εδραιωμένο – μάρτυρας και η τελευταία σχετική έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (23/7).
Ολα καλά; Ενδεχομένως όχι.
Αλλά για να τα κάνουμε ακόμη καλύτερα χρειάζεται πρώτα να αποβάλουμε τον χειρότερο εαυτό μας.
