Αν η εκπαίδευση αντικατοπτρίζει το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας, τότε δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η δική μας πιάνει τη βάση. Οι θλιβερές εικόνες των κουκουλοφόρων και των ροπαλοφόρων, οι χασομέρηδες που υποδύονται ένα ψωραλέο «φοιτητικό κίνημα», τα ανεγκέφαλα τσιτάτα που αναπαράγουν στις τηλεοράσεις διάφοροι «καταληψίες αγωνιστές» είναι αδιάψευστος μάρτυρας του ανυπόληπτου μπάχαλου.
Κι από κοντά ένα μέρος του εκπαιδευτικού και πολιτικού προσωπικού να τους ενθαρρύνει, να τους κολακεύει και να υποθάλπει τον κοινωνικό αναχρονισμό για να υπηρετήσει τις δικές του σκοπιμότητες.
Να κανακεύει τη δική του ανασφάλεια επιστρατεύοντας την ανασφάλεια των παιδιών.
Η δημιουργία «μη κρατικών» πανεπιστημίων θα αποτελέσει ίσως ένα ταρακούνημα στην αφασία και στην κουτοπονηριά. Θα το δούμε.
Αυτό όμως που χρειάζεται πραγματικά η χώρα είναι μια σοβαρή μεταρρύθμιση. Μια μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης για όλους και σε όλα τα επίπεδα.
Καλώς ή κακώς, έχουμε ζήσει πια το 1/4 του 21ου αιώνα κολλημένοι στον 20ό. Ο κόσμος προχωράει χωρίς πολλά από τα παιδιά μας.
Ακόμη και ο λεγόμενος «εκπαιδευτικός συνδικαλισμός» ή το «κίνημα» αποτελεί πλέον ένα είδος διαμαρτυρόμενης ναφθαλίνης.
Η κατάσταση λοιπόν είναι σοβαρή και δεν σώζεται με μερεμέτια. Ούτε με αντιλήψεις που έχουν ξεπεραστεί προ πολλού από τον σύγχρονο κόσμο.
Διότι αν «η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση» αποτέλεσε για δεκαετίες έναν μηχανισμό ενσωμάτωσης και ανέλιξης στην ελληνική κοινωνία είναι σαφές πως πλέον δεν αρκεί. Ή τουλάχιστον δεν αρκεί για όλους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια σοβαρή χώρα είναι υποχρεωμένη να την παρέχει. Αυτονόητα και χωρίς αποκλεισμούς.
Αλλά καμία σοβαρή χώρα δεν κρίνεται μόνο από τις βασικές της υποχρεώσεις.
Να δεχθώ λοιπόν ότι η δημόσια αρχή θα μεριμνήσει ώστε τα «μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια» να μην αποδειχθούν απλές μεταμφιέσεις ιδιωτικών κολεγίων, φροντιστηρίων ή ΙΕΚ.
Οτι θα μεριμνήσει επίσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και θα διασφαλίσει τους τίτλους σπουδών.
Αλλά οι πραγματικές αλλαγές πρέπει να ξεκινήσουν από πολύ πιο νωρίς και από πολύ πιο χαμηλά. Από το σχολείο. Από το Δημοτικό. Από το Γυμνάσιο και το Λύκειο.
Από τους δασκάλους. Τους εκπαιδευτικούς. Τους καθηγητές. Τα κτίρια. Τις μαθησιακές κοινότητες. Τις δεξιότητες. Το άνοιγμα των οριζόντων.
Κι αυτό επειδή μάλλον δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη βασική μήτρα εκπαίδευσης κάθε παιδιού που είναι η οικογένεια.
