Ο πρόεδρος Τραμπ δεν έπεσε από τον ουρανό. Είτε κέρδισε είτε έχασε, στις τρεις τελευταίες αμερικανικές εκλογές (2016, 2020, 2024) πήρε δεκάδες εκατομμύρια ψήφους.
Ο Τραμπ λοιπόν είναι ένα μεγάλο κομμάτι της Αμερικής. Το οποίο προϋπήρχε του νέου προέδρου και θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από αυτόν.
Μια Αμερική που ενδεχομένως δεν μας αρέσει αλλά υπάρχει και μάλλον είναι πλειοψηφική. Παρεμπιπτόντως, στις δημοκρατίες τον τόνο τον δίνουν οι πλειοψηφίες.
Αυτό φυσικά ούτε εξηγεί ούτε δικαιολογεί την αμηχανία της Ευρώπης απέναντι στη νέα αμερικανική διοίκηση. Καταφανώς δεν ξέρουν τι να κάνουν και γι’ αυτό κατέφυγαν στο αναβλητικό και αναποφάσιστο «βλέποντας και κάνοντας».
Αντιλαμβάνονται πως πρέπει να συμβιώσουν με την Αμερική του Τραμπ αλλά δεν ξέρουν πώς. Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι καν βέβαιος ότι ξέρουν τι αντιμετωπίζουν ή τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν.
Ενα πράγμα είναι βέβαιο. Οι καιροί άλλαξαν – το σημείωσε και ο Κ. Μητσοτάκης στη δήλωσή του για την υποψηφιότητα Τασούλα…
Μόνο που είναι ευκολότερο να το λες παρά να το ερμηνεύσεις, να το αφομοιώσεις και να το μετατρέψεις σε πολιτική.
Δεν χρειάζεται πάντως ιδιαίτερη σοφία για να καταλήξεις ότι τα βιολογικά φύλα είναι δύο σύμφωνα με τη βιολογία και όχι «χιλιαδεκαδύο» που έλεγε κι ο Ρασούλης.
Από αυτή την άποψη αν η προεδρία Τραμπ, πέρα από την κομπορρημοσύνη και τη μεγαλαυχία της ρητορικής της, λειτουργήσει και σαν μια επιστροφή στην κοινή λογική, δεν θα είναι απαραιτήτως καταστροφικό.
Αλλωστε δεν χρειαζόταν ο Τραμπ για να καταλήξουμε ότι τα βιολογικά φύλα είναι δύο, ότι δεν γίνεται να πλημμυρίζουν ανεμπόδιστα τις χώρες μας οι παράνομοι μετανάστες και ότι δεν μπορεί να υπάρξει εθνική άμυνα χωρίς δαπάνες για την εθνική άμυνα.
Προφανώς η Ευρώπη δεν θα αποκλίνει εύκολα από το «βλέποντας και κάνοντας». Ούτως ή άλλως, υπάρχει ένα μέρος της ηγεσίας της που διαγκωνίζεται να κερδίσει την εύνοια του νέου προέδρου.
Το βέβαιο είναι ότι θα ζήσουμε μαζί του τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Και ότι είναι ενοχλητικά απρόβλεπτος. Ρωτήστε και τον Πούτιν που έφαγε κατακούτελα την κεραμίδα.
Δεν ξέρω λοιπόν αν ο Τραμπ θα κάνει τον κόσμο καλύτερο ή ασφαλέστερο στη διάρκεια της δεύτερης θητείας του. Προσωπικά, αμφιβάλλω.
Θα ήταν όμως ευχής έργο αν αποτελούσε την αφορμή και το κίνητρο για να γίνει καλύτερη, ισχυρότερη και πιο συνεκτική η Ευρώπη.
Διότι με τα «βλέποντας και κάνοντας» δεν πας πολύ μακριά.
